kimsenin aslında seni gerçekten anlamaması

derin insanların ortak sıkıntısını temsil eden serzeniş.

kimisi de evrenin fotoğrafı gibidir mesela, şekilleri gözle seçilebildiği için çok iyi anlaşıldığı zannedilir.

bu işi iki tarafında becerisine dayanır.

kendini ne kadar anlatabildin, o seni ne kadar anlayabildi?

edit: #2198617 5 ay öncesi de zaten böyle demişim.
aferin bana.

(bkz: genç werther) reyizin yakındığı, her çağda olan durum. ayrıca içinde bulunduğu zaman diliminde anlaşılmamak, “büyük adam” olmanın fıtratında vardır.

anlaşılmaya ihtiyacım yok.
(bkz: çok da fifi).

ne ben anlatmak istiyorum ne onların anlamalarını istiyorum. her günüm depresif bir ruh hâli içinde devam ediyor. bu ruh hâlini üzerimden atamıyorum, paylaşamıyorum. çoğu zaman mutlu gözükmeye çalışıyorum ama olmuyor başaramıyorum. hep bir yerlerden patlak veriyor...bu satırları da ağlayarak yazıyorum. her ağladığımda kendime kızıyorum, kendime kızıyorum diye de ağlıyorum.

sen anlatırsın , karşındaki konuşmak için , konuşmanı bitirmeni bekler , bazen beklemez . gayet açık oldu mu ?

ben bile kendimi bazen anlayamıyorken karşımdakinin beni gerçekten anlaması çok muhtemel bir şey değil. o yüzden bırakınız anlamasın, buna gerek de yoktur.

her şeye şarkıyla cevap vermek istiyorum

anlasilma cok onemlidir, hatta hayati bir meseledir…

“bir kendine inan bir kendini anla baskasi sana inanmasa da olur” gibi bir cumle insan icin kurulamaz. boyle bir tespit kendi degerini once baskalarinin gozuyle bicmeyi ogrenen insan icin yapilamaz. cunku insan kadar dogada turunun diger canlisina muhtac hicbir varlik yok. soyutlanarak yasamamiz teoride mumkun degil zira, basaramayiz.

anlasilma gereksinimi de iste bizi birbirimize bagli kilan en ama en elzem ihtiyacimiz. hayata dair en buyuk kaygimiz, en buyuk amacimiz, en buyuk istegimiz anlasilmak. oyle gozardi edilecek, yabana atilacak bir istek degil bu, bizdeki manasi oldukca onemli. sevmeden/sevilmeden dahi elzem degerde.

basliga gelecek olursak; insan insani anlar aslinda, tabi buna niyetlendiginde ama.
anlamak biraz yorucu bir meseledir. kendi tecrubelerinle sınırlandırdıgın bakis acindan bir miktar cikman gereklidir ornegin. sonra biraz sagduyu ve empati gerek. hatta bilincaltina hapsedilen on yargilardan da siyrilmak gerek ve dahasi iyi niyet, bu da fazlasiyla gerekli. bakin bunlar hep cabayla ulasilabilen kavramlar. ısin ozu anlamak icin cabalamak gerek.

hepimizin bu hayattaki sinavi, cektigi acisi, edindigi yarasi farkli dahi olsa ayri yasanmisliklardan, ayni hislerle donanarak cikariz. dolayisiyla aslinda birbirimizi anlariz. kanayan yerimiz baska dahi olsa, kanamanin acisini biliriz. dedim ya, anlamaya caba ve niyet gosterirsek tabii ki.

anlar sozluk anlar; esasinda herkes birbirini gercekten anlar lakin herkes birbirini anlamaya pek de niyetlenmez, bu isine gelmez. ya da anlamamis gibi yapmak isine gelir, tasin altina elini koymaktan cekinir belki de. mevzumuz bence bu*…

"beni, sizi anlamak zorunda bırakmayın, daha önemli işlerim var."

bazı insanlar ölünce anlaşılırlar. oğuz atay örneğin.

yaşarken anlaşılmaz bazıları. anlamak zor çünkü.

çünkü senden bir tane daha dünyada yok.

seni çok iyi anladığını düşündüğün birisi olsun. bu kişi annen, ikiz kardeşin, 50 yıllık dostun da olsa, yine de seni anlamadığı noktalar olacaktır. illa ki.

yani dünyada yaratılmış kimsenin seni tamamen anlaması imkansız bir durum bence. o yüzden insanlara sürekli kendini anlatmayı ve ya birilerinin seni anlamadığından dolayı yakınmayı bırakmalısın.

kimse beni anlamıyor, kendimi anlatamıyorum, aklımda yüzlerce soru var ama cevapları yok.

(bkz: varoluş sancısı is coming)

hadi bi el atın!

çünkü herkesin kendi deri var herkes kendi derdinde en güzeli biraz alkol rahatla biraz olacak olan zaten olacak.

hiç problem değil yeter ki anlıyor gibi yapmasınlar.

yok öyle bişey, ya anlamamazlıktan gelirler ya da işlerine gelmez sizi anlamak. böylelerini de hayatınızda tutmayın.

henüz ben kendimi anlayamazken başkasının anlamasını beklemem çok doğru değil sanki… bilemedim.

kendini anladı da başkasının anlaması kaldı denilesi başlık.

biz ne kadar anlayabiliyoruz insanları. empatiden yoksun, başkalarının fikirlerine değer vermeden, kendi bildiklerimizi doğru kabul ederek yaşıyoruz. ve kimse bizi anlamıyor. çünkü biz en doğruyuz.