büyümek

kurduğun hayallerin sadece hayal olduğunu, güvendiğin insanların birer maske taktığını, arkadaş sandıklarının birer birer domino misali yıkıldığını öğrendiğin gün büyürsün. ve acır..

hayır.
büyümüyorsun.
zihnin olgunlaşıyor,
"ben"liğini anlamlandırarak anladığın hayat şeklini yaşıyorsun.

büyüdüğünü anlamazsın sadece büyürsün
bir büyü gibi ve bir anda.

eskiden hayal ettiğin yıllara gelmek.

halt vardı da büyüdük. büyümeyi şimdiki haline kim getirdi neden çocukça kalmak diye bir deyim var?! büyümüyorum lan büyümücem, o kirli dünyaya bir duygusuz da ben olmiycam...
he adamına göre bi şeyleri çok da güzel gizlerim orası ayrı konu adhshsbabx

kimseyi takmadiginda kendi bildiğin doğruları yaşadığında, bazı şeylere cesaret gosterebildiginde buyumussun demektir.

buraya şu şarkı sözlerini de eklemek istiyorum;
"büyüdükçe bi çentik attı
alnının üstüne tanrı
büyüdün dedi bu yağmurlar bu yüzden
...
büyüdükçe bi sayfa attı
takvimin üstünden tanrı
yorgunsun dedi bu yağmurlar bu yüzden"(bkz: emre aydın - bu yağmurlar)

bazı bünyelere ne fiziksel ne de zihinsel olarak uğramayandır.
bugün bunu çok çok farkettim.
sürekli bir geçiştirme halleri, baksan yüze bir kadın yüzü, maakyaj da yapmış, hatta yorgunluk da okunuyor.
zihnin içine girince hala pembe düşler.
yo yo efendim hayatın gerçeklerinin pek tabii farkındayım.
hayal dünyamdan, çocuksu zevklerimden, ciddi soğuk suratıma karşın ciddiyetsizliktem yıkılan beynimden yakınıyorum.
ne zevklerim değişmiş, ne meraklarım, ne de planlarım.
ben hala büyük adam olacağım diye düşleyip oturup oyunda sbahlamışım. az evvel de yenildim zaten, main heromda oran kalmadı bak yine sinir.
neyse işte. zekam geri galiba.
inatla kendi eğlenceli dünyamdan çıkamıyorum, fazla çocuğum buna kızıyorum.

paramparça edilmiş çocukluğumu parça parça yerlerden toplamak,kaybettiklerimi arayıp bulabildiklerimi yetiskinligime yapistirip bir bütün olmaya çalışmak..

*gokhan çınar

ortalığı yakıp yıkmak isterken susup öylece duvarı seyretmek de insanı büyütürmüş.

biyolojik olarak kaçınılmaz.
mental olarak ise zorluklarla olan hadise

(bkz: düzene ayak uydurmak)

başka bir platformdaki kendi tanımımdır.

bok vardı da büyüdün hypnos.

yazılacak çok şey var ama elim varmıyor, herşeyin farkında olmak çok üzücü.

ben çizgi film izleyip derdimin olmadığı zamanı özledim.

çok tuhaf, hayal ettiğim yaştayım.
ve büyüdüm.

böyle uyumaya çalışırken 17 yaşında nasıl birisi olduğumu hayal ediyordum.
acaba güzel miyim?
acaba arkadaşlarım var mı?
yada sevdiğim?

o zamandan bu zamana çok şey değişti.
hem yaşım
hem farkındalığım.

büyüdüm ve artık yapmam gereken sorumlularım var.
çocuğum diyemiyorum, kaçamıyorum yani.

davranışlarımdan ben sorumluyum.

ama az buçuk hayal ettiğim yerde olmak mutluluk verici.

şimdi 30lu yaşlarımı merak ediyorum*
çünkü dert ettiğim her şey o zamanda sona ermiş olacaktır.

ve eminim 17 yaşına söylemek istediği çok şey vardır.
benim 10lu yaşlarıma söylemek istediğim gibi.

hayat ne tarafa görüyor ve zaman ne kadar hızlı geçiyor gerçekten hayret edilesi.

anlamaktır.

yaşın 30 olsa da hala büyümemiş olabilirsin ya da yaşın 18 olmamıştır ama sen büyümüşsündür. bu mümkün hayat şartlarına bağlı insan bazen erken büyür ya da hiç büyüyemez.

sancılıdır. sorumluluk getirir. insanın omuzlarının eğilmeye başlamasıyla büyümenin pek bir matah olmadığını , çocukluğun sihirli ülke olduğunu anlamasına sebep olan durumdur.

geçenlerde en yakın arkadaşım şöyle tanımladı: büyümek istediğin şeyi yapmak değil abi, istemediğin şeyi yapmamak.

o günden beri beynimin içinde yankılanıyor bu cümle. ben bu cümlenin üzerine dans ettim, uyudum, uyandım, rakı içtim, seviştim, bisiklete bindim, bebek kokladım... e yatakta döndürüp durup en sonunda da ehh dedirterek kaldırıp karanlıkta sigara içirdiğine göre, yeteri kadar demledim herhalde bana bu cümlenin düşündürdüklerini, yazabilirim sanırım artık üzerine.

hayatımı düşünüyorum, kendimi, yaptıklarımı, yapmadıklarımı. kalbimin sesini dinleyerek aldığım kararları, beynime teslim oluşlarımı. tekrar gözden geçiriyorum bir bir hepsini; neresindeyim çemberin? istediklerimi yaptım iyi kötü de ya istemediklerim? başkalarını düşünüyorum. cümlenin sahibini, ta içini gördüklerimi, bildiklerimi, belki sandıklarımı. tutarlılık aradığımdan değil, uygulanabilirliğini tespit etmek gerektiğinden bakıyorum bi'. bazı cümleler etkilidir evet ama sadece düşünsel boyuttadırlar. belki başka bir hayat, başka bir düzlem, başka bir gerçeklik, belirli şartlar örneğin ya da koşutlar gerektirirler. bunu yekten görmezden gelmek olmaz. belki de bu da böyle bir cümlediri muhakkak değerlendirmek lazım. kendim için konuşmak istemiyorum şimdi, şu an, burada niyeyse, benim için garip ama başkalarını düşünerek vardığım bazı sonuçlar var. birincisi ve en önemlisi bazı yetişkin insanlar tanıdığımı fark ettim bu tanıma uygun yaşayan. demek ki uzayda bir cümle değil bu. karşılığı mevcut. ikincisi ben hiç buradan bakmamışım konuya dolayısıyla "vay be, ne kadar farkında kendisinin ve ne kadar da barışık bununla, bu değilse yetişkinlik, ne yani?" diyerek değerlendirdiğim insanlarla ilgili büyük ve çok önemli bazı şeyler kaçırmışım gözden. hayatımızı istemediğimiz şeyleri yapmayarak ya da buna maruz kalmayı reddederek ne kadar yaşayabiliyorsak kendimizi o kadar büyümüş sayabileceğimizin haklılığını nasıl yadsıyabilirim tüm bunları düşündükten, kavradıktan sonra? ve bunu nasıl fark etmemiş olabilirim şimdiye kadar? korkunç saçma. şöyle devam etti arkadaşım mesela, "istediğin şeyi yaparsın abi, bu biraz karakterine bağlı, yolu, yöntemi, ama illa bir yolunu bulur yaparsın, korkunç bir itki vardır içinde, zaten engel olamazsın. istemediğine direnmek böyle bir şey değil ama. duruş ister, kararlılık ister, göt ister." dünyanın en basit matematiği...

neyse, öyle işte. ben biraz yetiştireyim kendimi, konuşurum elbet kendi hakkımda da. bu böyle kavramsal kalsın burada.