kimsenin aslında seni gerçekten anlamaması

insanı boşluğa ve hiçliğe iten bir durum.
ailen anlamaz, arkadaşların anlamaz hatta bırak onu seviştiğin insan bile anlamaz.
yalnız, bitkin, çaresiz hissedersin.
sürekli sana depresifsin derler ama sen depresif değilsindir sadece dilinden anlayacak kimsecikler yoktur etrafında.
içindeki tüm yaşam enerjisi, istek, heyecan günden güne düşer.
bataklığa çekilmek gibi.
baygın, bıkkın gözlerle etrafa bakar durursun, bitse de gitsek der gibi.

bana göre varoluşsal sıkıntılar çekmenin başlangıcı tam olarak budur

sonra da derler ki "kondono ofodo odomoyorson" .
sen beni anlamak için ne kadar çaba sarf ettin ki.*

hiçbir önem teşkil etmez.
anlaşılmaya çalışmak boşa giden enerji israfıdır.

bunun için cümlelerimi uzattığım doğrudur. yine de anlamıyorlarsa ne yapalım canım..

insanın kendisini bile anlamadığı zamanlar olduğu için oldukça olağandır, geçmişe bakıp "hangi 'kafa' ile yap(ma)mışım/söyle(me)mişim" dediğimiz bir sürü durum vardır . birinin bizi anlamamasından ziyade anlayıp hak vermese de saygı duymasıdır önemli olan. hem diğer taraftan bir soralım kendimize, biz birilerini tam manası ile anladığımızı iddia edebilir miyiz?

türk filozof yazar yıldız tilbe bunları hep anlattı;

ben anlaşılmaya çalışmıyorum, aman beni dinlesinler de demiyorum.
bir yaştan sonra çok umurunuzda olmuyor bunlar. bunun yaşanmışlıkla, çok çeşit insan tanımakla doğrudan alakası var bence.

iç boşluk.. kapanır, kapanır ve kapanırsın sonra bir bakmışsın evcil hayvanın ile hararetli bir sohbete tutuşmuşsun.

aslında her insan empattır. çünkü tüm insanlarda ayna nöron bulur. sadece bazı kişiler önyargıları, mesleki deformasyon psikolojik sorunları sebebiyle veya kültür farklılıklarından ötürü sizi tam olarak anlamayabilirler. tabiki bilgi birikim de çok çok önemlidir, sizin karşınızdaki kişide oluşturduğunuz karakteriniz de bunda etkindir. yani o kadar da karamsar olmanın lüzumu yok. ama bunları bildiğiniz halde hala böyle düşünüyorsanız ya doğru kelimeleri seçip kendinizi iyi izah edemiyorsunuzdur. veyahutta ciddi bir depresyon bunalım, anksiyete (kaygı) veya farklı bir psikolojik rahatsızlık yaşıyorsunuz demektir. aman dikkat!

her insan ilk doğduğu andan itibaren kendi dünyasını inşa ediyor. ben kendi dünyamda otururken ne kadar görebilir ne kadar işitebilirsem karşımdakini o kadar anlayabilirim.

karşımdakini tam olarak anlayabilmem için onun dünyasını inşa ederken yaşadığı her anı bilmem gerekir ki yine de bunu kendi öğrendiklerimle yorumlayabilirim.

ve bunu gördüğüm tanıdığım her insan için her an yapmam mümkün değil zira her anı yoğun emek isteyen bir süreç.

fakat sevilen, değer verilen insanlar için bu emeğin karşılıklı olarak verilmesi gerekir. herkes kendi dünyasında oturup anlamayı değil de sadece anlaşılmayı istediğinde sonuç ne yazık ki kimsenin birbirini hiç bir zaman anlamadigi kopuk, yalnız bir yaşama dönüşüyor.

sonuç olarak diğerlerinin dünyasını anlamaya çalıştığımızda dahi sezgisel bir anlayış söz konusu olduğundan aslında hepimiz yalnızız.

bu kimseyi boşluğa itmemeli... halil cibran'ın bir sözü var.

güzelliğin şarkısını söylersen, çölün ortasında tek başına olsan bile bir dinleyicin olacaktır.

bunu en iyi, özel günlerinizde gelen saçma sapan hediyelerden anlayabilirsiniz, herkes o kadar bencilki, size hediye alırken bile kendi sevdiği şeyi alıyor..

çok yakın bir arkadaşıma, sürekli benimle ilgili yorum yaptığı için, kafa sözlüğe girip nicklere bakmasını söyledim, iddialıyım dedi, iddiaya girdik, benim nickimi bulacağını söyledi, öyle tahminler yaptıki inanamadım, iyiki sormuşum, meğer benden anladığı bambaşka bir insanmış, ama benden kayanaklanmıyor..

siz ne konuşursanız konuşun, yine kendi işine nasıl geliyorsa öyle algılıyor herkes sizi, bu kelimeleri çok kullandığımın farkındayım ama, inanılır gibi değil ya..
gerçekten didik didik her söylediğimi, her yaptığımı düşünüyorum, açık açık kendimi de ifade ediyorum ama, yok..

karşınızdaki kişi **ne arıyorsa** sadece o aradığı şeyle ilgili *duyuyor ve *görüyor sizi...

bunu değiştiremiyorum..
ama çözücem..

aslında genel olarak insanların birbirini anlamaması durumudur.

anlamaya gayret de edilmez. aynı olayı sen de karşındakine yaparsın çünkü hepimizin hayatları çok dolu, hepimizin belli problemleri var ve anca buğulu bir zihinle yorumlarsın o da onu anlamaya yetmez ve biter.

sen kimseyi anlamayacaksın, kimse de seni anlamayacak. bu böyle sürüp gidecek. umut dünyası tabi, kimsenin kendini anlamadığı bir devirde anlaşılmayı beklemekle geçecek ömrümüz.

bu tam olarak benim. ailem de dahil hiç kimse beni anlamıyor. sanırım bu dünyaya fazlalığım.

her zaman anladıklarını iddia ederler ama asla anlamazlar. anlamadıkları gibi anlamaya da çalışmazlar. anlamaya çalışmadıkları gibi dışlamaya başlarlar. bazen insanın kendi annesi bile anlamıyor ve ayrımcılık yapıyor. insanı yalnızlaştıran ve depresyona iten bir şey bu. bir süre sonra "neden hiç konuşmuyorsun, hep somurtuyosun" dendiği zaman insanın derdini anlatası bile gelmiyor. çünkü biliyor ki kimse anlamayacak. sizi gerçekten anlayan ve olduğunuz gibi kabul eden birini bulursanız asla gitmesine izin vermeyin. yoksa ölene kadar duvarlarınızın içinde büyük izolasyonunuzla yaşamaya mahkûm kalırsınız.

sallayın çok dert değil, anlamazsa anlamasın kardeşim anlaşılmak için para mı veriyoruz ?

üzücü bir hadise.

biraz düşününce buna ihtiyacinin olmadigini anliyorsun.
baskalarinin bir seyleri anlamasini beklemeden sen bir seylerin farkina variyorsan senden güclüsü yok zaten.

zaten birsinin seni tam anlaması mümkün değildir. hatta ve hatta sen bile kendi kendini kavramakta zorlanacaksın. zira sen de değişken bir düşünce yapısına sahipsin.

"seni anlıyorum." dediklerinde sanma ki tamamen senin hislerini kavradılar yada dediklerini tamamen hissetiler. onlar sadece ellerinden gelen imkanlarla kendilerini senin yerine koyup senin gibi hissetmeye çalıştılar. bu da ayrı bir kabiliyettir. yani herkes seni kendi kabiliyeti doğrultusunca anlayabilir. bu durum senin için de geçerli.