kafiyesiz şiir

bana hep yanlış söylenen şarkıyı anımsatır. çok sinir olurum yanlış söylenmesine. çünkü insanın şarkıya uydurduğu kelime uymuyordur şarkıya. buna sinir olurum ama içimde de bazen her şey mükemmel olmak zorunda değil hissi oluyor. belki de uyumsuz olduğu için şiir olmuştur. uyumlu olsaydı devamı olur ve roman olabilirdi. uyumsuzluk susturmuştur belki de şiiri, der ve ben de susarım sessiz bir şiir gibi ;)

manda yuva yapmış söğüt dalına
yavrusunu sinek kapmış gördün mü.

normal sözlükte açılmış bir başlık
kafiyesiz şiirmiş bu başlık
sorsan herkes entellektüel bu işin sonunda
mezarında ters döner jean arp, olmazdı dada

serbest ölçüde yazılmış şiirlerdir.

daha çok sevdiğim şiir türüdür. zirâ şiir dediğin şey içten gelen bir duygu yansımasıdır. kafiye uyak gibi şeyleri uyduracağım diye kendimi sıkıp güzel cümlelerimi bozamam. uyumlu gelsin diye kafiyeli yazacak olsaydım şarkı yazardım

kafiyeli şiir yazmak kadar bir beceri istemez.

yazıyordum şiiri kafiye
-siz
diyordu bu yazı ne tip
-siz
sana mı soracağım ilim
-siz
ben tek siz happi
-nees.

kafiyesiz şiir olur çoğunda güzel de olur ama kafiyeli şiir yazmada hani hedefi onikiden vurmak gibidir.