intihar etmek isteyip cesaret edememek

benim edemememin iki nedeni var:

birincisi çok saçma ama, hayatımın devamını birazcık merak ediyorum galiba. bilmemkaç senedir değişmeyen bu boşluk, bu umursamazlık nereye varır, ne olur, ne biter görmek istiyorum. açıkcası şu ana kadar pek bir şey olduğu da yok. bu merakım son günlerde biraz azalmaya başladı.

ikinci olarak pişman olmaktan korkuyorum. nasıl intihar edersem edeyim ya ettikten sonra pişman olursam sorusu aklımı çok kurcalıyor.
yani uçurumdan atladıktan sonra yere çakılmadan arada geçen zamanda ya da ipte boşlukta asılı dururken son nefesimde, geri dönüşü olmayan bir yerde, pişman olursam diye korkuyorum. eğer doğru yöntemi seçersem bu pişmanlığı da ortadan kaldırabilirim muhtemelen.

yani arkadaşlar cesaret edememe nedenlerim, üstüne düşünülse hallolacak meselelermiş. bakalım ben halledebilecekmiyim..

eski yunanlıların kendi aralarında söyleye geldikleri şuna yakın sözleri vardı: "en iyisi dünyaya hiç gelmemiş olmaktır. eğer gelmiş isen de mümkün olan en kısa zamanda gitmektir."

tabii ki intihara meyilli bir insan bunu cesaretlendirici bulabilir. ama bence de burada dile getirilmek istenen düşünce: "evet dünya bir yandan çok güzel fakat öbür yandan hastalık, dert, sıkıntı, bunalım ve çok büyük zorluklar ile dolu. hiç gelmeseydik dünyaya iyi olurmuş bununla birlikte madem geldik bari dünyaya kazık çakmadan en az zarar ile gidelim en kısa zamanda"

ne anlattım bilmiyorum, halı saha maçından gelip duş almış bir yazarın serzenişleri.

ve ayrıca bugün çok büyük bir fırsatı kaçırmış bir yazarın serzenişleri.

iyi ki de edememek. mezarda iki seksen yatmaktansa mücadele daha iyidir. hem mutlaka hayatın bir yerinde güneş doğar. bu hayatın ağlaması, acısı, travması bile güzel . hiçbir acı sonsuza dek sürmez . dayanmak lazım ,iyiye inanmak lazım.

insanın intihar arzusunu artıran bir durum.

kişi yaşadıkça yaşam adını verdiğimiz trajedi uzar da uzar.. nefes alıp verdikçe acı artar. yaşamak ıstırap gibidir. bu durumdan çıkmanın bir yolu da ölmek. şimdi yapsan, kurtulacaksın. çünkü yaşandığın o acıyı tekrar çekmemek üzere öleceksin. burada bir sıkıntı yok.

fakat ölemediğin için devam ediyor. intihar her aklına geldiğinde tekrar çöküyorsun. bir döngü haline geliyor. günde her aklına geldiğinde manevi açıdan sıfırlanıyorsun zaten.

açıkçası hayatın güzellikleri kırıntılar şeklindedir. kötülükleri ise büyük porsiyon ama berbat yemekler gibidir. bence mücadele etmeye değer bir şey de yok.

intihar etmek korkunç bir şey değil, aklında kronik bir hâle dönüşmesi korkunç.

şovmenlikten başka bir şey bilmiyorsunuz.

bunu düşünecek evredeyseniz hâlâ içinizde umut vardır bir şeylere karşı çünkü intiharı göze alan saniyesinde yapıyor.çevremde intiharı düşünen ve gerçekleştiren insanlarda var,az çok biliyorum düşünce yapılarını.