kimsenin mutlu olduğuna inanmamak

bir normal biri ukdesi.

mutsuzluğuyla hemhal olmuş kişinin yalnız hissetmemek adına beş duyusunun şahit olduğu her türlü olayı tek bir filtreden geçirerek ortak sonuca ulaşabilmesi sanatı.

günümüz sosyal medya platformlarının görsel kısmı temelde mutluluk paylaşma üzerine olduğundan, mutsuz kişinin olayları değerlendirme yetisini bozacak derecede maruz kalınan görüntüler zihinde; bu kadar sık titreşim gönderemezsiniz benzerliğindeki bu kadar fazla gezemez, bu denli mutlu olamazsınız bildirimlerinin çınlamasına sebep oluyor. keşke benim olsa deyip ekran çatlatmak yerine, mutluluğun nihai amaç olmadığını, gelip geçici süreçler içinde bir kuş misali var olup uçtuğu vakit ardından baktırdığını kabullenmek, bir süreci ifade eden huzuru aramaya odaklanmak, onu da bulamayınca flash tv depresyon sahnesine dönüş yapıp duvar dibin... hayır tabiki, illaki bulacağına inanmak gerekiyor. mottomuz belli az çok;

aman ali rıza bey ağzımızın tadı bozulmasın.