mutsuz bir ailede büyümek

maalesef zamanla derin yaralar bırakır bu durum. hele ki kavganın gürültünün eksik olmadığı bir aileyse... bir yandan bir hayat arkadaşın olsun istersin ama diğer yandan da korkarsın. annenle baban gibi olmaktan korkarsın. kimseye kolay kolay güvenemezsin, kalbini açamazsın.

anna karenina (kitap) daki ilk cümle şudur: “tüm mutlu aileler birbirine benzer, tüm mutsuz aileler ise kendince (farklı şekilde) mutsuzdur”.
mutsuz buyumek, cocukta butun hayatini etkileyecek buyuk travmalara sebebiyet verebilir ve en kotu ihtimalle, sonradan kendi kuracak bir ailesinin de mutsuz olma ihtimali vardir.
bunun icin de, insanin kendisiyle yuzlesmesi lazimdir diye dusunuyorum. bir psikologa veya guvendigi bir arkadasina da olabilir, anlatmasi, icini dokmesi lazim. ıcini doktukce hafizanin icindeki ustu ortulu kalmis, unutulmus anilar da canlanacaktir bir bir. bu kisim onemli, o anilarin canlanmasi, tum detaylari hatirlamamiz ve onlarla yuzlesmemiz lazim. sonraki seviye ise kabullenis ve en sonunda affedis. affetigin zaman, gercekten affedebildigin zaman hayatin duzene girme ihtimali cok cok yuksektir.

ileride bazı mental rahatsızlıklara da yol açabilecek bir durumdur.

aynı zamanda sevgisiz büyümek demektir. ünlü bir düşünür “maraşlı dizisinde*” demiştir ki; dünyayı sevgisiz büyüyen insanların savaşları mahvetti.

hiç bir şekilde mutlu olamamak tatmin hissetmemek demektir.ayrıca bana kalırsa kötü karma gibi bir şey aile yadigarı oluyor. bir lanet.yani kendi kurduğun ailede mutlu olmuyorsun ya da ikili ilişkilerin yolunda gitmiyor.anneannem derdi ki yastık değişti diye kader değişmez.bir nevi tepende gezinen kara bulut.

keske hic buyumeseydim veya kucuklugumde ölüp hicbir sey yasamasaydim hislerini de beraberinde getiren bir durum.

"mutsuz bir ailede büyüdüm ben demişti" bi tanıdığım." sevgi nedir, nasıl birini sevebilirim, nasil onunla mutlu olabilirim bilmiyorum. ne annemden ne de babamdan sevgi görmüştüm. insanlarla nasil iletişim kurulur onu da bilmiyorum. sırf aileme benzer mutsuz bir aile kurarım diye evlenmiyorum. evladım olursa mutsuz büyümesin, benimle aynı şeyleri yaşamasın" demişti. "her şeyimiz vardi para,ev, araba bir insanin sahip olmak isteyip de olamadığı her sey vardi bizde ama huzur eksikti, mutluluk eksikti" demişti.
t: çocukluğunda neyden eksik kalırsa bir insan en çok onun eksikliğini yaşar ömründe. en büyük korkusu o eksiklik olur ve ölene kadar da o eksikliği bastıramaz, yerini dolduramazmış.

kime ait olduğunu bilmiyorum ama şöyle bir yazı okumuştum:

"ben ailesiyle problemleri olan hiçbir insanın mutlu olduğunu görmedim. önüne dünyaları serin, istediği okulu, aşık olduğu sevgiliyi, fedakar dostu; istediği kadar mutluyum, ben eğleniyorum, ben duygusuzum desin. ailesi kalbinde yara olan çocukların hiçbir zamanı hüzünsüz geçmez."

o kadar doğru ki. mutsuz ailede büyümek; yaşanılamayan çocukluk, içinde kalan uktedir. yaşın kaç olursa olsun, atamazsın orayı. karadeliğin olur senin, asla içini dolduramazsın, ne atsan yutar asla kapanmaz.

tüm psikolojik sorunların temeli buradan gelir.

yaşadığımdır. kavga, gürültü. parçalanmış aile, alkolik baba... kocaman adam oldum ama ailemi affedemiyorum.

eğer çocuk yetişkin bir birey olduğunda mutsuz ve kavganın eksik olmadığı bir ailenin onda sebep olduğu yıkımları atlatabilecek kadar güçlü bir psikolojiye ve bilince sahip ise en azından kendisinin başkasına yaşatmayacağı bir aile biçimidir. eğer aksi olursa maalesef ki nesilden nesile aktarılan bir durum olacaktır. bu tür ailelerde yetişen bireyler hayatının en azından bir zaman diliminde şunu savunur eminim "her insan ebeveyn olmak zorunda değil ve olmamalı." ben de şunu söylüyorum sayın anne ve baba adaylarına ve olmayı düşünenlere: psikolojiniz bozuksa önce tedavi etmek için uğraşın, bozuk psikoloji, mutsuz bir ruh hâli ve ilişki ile uğraşırken bir de çocuk yapıp o çocuğun da ruh hâlini bozmayın.

insanın ruhuna enjekte edilmiş bir bıkkınlık ve yara gibidir. bir ömür çabalanan şey aslında mutluluk ya da güçlü olmak değil, ruhtaki hasarı bir şekilde tamir edebilme gayesidir.

hiç acitasyon yapmaya gerek yok. aile mutsuzsa ya da etrafındaki insanlar mutsuzsa, tabiri caizse bir tarafını yırtıp ortamı şenlendireceksin. çok yorulursun, tıpranırsın fakat vicdanında ya da kalbinde içinde bir yerlerde sen de mutlu olursun.

depresyona sürükler.

mutluluğu dışarıda aramanıza sebep olur. aile evi mutsuz, kasıntı, somurtkan bir yapıdaysa o eve uğramayın.

tam olarak içinde çürüdüğüm aile. ne annem babamı ne babam annemi severdi. kendilerini sevmedikleri gibi beni ve kardeşimi de sevmediler. ne ihtiyaçlarımızı karşıladılar ne bize çocuk olduğumuzi hissettirdiler. 33 yaşındayım ve doğurma ve bebeklik bakımı haricinde hiçbir faydaları olmadı desem abartmış olmam. ne elimizden tutup bir parka götürdüler, ne hadi bayram elbisesi almaya mağazaya gidiyoruz diyerek sevindirdiler. ot gibi yaşadılar, ot gibi yaşattılar. zorla mı evlendirildiler yoksa severek mi evlendiler onu bile bilmiyoruz kardeşimle. babam öldü gitti, annem hasta. o hasta haliyle her haline koşmamıza rağmen yine hayırlı evlat olamadık.

bir tane kızım var, 5 yaşında. her özel anında yanında olmaya çalışıyorum ki, ilerde benim hakkımda kötü konuşmasın.

mutsuz bir aile kurmaya sürükler kişiyi. üzer.

gülümsemenizin suratınızda emanet durmasının sebebidir. bu ailelerin çocukları yetişkinliğinde bile hala içinde o mutsuz çocukla beraber yaşar. susan forward, o çocuğun sevgisiz geçen yıllarının yasını tutun der. ona bir mektup yazın ve ebeveynlerinizin yapması gerekenleri söyleyin. kimse yoksa bile ben senin yanındayım, bunlarla senin hiçbir ilgin yok, sen düzeltmek zorunda değilsin diyin. iyi gelebilir.

zor çok zor. ben de böyle bir ailede büyüdüm ama hayata tutundum hep. arkadaşlarımı iyi seçtim, ben güzel bir aile kurdum kendime. hayatta herkesin bir sınavı var. içine doğduğun aile ile sınav zor ama hayatını ya isyan ederek geçireceksin ya da farkına varıp hayatının iplerini kendin eline alacaksın. kendi ebeveynlerimden nasıl ebeveyn olunmaz öğrendim mesela.

kesinlikle mutsuz bir ailede büyümek çok zordur bu tartışmaya zaten kapalı bir konu. ancak belli bir yaştan sonra ben zaten mutsuz bir ailede yetiştim bla, bla hikayelerini dinlemek bana hiç inandırıcı gelmiyor. kimse çiçekler ve kalpler içinde büyümüyor. belli bir yaştan sonra hayat sizin hayatınız oluyor bu noktada aile kurup çevrenizdekileri de hayattan soğutmamak için mutsuz aileden ders çıkarıp mutlu bir aile kurulabileceğine inanmaktayım.