ısrarla çalıp duran kapıyı açtığınızda kendinizle karşılaşma

yarım saattir zile basıyorum.. nerde kaldın? diye devam etmesiyle sıkıntıya sokacak bir durum. lan bu evren bu gezegenler falan vardı bi bokluk zaten.

gerçekten çok ilginç bir tecrübe yaşatacak durumdur.
oturup yarım saat bir saat sohbet edebilsek mesela, başkasına bakar gibi kendime bakardım.
başkası beni nasıl görüyor, sohbetim nasıl filan bunları anlamaya çalışırdım.

olsa da biraz kendime sarilsam kapida gordugum an. uzun zamandir bekliyomusum gibi nerde kaldigini sorsam biraz sacini oksasam omzunu sivaslasam. oyle iste

sarılırdım.
o an, o'nun öyle bir şeye ihtiyacı varmı bilemem. lakin olacak.
hemde çok ihtiyacı olacak.

kendini hatırlatma durumu.
öyle şeyler oluyor ki bazen kendimizi unutuyoruz, baskıların içinde eziliyoruz. küçücük bir nokta haline gelene dek fark etmeyip zorluyoruz. durup dinlemeye vaktimiz yok. kalıplara yıkılmadan yapalım derken kalıplaşıyoruz. uç noktalarımız oluyor. aslında içeride bir yerlerde sesler var, hep vardı ama işte yine duymak istemeye bağlı. biz duymayı tercih etmiyoruz genelde. her şey böyle telaşla sürerken yıpranıyoruz. yeter noktası geliyor ve o noktada çıkış yolu ararken karşıda kendimizi buluyoruz. gelişen olaylar, kişilerin davranışları, zor şartlar bir yana elbette ama kendimizi hep unuttuğumuzdan geliyor. kendi kendimizin aynası olmalıyız arada. kapılar açılsın derken başa dönmemek için.

aynen rick sanchezmişim hatta aslında..