kendine yabancılaşma

kendine tanıdıklaşma diye bir şey yoksa , yabancılaşma diye bir şey de olmamalı. kendine yabancılaşmazsın. kendin zaten yabancı'sın. insan kaç kez yabancılaşabilir ki?

antagonistx ukdesi.

(bkz: depersonalizasyon)

(bkz: gerçeğin farkına varmak)

ben nelerden hoşlanırdım, üzülünce hangi şarkıyı dinlerdim, meyveli pasta mı çikolatalı pasta mı, hangi işi yapmak istiyordum, mutlu bir çocukluk geçirdim mi, halısahada defansa gelir miydim, sevdiğim kadının ismi neydi, nereleri gezdim nereleri görmek isterdim, ben kimdim, şimdi kimim, bilmeden yabancılaştım kendime farketmedim, konuşamadım kendimle, sessizce ayrıldık ve uzaklaştık, nerede kim bilir, hangi duraktayım saat kaç, nereye gidiyordum...

kendi sözlerini tırnak içinde kullanmaktır.

bir entelin dikkat çekme çabasından kişilik bölünmesine doğru uzanan karanlık bir yol. kendine seslenir mesela "dur yabancı! giremezsin!" sen benim kim olduğumu biliyor musun? gibi yersiz uzayan konusmalar falan olur. kendine yabancilasan insan ağır yalancıdır kusura bakmayın. şayet bir hastalık yoksa ortada.

"-horatio, sen misin gelen?
-benim, ama ne kaldıysa benden..."