kendinden bıkmak

benim şu anda olduğum nokta ne eksik ne fazla başka türlü açıklayamam. bıktım kendimden , yaptıklarımdan, davranışlarımdan, çok düşünmekten, takıntılarımdan, titizliğimden, insanlarla çok samimi olmaktan, gevşek davranmaktan beni ben yapan yapmayı sevdiğim sevmediğim her şeyden bıktım.
eninde sonunda birileri tarafından her zaman yüzüme vuruluyor öyle anlar geliyo ki bana kendimi sorgullatırıyor doğrularımı yanlış yanlışlarımı ise doğru olarak gösteriyorlar ve bunların hepsi bı başladı mı arka arkaya herkes tarafından yapılıyor ve ben o anda normalde alınmayacağım herhangi bir şeye de alınıp kendimi saatlerce üzmeye başlıyorum anlamsız düşünceler bir daha o şekilde davranmayacağım, konuşmayacağım şekilde kararlar alıyor her defasında da aman boşver deyip mutlu olduğum şekilde yaşamaya devam ediyorum çünkü nerde neyi nasıl düzelteceğimi kimle ne kadar samimi olmam gerektiğini bilmiyorum çok sıkıldım, daraldım çekip gitsem keşke kimsenin beni yargılayamayacağı yerlere, kimsenin beni tanımadığı yerlere, hiç kimseyle muhattap olmasam tek başıma kalsam ne güzel olurdu şimdi
evet kendimden sıkılmıştım ama yalnız kalmak istiyorum büyük bir çelişki ?
kendimden sıkıldım çünkü çevremdeki insanlar davranışlarımı, esas benliğimi, kişiliğimi sorgulattırıp beni ben yapan şeyleri yargılayıp bilerek veya bilmeyerek beni kırmayı başardılar.
karışık karman çorman bir yazı oldu ama rahatladım ondan bu burda kalsın.
yazmak anlatamadıklarımı anlatmayı sağlıyor bana teşekkür ederim.