kaybetmenin aslında kazandırması

bazen en büyük korkumuz kaybetmek olur. sevdiğin kişiyi kaybetmek, eşyayı kaybetmek, bir yarışı kaybetmek.... ama en çok sevdiğimiz kişiyi kaybetmekten korkarız. vazgeçilen olmak istemeyiz hicbir zaman. yaşanılan her şeye bir kılıf uydurup kabul edilebilir hale getiririz. kırılırız ama bir sebebi vardır der kabulleniriz. üzülürüz unutur devam ederiz. anlaşılmayız ama asla anlatmaktan vazgeçmeyiz. olumsuz her şeyin yanına olumlu olanları koyar kendimizi tatmin ederiz.
kaybedersek kaybolacağımıza inanırız.
peki ya kaybedince, kaybetmek isteyince aslolanın bir kayıp olmadığını anlayınca, mücadele eden tek kişi olmaktan istifa edince.... ne acı... büyük acı...

sonrası...
büyük bir hafiflik. "bunca zaman bunu nasıl yaşadım " düşüncesi. hayattan daha bir zevk almak, mutlu olmak için çabalaya başlamak, mutlu etmek için değil. yani büyük bir kazanım. mutsuzluk içeren bir yükten kurtulup mutluluğa kürek çekmek.
ıstemiyordun... mücadele ettin.... olmadı.... pes ettin.... sonuç.... mutlu olmak için yolunu açtın. sen kazandın. o kaybetti.