kurt vonnegut

aramızdaki boş koltuk ürkütücü bir şiir gibi duruyordu.

we are what we pretend to be, so we must be careful about what we pretend to be.

cehennemden beter ne var?" dedi "araf," dedim.

birdenbire hiçbir yeni kitap, yeni oyun, yeni şiir üretilmez olsa, insanların nasıl sarsılacağını düşünmeden edemiyorum...

bu hayatta, inan bana
düşünceli olanlar
hassas olanlar, gülünçlüklerin farkında olanlar
binlerce ölüm yaşar.

aklı başında bir insan, deli bir topluma deli gibi görünmelidir.

hiç yeni bir kitap, yeni oyun,
yeni şiir üretilmezse insanların nasıl sarsılacağını düşünmeden edemiyorum.

gönderen:
er k. vonnegut, jr. 12102964 abd ordusu.
kime:
kurt vonnegut, willams creek, ındianapolis, indiana.

sevgili insanlar:
bana söylendiğine göre , size görev sırasında kaybolduğum dışında bir bilgi verilmemiş. herhalde almanya'da yazdığım mektuplar da ulaşmadı. açıklayacak çok şey var.

kısaca:

hitler'in son çırpınışı ile lüksemburg ve belçika'dan saldıraya geçerek bölüğümüzü bozguna uğrattığı 19 aralık 1944'ten beri savaş esiriyim. yedi fanatik tank bölüğü bize saldırdı ve hodges'ın ordusunun geri kalanından ayırdı. diğer amerikan bölükleri geri çekilmeyi başardı. bizim kalmamız ve savaşmamız gerekti. süngüler tanklara karşı pek işe yaramıyor. mühimmat, yiyecek ve tıbbi malzemelerimiz bitti, savaşamayacak halde olanların sayısı savaşabilenlerin sayısını geçti biz de teslim olduk. 106. bölük hem başkandan ödül aldı hem de montgomery'den ingiliz ödülü aldı. bana sorarsan buna hiç değmez. ben yaralanmayan az sayıda insandan biriydim. bunun için tanrıya çok şükrettim.

üstün-insanlar bizi aç, susuz ve uykusuz yaklaşık 100 mk uzaktaki limberg'e kadar yürüttü. sanırım altmış kadarımız bir kamyona sığacak şekilde küçük, havalandırmasız ve ısıtmasız kamyonetlere tıkıştırıldık. hiç bir temizlik imkanı yoktu ve yerler inek dışkısı ile kaplıydı. hepimizin yatabileceği yer de yoktu. yarımız yatarken yarımız ayakta bekledi. noel de dahil olmak üzere bir kaç günü orada, limber'de geçirdik. noel arifesinde kraliyet hava kuvvetleri işaretsiz trenimizi bombaladı. yaklaşık 150 kadarımızı öldürdüler. noel'de biraz su alabildik ve yavaşça berlin'in güneyinde, muhlburg'taki savaş esiri kampına getirildik. yılbaşında kamyonetlerden salındık. almanlar bizi yakıcı sıcaklıktaki bit temizleme duşlarına sürdü. on günlük, açlık, susuzluk ve yorgunluktan sonra duşlarda şoktan bir çok adam öldü. ama ben ölmedim.

cenevre antlaşması uyarınca esir alındıklarında subayların çalışması gerekmiyor. bildiğiniz üzere ben bir erim. benim gibi yüz elli kadar aşağı canlı çalışmak üzere 10 ocak'ta dresden'a gönderildik. biraz almanca bildiğim için liderleri ben oldum. kötü talihimiz sonucu sadist ve fanatik gardiyanlarımız oldu. tıbbı yardım ve giysi verilmedi. aşırı ağır bir işte uzun saatler çalıştırıldık. günlük yiyecek hakkımız 250 gram kara ekmek ve sade patates çorbasıydı. iki ay boyunca durumumuzu iyileştirmek için verdiğim yoğun uğraşlar boş gülüşlerle karşılanınca gardiyanlara ruslar gelince onlara ne yapacağımı anlattım. beni biraz dövdüler. grup lideri pozisyonumdan kovuldum. dövmeler azaldı. bir çocuk açlıktan öldü ve ss'ler diğer ikisini yiyecek çaldıkları için vurdu.

14 şubatta amerikalılar, kraliyet hava kuvvetleri ile beraber dresden'i bombalayarak 24 saat içerisinde iki yüz elli bin kişiyi öldürdüler ve dresden'i (büyük ihtimalle dünyanın en güzel şehri) yok ettiler. ama ben ölmedim.
bu olaydan sonra ceset taşıma işini bize verdiler. kadınlar, çocuklar, yaşlılar, çarpmadan, yangından veya boğulmadan ölenler. şehirdeki dev cenaze ateşlerine cesetleri taşırken siviller bize küfür etti ve taş attı.

general patton leipzig'i aldığında yürüyerek çevokslakya sınırınna götürüldük. savaş sona erene kadar orada kaldık. rusların ayrık direniş gruplarını temizlemeyi kafaya koyduğuı o kutlu günde gardiyanlarımız bizi bırakıp kaçtı. uçakları (p-39'lar) bizi bombalayıp on dördümüzü öldürdü. ama ben ölmedim.

sekiz kişi bir at arabası ve atları çaldık. sudetenland'den geçerek sekiz gün boyunca yağmaladık ve krallar gibi yaşadık. ruslar amerikalılara deli oluyor. ruslar bizi dresden'den aldılar. oradan ford kamyonlarla halle'deki amerikan hatlarına gittik. oradan da le havre'ye uçtuk.

size le havre'deki savaş esiri iade kampından yazıyorum. şahane besleniyor ve eğlendiriliyorum. gemiler tıklım tıklım. sabırlı olmam lazım. bir ay içinde evde olmayı umuyorum. eve gelince attery'de 21 gün nekahat izni ve 600 dolar ödeme ve - sıkı durun-altmış gün ücretli izin alacağım.

anlatacak çok şey var, gerisinin beklemesi lazım. burada mektup alamıyorum, boşuna yazmayın.

29 mayıs 1945,
sevgilerimle,
kurt-jr,