kuaför terörü

(bkz: beynindekiherbirnöronatüküreyim) ukdesi

hayatimda 1 kez erkek kuaforune gittim.

kendimi adam benim kafami tokatlaya tokatlaya yikayip sampuanlarken buldum. tam o sirada iceri biri girdi. basildik.

geri püskürtmek adına adeta bir kontrgerilla havasına girip, bütün kuaför işlerimi kendim halletmeme sebep olan gerçekliktir.

depremden sonra yaşadığım anksiyete ile mücadele ettiğim dönemde kaşlarım dökülmüştü ciddi boyutta. gerekli bakımları ve masajları yaparak toparladım epey tabii. geçenlerde de üşendim ve kaş düzeltme işlemi için kuaföre gittim. o 10 dakikalık süreçte "eski kuaförümün" yemediği azar kalmadı.

dedim ki: abla sakin ol, ben kaşlarımı kendim şekillendiriyorum, o boşluklar da döküldü.

egosunu besleyemedim diye herhalde, hiç tebrik etmedi kendi işlerimi kendim halletmemi.

yav dümdüz çene hizasında küt bir saç kesimi istemiştim
selim bey'in son dokunuşu gibi dokunuş yapıp önde birkaç tutam daha kısa saç kesmiş
ben zaten hissettim bu son makas darbeleri hayra alamet değil
o an heyecandan ve sevinçten farketmedim de günden güne de gözüme batmaya başladı bu kısa tutam
kulaklığı takınca böyle hissediyorum çünkü önüme emo saçı düşüyor bir miktar

veya işte züluf düşmüş yüzüme de denilebilir ancak monsoon şarkısını severim
=>emo hissediyor<=

yaşamamak adına kısa da olsa uzun da olsa kahkül de olsa renk de olsa her şeyini kendim yapıyorum. hayal kırıklığına uğramaktan daha verimli sonuçlar veriyor. kuaför işçiliği değildir belki ama kuaföre gidip yaldır yaldır bir yumurta sarısı görmektense kendi yaptigim saçın renk kartelasına dönmesini tercih ediyorum.

neden? saç için o kadar para alıp 200-300 tl'lik market boyasının yaptığından daha iyi bir iş çıkarılmasını beklerim çünkü. ben bu parayı kazanmak için deli gibi çalışıyorum, sonuç ise market boyasından daha kötü. e fiyat? 6k el emeği. olmaz canım olmaz. ben evde bocalayarak aynı rengi yapabiliyorsam bu iş böyle olmaz.