kısırlı gün toplantılarında büyümek

bu şekilde büyümek şanstır çeyrek günü ayın 15 inden sonraki ilk cumartesi olurdu annemler 15 inde maaş aldığı için o zaman çeyrek ucuz tabi. o misafirlikte çocuklarla oynanan oyunlar yenilen pasta böreğin tadı başkadır annelerin sohbetine kulak kabartıp hayat dersi de almak cabası.

her katıldığımda ne kadar büyüdüğümü söyledikleri için garip hissettiğim, şakayla karışık torunuma ya da çocuğuma alayım seni teklifleri sunan teyzelerin hunharca tıkınma partisi. ben de tıkınmak için katılıyorum çünkü açım.

babannesi ile büyüyen bir çocuk olarak daha ağır yemeklerin yapıldığı toplantılarda büyüdüm. ev hep yaşlı kokardı.

onca kadın neden her hafta toplanıp hunharca kısır yer hiç anlamadığım ama zevkle katıldığım aktiviteydi o yıllarda. orada konuşulanlara kulak kabartip, özellikle alçak tonda konuşulanları dinlemek için can atardım.eskinin dedikoduları bile güzeldi. ah ne tehlikeli oyunlar bunlar.
velhasıl keyifliydi. komşu çocuklarıyla oynanan oyunlar , pasta börek kısır üçlüsüne gömülmek, bol dedikodu çok cazip gelirdi.
bir de bunun babaanneyle büyüyorsan mevlüt toplantıları olanı vardır. orada herşey daha sükunet içinde, sonu tavuklu pilav, ayran ve pilava bulaşmış tulumba tatlısı eşliğinde biter , her yer gül suyu kokardı.

ben ne çocukluğumda ne de gençliğimde öyle bir ortama denk gelmedim. babam başkalarına gidip gelmemizi istemezdi annem de böyle toplantıları sevmezdi. kısacası komşuya, tatlıya tuzluya ayıracağımız vakti bütün kardeşler olarak okula harcadık. güzel miydi? güzeldi ama biraz asosyal kişilikler haline geldik. her halimize şükür yine de.

o günlerden aklım da kalan, misafirler gittikten sonra kalan ganimeti sevdiğin türden başlayarak mideye indirmek.

babaannesi tarafından büyütülen bir çocuk olarak yaklaşık 12 yaşıma kadar neredeyse her hafta güne gitmiş olabilirim. bu; altın günü olur,yasin günü, mevlüt olur, halil ibrahim sofrası olur, diş hediği olur, olur da olur. boş geçen hafta sonlarında da yatır, türbe ziyareti, çay bahçesi, düğün dernek bir şey olurdu. genelde bizi yedirip bir odaya ya da bahçeye salarlardı. güzel günlerdi.

en lezzetli peynirli börekleri,
en çıtır sigara böreklerini,
en kıvamlı ıslak kekleri bana erkenden tattırarak;
hatta ve hatta, katılan kadınlar arasında en güzel bacakların kime ait olduğunu çocuk yaşta bana kendi içimde puanlatarak, mukayese gücümü arttıran süreçtir…

mezdeke oynamayı nasıl öğrenirdim lan? iyi ki vardın altın günü…*

çocukken severdim. okuldan gelmişsin ohh türlü türlü yiyecekler...
anneannemin yanındayken de yasin, mevlütlere gidiyordum haliyle. çantasında her tür şeker olurdu o yüzden. canımız şeker istediğinde kuzenlerle anneannemin çantaya operasyon düzenlerdik.
ya nasıl bir çocukmuşum, hiç "sıkıldım" demezdim. oyalanacak bir şey olmuyordu her zaman.
şimdi ise içinde bulunmadığım kültür. arkadaş toplantıları oluyor tabi ama gün gibi şeylere hiç katılmadım.
keşke zamanı geri alsam anneannemle gitsek yine. o okurken, konuşurken ben ona sarılsam sarılsam hiç bırakmasam