kırkayak

üzerinden milyonlarca ton yük geçmiş gibiydi adamın, yol kenarına oturup terini sildi gömleğinin eprimiş kollarıyla.
gözü az ötesinde hızlı hızlı yürüyen kırkayağa takıldı, aklına küçüklükteki çiyan korkusunu getiren hayvana.
"bu iyi ya, bu zararsız" dedi kendi kendine.
sonra hayvanın gidiş yönüne baktı, yolun ortasına gittiğini görünce tüm küçüklüğünü ve korkularını bir kenara bıraktı, parmakları ile nazikçe tutup arkasındaki yeşilliğe bıraktı.

teri soğumuştu, kırkayak iyiydi, aysel beklerdi, ayağa kalktı.

fotoğrafa baktı. insan kendi çocukluğunun fotoğrafa bakınca ne hissederdi ki? dişlerini hafif sıktı. fotoğrafın çekildiği günü iyi hatırlıyordu. babaannesinin bahçeli evinin önündeydi. bahçeyle sokağı ayıran yüksek bir duvar vardı. üzerinde yeni alınan mavi etek ve beyaz tişört jilet gibi ütülenmişti. güneş bahçenin beyaz duvarını sanki kış ayında karın üzerine düşmüş gibi yansıtıyordu. sıkılmış beklemekten. bir sopa almıştı eline. evin içinden sesler geliyordu. birilerinin ağlaması, birilerinin inlemesi. neden ölmüştü? çok içiyordu. neden çok içiyordu. eh dertliydi işte. çay bardağındaki rakıyla konuşurdu dedesi ve artık yoktu. bir çalı aldı yerden. duvara bir iki defa vurdu o zaman fark etti dibindeki kırkayağı. eğildi. masumiyetin küçük elleri nazikçe aldı kırkayağı. kalçasıyla bahçe kapısını açtı, serin evin kapısından girdi. dualar arasındaki salonun orta yerine koydu hayvancağızı.

(diplopoda)

eklembacaklılar sınıfından böcek türü.

depremden sonra bağ- bahçede, çadır içinde yaşamaya başladığımızdan biz deprem görmüş-geçirmişlerin baş belasıdır. zehrini, ilacını bilen insaniyet namına yazsın...
bıhtım valla ha!