kolay vazgeçen kişi olmak

hassas kalpliler için kendi cehennemidir. huyum kurusun dedirtir insana. ayılıp bayıldıklarıma bari bunu yapmasam keşke ama yok olmuyor.

ben birine değer verdim mi sonuna kadar verici tarafımdır ama diğer tarafım da çok vefasızdır. canım ister sizi göklere çıkarırım canım ister görmezden gelirim. mesaja görüldü atarım, aramalara dönmem, sanki hiç var olmamışsınız hiç o kadar şey paylaşmamışız gibi her şeyi yok sayarım.

bu en yakınlarım için bile böyledir. onlar gelir ilk ben gitmem. unutuyorum bazen ve günlerce hatta bazen haftalarca aklıma gelmez ve ilişkilerim genelde böyle yavaş yavaş benim vefasızlığımdan kopar.

cok arafta bir ozellik. kiymetin ve degerin sorguladigi yerin/kisilerin kolaylikla gozden cikarilmasi gayet akillica bir hareket. asil ısrar edilmesiyle gozden cikarilacak olan bizzat kisinin kendisi olur cunku.

ama kolaylikla vazgecilen kisi emektar biriyse eger; yani vazgecenin uzerinde hakki ve emegi var olan biriyse, vefa duygusundan yoksunluk var demektir. ya da kisi, kiymet verildigi icin ne oldum delisi olup, kendini bir sey zannetmistir. e bu da basit insan hareketidir. insan denilen zat-i mahlukatin bunyesinde azicik vefa duygusu da bulunmali (derim).

e tabi bu vazgecme meselesinin bir de "gonul bagiyla" da biraz iliskisi vardir. insan kendince deger atfettigi, sevdigi ya da gozunde yucelttigi bir seyden oyle kolay kolay vazgecmez. yapasi gelse bile durur iki kere dusunur.
genellikle vazgecebildigi, ya kolay elde ettigi ya da cok da kiymet bindirmedigidir.