kuş sesleriyle uyanmak

bir uyanıs sekli.

"ne zaman seni sevsem, kuş sesleriyle uyanırım
bu tanrının bir mucizeyi sevmektesin deme seklidir.."

;)

ilk birkaç saniye o tatlı cıvıltılarla iç huzur bulursun, ama sonra beynin devreye girer: "bu saatte neyin kafası bu kuşlarda?" hele o sabahın köründe uykunun en tatlı yerindeyken, o kuş sesleri kulağına cıvıltı değil darbeli bir matkabın sesi gibi gelir.

ya da karga sesleriyle...

hele de yazın yazlık bir yerde kaldıysan , sabah güneş yeni doğmuştur hafif kuş cıvıltıları gelir sonra serin bir rüzgar eser. sanırım yazı özledim ben.

kuş sesleriyle uyansanız da, uyandığınız coğrafya ve koşullar "doğru" değilse, pek bir anlam taşımaz. (kuşlar hep varlar ve giderek azalsalar da var olacaklar. siz uyanmaya değer, yaşanılası günlere gebe bir dünya için savaşın.. yoksa nafile..

“sevgili dost!
bu sabah kuş sesleriyle uyandım. ne güzel değil mi? hayır, güzel değil! açık penceremden ok gibi dalıp yastığıma saplanan karga sesleriydi.
kuş sesleri dediğimde aklına asla karganın gelmediğini biliyorum. bu, karganın da bir kuş türü olduğunu bilmeyişinden değil, karganın türünün en önemli özelliği olan güzel bir ötüşten mahrum oluşundan elbette. yüzümü yıkarken acaba diyordum; acaba türümüzün en önemli özelliklerini taşıyor muyuz? hareketlerimiz ve sözlerimiz nerelere saplanıyor? acaba 'insan' denince hatırlanıyor muyuz?”

(bkz: posta kutusundaki mızıka)

yazları horoz ile uyandığım zamanlar oluyor. kuşları sabah kahvaltı yapmaya çıktığım zaman duyuyorum. ispinoz ve kanarya sesi cidden güzel oluyor. belkide bize küfür ediyorlar bilemiyorum.

eskiden cocukken yasardim, mutluydum !!!