kimseye yaranamamak

niyeyse son zamanlarda hissettiğim bir durum. özellikle arkadaş çevremde. elimden geldiğince nazik olmaya çalışıyorum, insanların hâlini hatırını soruyorum ne bileyim iyi olduğumu düşünüyorum genel olarak ama nedense yine de kimseyi memnun edemiyor gibi hissediyorum. belki de arkadaşlarımdan ilgi bekliyorum, belki de bencillik bilemiyorum sonuçta herkesin bir hayatı, ayrı dertleri, işleri güçleri var ama cidden nasıl olduğumu sormak da pek zor olmamalı gibi geliyor.

kendin için yaşa sayın yazar. yardıma ihtiyaçları varsa edersin. iyilik yap denize at. takdir bekleme. bu insanlar böyledir. vicdanın rahatsa sorun yok.

ortanca çocuk olunca daha da zorlaşır

birine neden yaranmak isteyesin ki zaten, her şeyi iyi yapmana rağmen hala farkındalık oluşmuyorsa tam zıttını yap kafan rahat olsun.

kimseye yaranmak zorunda değilsiniz, kendinizi çok sevin yaptığınız her şeyi aşkla yapın.

müslümanların durumudur. az zengin olsan suç, fakir olsan yine suç:

onlar, gönüllü olarak bol bol bağışta bulunan mü’minleri gösteriş yapmakla suçlayarak kınıyorlar. öte yandan, çalışıp didinerek ancak imkânları ölçüsünde bulabildiklerini veren yoksul mü’minleri de: “bu üç beş kuruşa allah’ın ihtiyacı mı var?” diye alaya alıyorlar. oysa allah, asıl kendilerini alay edilecek duruma düşürmüştür ve onların hakkı can yakıcı bir azaptır.

(tevbe süresi, 79. ayet)

olamadığım kadar,
kimseye de yâr olmamayı seçtim.

arkadaşlar size bir şey diyeyim. hoh- oha- ürüsene- denen bir adamım ki, bunlara inan olmaz.
kız çocuğum bile yok ya.

rezalet.

birilerine yaranmaya çalışmak yanlış.. yaptıklarınızın, siz yapmayı doğru bulduğunuz için verdiğiniz kararlar nedeniyle olduğu ve sorumluluğun sizde olduğunu bilmelisiniz.. doğrularınızı çoğaltarak gelişmenin ve bu yolla başkalarının da onayladığı biri olabilmenin mümkün olacağını bilmeniz gerekir, başkalarına yaranmaya çalışarak değil..