kendini sevmeyen bir insanı sevmek

gayet mümkün görünüyor. birçoğumuz bunu tecrübe etmişizdir muhtemelen. ancak kendini sevmeyen, kendine değer vermeyen bir insanın sizin sevginizi anlayabilmesi, sizin sevginize kıymet vermesi, sizi sevmesi ne kadar mümkün? bence pek mümkün değil. dolayısıyla kendini sevmeyen, kendine olan sevgisizliğinin sebebini idrak edip, değişim için çaba göstermekten kaçınan bir insanı sevmenin büyük bi hata olduğunu düşünüyorum. elbette zaaflarımız, hislerimize karşı koyamadığımız anlar var fakat biraz düşününce, uzun vadede yıpranıp, üzülmektense; bu acıyı en başından yaşamak daha doğru gibi geliyor bana.

insanı yorar, yer bitirir. çünkü kendini sevmeyen bir insanı ne kadar severseniz sevin hiçbir zaman yetmeyecek ve karşınızdaki insan hep daha fazlasını isteyecektir. en nihayetinde de gösterdiğiniz sevgiyi ve sizi yetersiz görecektir.

kendini sevmeyen insan sağlıklı ilişkiler kuramaz ve derme çatma ilişkilerinde karşındaki insanın kendine olan sevgisi ve inancını da bitirir.

karsi taraf "ulan bu benim gibi bir asagiligi seviyorsa degersiz biridir." diye dusunur ama farkinda olmadan yapar bunu. sonucunda sizi degersizlestirir. asagilik hisseden birini sevgiyle duzeltemezsin, isin sonunda nefret eden olursun.

keşke mümkün olsaydı da beni sevip düşünmeseydi kimse, çünkü verdiğiniz sevgi karşı tarafa ağır sorumluluk yüklüyor.

bazı insanlar kendine karşı çok acımasız olabiliyor. olumlu yönlerini görmezden gelip küçücük kusurları devleştirebiliyorlar. aynı zamanda böyle insanlar kendini sevmek için en çok çabayı gösterenler oluyor. ama seçtikleri yol yanlış.

kusursuz olmayı hedef hâline getirdiğimizde bu hedefe asla ulaşamayız. üstelik "kusursuz" olmayı diğer insanlar üzerinden değerlendirirsek, onların gözünden kendimizi değerlendirirsek hiç ulaşamayız.

bir insana verdiğimiz değeri onun kendine verdiği değer belirler mi? kararsızım. bunun direkt bir etken olduğunu düşünmüyorum ama dolaylı yoldan etkiliyor olabilir. kişi kendisinin ve potansiyelinin farkında olmadığı için, daima kötü yönlerini düşünüp onlar hakkında konuştuğu için belki diğer insanların da yalnızca onlara odaklanmasına sebep olabilir.

bir yandan da, onu gerçekten tanıyan biri tarafından sevildiğinde kendine haksızlık ettiğinin farkına varabilir. klişe de olsa sevginin iyileştirici gücünü unutmamak gerekir.

edit olmayan edit: söylediklerim kişilik bozukluğu olan, çevresine ve kendine zarar veren, üstelik de zarar vermekten keyif alan kişilere yönelik değildir. herkesi seven ama kendini bir türlü sevemeyen insanlardan bahsettim.

kendimize yapabileceğimiz bir kötülük.kişiyi sevip sonra da kendisini sevebilmeyi öğretmeye çalışırız.sonra da onun reddedişi ve bu sefer de git-gel yaşanır.karşı taraf kendisini sevmediği için ona olan sevgiyi de kendisine layık görmez ve geri çekilir.biz çabaladıkça daha da kötü olur.

vazgeçin kardeşlerim.bu bizim işimiz değil.

ben sabredemem kinseyi de teselli edemem. insanın öncelikle kendine saygısı olmalı. kendini sevip olumlu ve olumsuz yanlarını bilmesi gerekir. bu tür insanlar bana başarısız ve başarısızlığa karşı boynu bükük, kaderine razı ve değişime kapalı geliyor.
olmaz efendim her işin başı kendini sevmek.

kendini sevmeyen insan sevilmez ona acınır.

kendini sevmeyen bir insanın başkasının sevgisiyle kendini sevmesi , kendiyle barışması mümkündür müdür ? çok da mümkün değildir. yaşanacak olan kararsız adımlarla üç geri bir ileri şeklide olacaktır. sevmekle başlar herşey romantizmine de kapılmayın. gök kuşağı eker kasırga biçersiniz.

bu yüzden sevgiye rastlayamadım sanırım. ben kendimi sevemezken birinin beni sevmesini beklemek ironik epey.