kimseye inanmamak

özellikle ikili ilişkiler sonrası hemen her insanın eskisi gibi olmaması sorunsalıdır. bir süre sonra herkes aynıymış gibi geliyor, hikayenin sonu aynı kapıya çıkıyormuş gibi bir durum oluyor.

kimseye değer vermemek anlamı taşır. böyle bir insan sevgisiz kalmış demektir; kibir, en fark edilen vasfıdır. artık kendini değiştiremeyecek, yenileyemeyecek ve öğrenemeyecektir. aslında, değersizlik işte tam da budur.

herkese inanmamızın sonucunda yaşadığımız hayal kırıklıkları sebep olmuştur buna.

(bkz: her sakallıyı dedem sanmak)

yaşanılanlar buna zorlamıştır.
(bkz: oysa herkes öldürür sevdiğini)

ulus baker diyor ki:
"ne kadar kolayca yalan söyleyebileceğimi anladığım andan itibaren, artık hiç kimseye inanmamaya karar verdim."
kuşkusuz baker'in vurgulamak istediği şey, soyut bir kimseye inanmamak ve güvensizlik hali değil; eleştirel düşünme değerlendirme yetisini sonlayacak bir biat fanatizminden kaçınmak. çünkü çoğumuz farkında olmaksızın, aslında bize ait olmayan, kendimizce güvendiğimiz bir başkasına ait düşünce kalıbını biat disipliniyle (üzerinde düşünüp değerlendirmeden) aynen başkasına aktarıyor ve kendi düşüncemiz miş gibi savunuyoruz. oysa düşünme/değerlendirme süreci asla kesintiye uğratılmaması gereken bir süreç. çünkü bilim bunu söylüyor bize.

geçmişte yeteri kadar inandık sırtımızdan bıçaklandık 2025 yılına da kimseye inanmamaya karar vererek girdik.

herkese inanmanın yan etkisi.

bir zamanlar birilerine inanmışlığın, akabinde aldanmış oluşa dönüşmesinden sonra gelen...

kaşarlık alameti. bozuk, herkesi de bozuk zannedermiş.

mesela, “suriye’deki yeni hükümet, türkiye’nin gümrük vergisini %300-500 arasında artırdı.” örneğinde olduğu gibi olabilir mi?
buradan

kendine inansan kimseyle işin olmayacak.. kendine inan çocuğum.. kedine de inanabilirsin.. kedi daha uygun..

ben. kimseye inanmiyorum tribine giren kimseye inanmiyorum

kimseye inanmamak ve güvenmemekle gurur duyan bazı insanların düşündüğünün aksine bu bir marifet değildir. zayıflıktır.

kimseye inanmıyorum, güvenmiyorum ve her defasında ne kadar haklı olduğumı bir kez daha anlıyorum. cağnım kendim, aferim kız sana.

kimseye inanmamak değil de herkesten her şeyi beklediğim için şaşırmamak hali daha fazla bende tamam inanırım kandırılırım ve bunun farkına varırım ama bunun için üzülmem karakteri böyleymiş der hayatımdan çıkarırım.