birgecevakti yazar profili

çok özlüyorum seni seninle geçirdiğim anılarımı gülüşünü yüzünü yanımda oluşunu bana bakışını her şeyimle her şeyini özlüyorum inan
çok da sevdim seni sana açık açık söylememiş olsam da bildiğinin farkındayım sadece beni arkadaş olarak gördüğünü kabullenmek zorunda olmak inan imkansız benim için. o kadar inandırmıştım o kadar hayaller kurmuştum ki bizim için nerden bilebilirdim böyle olabileceğimizi. gözümün önünde bambaşka birine dönüştün ya da hep böyleydin ben göremiyodum görmek istemiyodum şu an her şey için geç sevdim kabul ama sen artık yabancısın bana tanımadığım bilmediğim biri...
her şey çok farklı olabilirdi ama olmadı yaşanması gereken bazı şeyler vaktinde yaşanmayınca çok geç olabiliyomuş büyük pişmanlıklar hissettiriyormuş insana bunu zorla da olsa tekrar tekrar gösterdiğin için teşekkürler.
umarım hayatında hep mutlu olursun senin sevgin umarım hiçbir zaman karşılıksız kalmaz şu an hissettiklerimi hiçbir zaman hissetmezsin.
kendine çok iyi bak.

hayatta en iyi yaptığım şey birilerine değer vermek aynı zamanda en büyük hatam da...
birine karşı sevgimi gösterirdiğimde benim için ne kadar değerli olduğunu ona hissetirdiğimde bir anda beni pişman etmeye ona hissetiğim her şeye ihanet etmeye başlıyor.
sorun burda beni cepte bilip ne de olsa affeder diyip ne de olsa bana kıyamaz beni seviyo diyip beni ikinci plana atanlar da mı yoksa her defasında onları haklı çıkarıp kendime saygısızlık yapıp o kişileri affedip beni tekrar tekrar kırmalarına izin veren bende mi bilemiyorum?
biliyorum aslında insanların bana karşı yaptıklarından benim bir sorumluluğum yok olamaz o onların kişilikleri ama benim bunları yapmalarına onlara defalarca izin vermem benim hatam her defasında da en büyük zararı ben görüyorum sonuç olarak. her defasında beni kırmana hevesimi kursağımda bırakmana boş hayaller kurup onlara inanmaya kendimi her defasında sana sevmeye adıyorum bee.. sen beni ne kadar çok sevmiyosan ben seni o kadar çok seviyorum vazgeçemiyorum sana söyleyemediklerimi kırgınlıklarımı içimde kaldığından mı yoksa gerçekten seni sevdiğimden mı bilmiyorum ama bil ki beni farketmeden yaptığın her şey beni o kadar çok kırıyo o kadar çok üzüyo ki paramparça oluyorum ne seni sevmeyi bırakabiliyorum ne seni unutmayı bir kere görsen bir kere konuşsak adam akıllı karşılıklı bir kere beni sevmeyi benim seni sevdiğim gibi sevmeyi denesen neler değişir şu küçücük dünyamda bir bilsen.........

dost dediğin iyi gününde seninle mutlu olup sevincine ortak olan; kötü gününde derdini anlayıp senin ne hissettiğini bilip derdine derman olmasa bile yanında durabilen kişidir. sevincini, hüznünü, başarını ne yaşarsan yaşa her şeyini anlattığın onun da her şeyini sana anlattığı bir dostun varsa eğer bence dünyada en şanslı insanlardansındır.
gerçekten dost diyebileceğiniz kaç kişi var etrafınızda? sizi anlayan dinleyen derdinizi derdi mutluluğunuzu mutluluğu gibi gören en kötü gününüzde,her şeyin darmadağın olup hayatınızın tepetaklak olduğu o zamanda kim vardı yanınızda?
işte bu anlarda samimiyetle yanınızda olan insanların değerini bilin değer verin o insanlara arada onu sevdiğinizi hayatınızda olduğu için çok şanslı hissettiğinizi onla paylaşın araya mesafeler girince dostluğunuza da soğukluk girmesin sık sık arayın sorun olur mu? zamanın her şeyi değiştirmesine izin verin ama dostluğunuza, samimiyetinize karışmasına asla izin vermeyin.

benim şu anda olduğum nokta ne eksik ne fazla başka türlü açıklayamam. bıktım kendimden , yaptıklarımdan, davranışlarımdan, çok düşünmekten, takıntılarımdan, titizliğimden, insanlarla çok samimi olmaktan, gevşek davranmaktan beni ben yapan yapmayı sevdiğim sevmediğim her şeyden bıktım.
eninde sonunda birileri tarafından her zaman yüzüme vuruluyor öyle anlar geliyo ki bana kendimi sorgullatırıyor doğrularımı yanlış yanlışlarımı ise doğru olarak gösteriyorlar ve bunların hepsi bı başladı mı arka arkaya herkes tarafından yapılıyor ve ben o anda normalde alınmayacağım herhangi bir şeye de alınıp kendimi saatlerce üzmeye başlıyorum anlamsız düşünceler bir daha o şekilde davranmayacağım, konuşmayacağım şekilde kararlar alıyor her defasında da aman boşver deyip mutlu olduğum şekilde yaşamaya devam ediyorum çünkü nerde neyi nasıl düzelteceğimi kimle ne kadar samimi olmam gerektiğini bilmiyorum çok sıkıldım, daraldım çekip gitsem keşke kimsenin beni yargılayamayacağı yerlere, kimsenin beni tanımadığı yerlere, hiç kimseyle muhattap olmasam tek başıma kalsam ne güzel olurdu şimdi
evet kendimden sıkılmıştım ama yalnız kalmak istiyorum büyük bir çelişki ?
kendimden sıkıldım çünkü çevremdeki insanlar davranışlarımı, esas benliğimi, kişiliğimi sorgulattırıp beni ben yapan şeyleri yargılayıp bilerek veya bilmeyerek beni kırmayı başardılar.
karışık karman çorman bir yazı oldu ama rahatladım ondan bu burda kalsın.
yazmak anlatamadıklarımı anlatmayı sağlıyor bana teşekkür ederim.

yalnızlık, ihtiyacın olduğunda ihtiyaç duyduğun kişinin veya kişilerin yanında olmamasıdır bence bundan dolayı yalnızlık tek başına olmak değildir her zaman çok kalabalık bir ortamda bile insan yalnız hissedebilir kendini. insanın derdini, sevincini, hüznünü, mutluluğunu paylaşacak birinin hayatında olmayışıdır yalnızlık. ağladığında göz yaşını silecek derdini anlatacak birine mutluluğunda sevinç çığlıklarını beraber atacağı bir arkadaşa ihtiyacı vardır insanoğlunun.

bazen öyle anlar oluyo ki bunu gerçekten düşünüyorum. onlara sorduğumda arkadaşlarından geri kalma neye ihtiyacın varsa yollarız falan diyolar demesine de bi zaman sonra yeter ya bu kadar para harcayıp yük olmamalısın diyorum kendi kendime. sorsan sadece boğazıma harcıyorum ha öyle üstüme başıma da bı şey almıyorum, alamıyorum hatta sırf bunun için bu sene kyk çekicem, bursalara başvuruyorum hiçbiri çıkmıyo herhangi bir işe giriyim desem derslerim çok yoğun ve kendim de çok ders çalışıyorum bundan vakit bulamıyorum biliyorum bunların hepsi bahane aslında yazınca farkettim ama gerçekten zor ya yaşamak zor ve pahalı bi şey. böyle olmaması gerek ya hayat denilen şey bu kadar pahalı olmamalı.

şu an tam içinde bulunduğum durum diyebilirim tabi bu ne ilk ne de son olucak:)
bilmiyorum seviyor muyum sevmiyor muyum? sevmek mi istiyorum? sevilmek mi?
belli şeylerin artık hayatımda olması gerektiğini düşünüyorum bu konuda bir şeyler yapmam gerektiğini ama istiyo muyum bilmiyorum.
çok fazla kız arkadaşım var hepsiyle kolay bir şekilde iletişim kurabiliyorum ama iş ne zaman sevgililik babına gelirse takılıp kalıyorum bilmiyorum ne yapacağımı ne yapmam gerektiğini, nasıl yapıldığını. alışmışım bı arkadaş olmaya devamını getiremiyorum. bı yandan da korkuyorum o da beni her kız gibi arkadaşı olarak görürse diye bı yandan da düşünüyorum olursak nasıl olur diye. korku hapsetmiş beni içine hayatı yaşayamıyorum önceliklerim her zaman sosyal ilişkilerimin önüne geçiyor. anı yaşayamadığımı düşünüyorum o anda yapmak istediğimi yapabilsem keşke her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünmesem ne olacaksa olsun desem ve yaşasam hayatı yapsam her istediğimi ne kadar basit olur her şey böyle anlatınca da basit geldi gözüme ama iş icrata gelince yapabilecek miyim peki? bilmiyorum...

zor çok zor sevip de sevdiğin kişi tarafından sevilmemek...
insan sevince karşısından da bekliyor aynı duyguları hatta inandırıyor kendine hissetmiş olduğu her şeyi onun da hissettiğine. güveniyor o kişiye çünkü ona olan sevgisi bazı şeyleri görmesine engel olmuş vakti zamanında sonradan fark ediyor her şeyi. ne kadar aptal yerine konmuşum düşüncesi geliyor sonradan ya da ne kadar aptalmışım o kendini inandırmış olduğun her şeyin sadece kendi fasfataları olduğunun farkına varınca dank ediyor kafasına bazı şeyler. artık o vakitte sonra hayatına aynı şekilde bakmaya devam edemiyor bazı şeyler kendiliğinden değişiyor ama sevgi baki. bir kere sevince seveceksin sadece göstermeyi bırakıyosun sevginin biteceğine inanmıyorum ne kadar çok öfkelensen, üzülsün, kızsan da o sevgi her zaman o duyguların yanında hep var oluyor.

yalnızlık insana bazen huzur veren bir şey olsa da tercih dışı kalınan yalnızlık insanı içten içe çürüten bir şey olsa gerek.
derdini söyleyecek kimsenin olmaması, o en kötü anında tek başına ağlamana sebep olan şeydir yalnızlık, insan anlatmak rahatlamak ister ama bulamaz ya o anda birini işte o andır, oysa sarılsan yine ona anlatsan derdini hafifleyecektir içindeki sıkıntı dert tasa ama yapamazsın o yoktur yanında ve yalnızlık hapseder seni içine sonra alışır çıkmak istemezsin o hapisten alışırsın her şeye alıştığın gibi...

bir ben var bir de olmaya çalıştığım biri . esas beni kimse tanımıyo, kimse bilmiyo, hiç kimse
bir ben hariç...
olduğum kişi gibi davranamamaktan, korkularımdan, olmaması gereken hislerim ve düşüncelerimden bazen öyle bı yoruluyorum ki bırakmak istiyorum her şeyi keşke hiç var olmamış olsam diyorum, keşke kendimi engelleyebilsem keşke önüne geçebilsem duygularımın ama yapamıyorum. çok ağır geliyo bazen taşıdığım yük çok ağır geliyo yaşamaya devam etmek. çok ağır geliyo hislerimi özgürce yaşayabileceğim bir hayata sahip olamamak.
esas bana hayat verdiğimde çevremde kimse kalmayacakmış ve uçsuz bucaksız bir karanlığa gömülecekmişim gibi geliyo.
ben kimim biliyo musun hayatı boyunca doğru olduğu şeyleri yapmak için kendi hislerini, duygularını, zevklerini esas olduğu kişiyi hiç var olmasına izin vermeyen ve her daim duygularını baskılayan yaşamak ve yapmak istediklerini hiç bir zaman yapamayacak olan biri.
çok isterdim düşünmeden sadece istediğimi yapmak, sevdiğime sevdiğimi söyleyip onunla beraber olmak ama yapamam. yapamam.

güzel bir şeydir bence hayal kurmak, kurabiliyor olmak. gerçekleşsin veya gerçekleşmesin o hayali kurarken bile insan mutlu etmiyor mu zaten kendini, düşlerken hayalini oluşmuyor mu yüzünde bir tebessüm?

bu her insandan insana değişecek bir durumdur tabiki de çünkü her insanın yaşamı her insandan farklıdır. bulamazsın birebir aynı hayata sahip iki insanı her insanı birbirinden ayıran deneyimleri, zevkleri, aile yapısı, sahip oldukları veya olmadıkları bir sürü özelliği vardır.
bu nedenle bir insanı en çok perişan eden şey akşam evine ekmek alacak parasının olmamasıyken diğer bir insanı perişan eden durum evine ekmek götürdüğünde yiyecek bir ailesinin olmamasıdır.
bana soracak olursanız eğer en yakın gördüğüm insana bile anlatamadığım, anlatmaktan korktuğum, çekindiğim yaşamış ve yapmış olduğum şeyleri kimseye söyleyememek.

bu alışkanlık hayatta en çok değer verdiğim birinin defalarca yapmış olduğu bir davranış. ne hatalarından vazgeçiyor ne de ona o hatayı yaptırandan...
oysa yaşamış olduğumuz hiç bir şeyi boşuna yaşamadığımızı, başımıza gelen her bir olayın iyi ya da kötü ne olursa olsun boşuna başımıza gelmediğini bilmesi gerek insanoğlunun. insan elbet hata yapabilir yaşaya yaşaya öğrenir ne de olsa doğru ne yanlış ne eğer yapmış olduğu hatayı kabullenip o hatadan ders çıkarıp aynı şeyi bir daha deneyimlememek için çaba sarf ederse hata hata olmaktan çıkıp yaşamış olduğu bir ders olacaktır tam tersini yaparsa o noktada takılı kalıp hayatında bir adım bile ilerleyemeyecektir.

seni seviyorum hatalarınla, kişiliğinle, karakterinle, sahip olduğun ve olmadığını her şeyle seviyorum; seni sen olduğun için seviyorum

anlaşılmamak. başıma sık sık gelen bir durum. benden kaynaklanıyor sanırsam çünkü yanlış anlaşılmaktansa anlaşılmamayı tercih ettiğim zamanlarda hep dalgaya vurup geçiştirme taraftarı olmuşumdur. anlatsam anlayacak mı ki anlatmakla uğraşıp vakit kaybedeyim:)
o yüzden hiç boşuna kendimi yormam zaten seni seven, sana değer veren, seni bilen birine kendini anlatmaya gerek duymazsın ki o anlar, bilir ne hissettiğini, düşündüğünü bu onun seninle olan samimiyetine dayanır ve hissettirir bunu da sana.
sevdiğin biri tarafından anlaşılamdığını düşünüyorsan eğer işte acı ama gerçek senin sevdiğin kadar onun seni sevmediğini gösterir ya da senin onu yanlış anladığını:)başta canını yaksa da zamanla alışılan bir durumdur;)

sonsuz bir mutluluk. çok mu hayalperest oldu sizce? evet der gibisin:)yaşadığım ve yaşamakta olduğum her şeye rağmen nefes almaya devam etmeyi seviyorum. biliyorum her gecenin sonunda bir gündüz olduğunu, biliyorum her acının zamanla geçtiğini, biliyorum her öfkenin yavaş yavaş dindiğini...
fani dünya her şey imtihan sonuçta ve bir gün er ya da geç olücez o yüzden boşver bee nefes almanın kıymetini bil, sevmenin sevilmenin değerini, hatta bir insanı seviyor olabilmenin bile kıymetini bil bu hala bir insan olduğunu, kalbinin taşlaşmadığını gösterir o yüzden devam et yaşamaya ve yaşamış olduğun her anın kıymetini bilip, küçük şeylerle mutlu olmayı öğren anlıycaksın o zaman sonsuz bir mutluluğun hayalperestçe bir şey olmadığını:)

hayatta en çok istediğim şeydir kendimi olduğum gibi kabul etmek. ama ya olduğum kişi hayatıma, inancıma uymayan şeyleri barındırıyorsa, ya olduğum kişi hayatımı bana her defasında sorgulattırıp yanlış şeyler yapmama neden oluyorsa... hala kendimi olduğum gibi kabul mu etmem gerekir yoksa varoluşsal benliğimi değiştirmeye çabalamam mı?

eğer birini olduğu gibi kabul ediyorsa bı insan o kişi onun aradığı kişi olduğu için kabul ediyodur.
karşısındaki kişinin bütün yaptıkları ona iyi gözükür çünkü kişi onun hatalarını, kusurlarını bile bile seviyordur. insan sevdiğinde hiç kusur arar mı? arasa da bulamaz zaten çünkü sevmektir, karşısındaki kişiyi olduğu gibi kabul etmek.

hayatında yaşamış olduğun olayları gözünün önüne getirip film şeridi gibi izledikten sonra uzun uzun düşüncelere daldığın vakit.