konuşacak birinin olmaması

ölüler var ya.

tam burada duvar devreye giriyor, mükemmel bir dinleyicidir kendisi.

(bkz: duvarların dili olsa da öpüşsek)

kimse olmadığında kendimle konuşurum.
kendimi kaybetmedim daha.
değil mi ?
öf bir gün gelip ben bile kendimi dinlemezsem ne olur acaba?
kendinizi dinlemeyi öğrenin.
olmuyorsa gelip bana yazabilirsiniz tamam.

ama önce bir kendinize nasıl olduğunuzu sorun bakın burası çok önemli.
hem bazı boş insanların boş muhabbetlerindense konuşmamak daha iyi olabiliyor.

konuşacak biri olmaması değil sizi konuşmaya heveslendirecek birinin olmamasının esas problematik olduğu mevzu.

insan bazen susmamacasına konuşmak isterken bazen de hiçbir harfi israf edesi gelmiyor. bazen her şeyden biraz biraz bahsedeyim de kafamdaki tilkiler sağa sola kaçışsın diyor bazen de zihnin en arka tarafına gömüver gitsin sıkıntıyı diyor.

konuşunca anlaşılmayacaksa yahut konuşulanı anlamayacaksanız herhangi bir diyaloğun öznesi olup çıt çıt seslerini dinlemenin manası yok. evet elbette, duvarlar müstesna. hele kendiniz, en dürüst dinleyici ona bakarsanız.

sadece ihtiyaç duyduğunda söz konusu olan durumdur.
azcık kafa dinleyeyim deyince de hepsi birden beynini yerler.

eskiden çok konuşurduk, şimdi az konuşuyorum onu da kendimle yapıyorum. araba sürerken özellikle. eskiden çok dalga geçerdim bunu yapanlarla şimdi icimdekileri dökmeye deyecek bır insan bulamiyorum.

vardı da ben hepsiyle küstüm, onlara da söylemedim küstüğümü. tavşan dağa küsmüş dağın haberi olmamış misali. hazır herkesten her şeyden ufak ufak uzaklaşırken sözlüğe de küsüp gideceğim sanırım yakında.

şöyle bir instagram dmlerini,wp kişilerini karıştırırsınız sonra kimseyi bulamayınca çıkarsınız.işte öylede bi’ his

beni yıpratan şeylerin başında gelir. birşeyleri paylaşıcak, konuşucak , beraber vakit geçicerek, beraber üzülüp beraber sevinecek karşı cinsin eksikliğini çekiyorum.

bazen can sıkıcı olsa da zamanla alışıyor insan öyle ki kendi kendine konuşmaya başlıyor zaten bir yerden sonra kimseyle konuşmak istemiyorsun. tecrübe ile sabit ;)

insan genelde açıkça ifade edemez bence yok mühim değil vs der durur. ama kabul etmek gerek konuşmak paylaşmak önemlidir. ben genelde hayatımdaki herkesi ve herşeyi isim yüzünden kaybettim siz bari yapmayin konuşacak bir kaç insan bırakın çevrenizde ...

yıllardır yaşadığım şey. herkes birbiriyle kaynaşıp konuşurken telefon karıştırmaktır.

bazı anlarda ve zamanlarda ağır geliyor.

vardır vardır da daha yoluna çıkmamıştır. en azından ben hep böyle avuttum kendimi.

t: insanın iki kelam edeceği birisinin olmama durumu.

neyseki duvarlar var.

ihtiyaç olmaktan çıkmıştır. konuştukça batıyordu dostluklar.

en güzeli yemin ederim.
tertemiz vallahi.

kendi tercihim olduğu için şikayetçi değilim.
yemin ederim o kadar rahatım ki anlatamam.
biriyle arkadaş nasıl olunurdu,nasıl sohbet edilir,sohbete nasıl başlanır unutma evresindeyim.
ama umurum mu? değil.
net insanlar lazım bana.lafı evirmeden söyleyen,her söylediğim şeyde bir mana bir ima aramayan, farklı görüşte bile olsam saygı duyan birşey söylemek istediğimde ne anlar acaba diye düşünmediğim insanlar.
bir sorun varsa açık açık sorun bu diyebilen, suçlamayan, suçlu aramayan, çözüm odaklı insanlarla konuşmak isterdim. böyle insanlar alsın zamanımı.
haricinde gerek yok, çocuklar ev işi, yemek, çamaşır bulaşık zaten çok yoruluyorum.gafam götürmez böylelerini de guzum.

bazen olsa da konuşamazsın. anlatamazsın. sadece susarsın.