laf anlatmakla uğraşmamak için susmak

neredeyse her gün yaptığım ve artık bende bağımlılık haline gelen şey. o kadar alıştım ki düşündüğüm şeyleri söylediğimi zannediyorum bazen, ama sadece düşüncemde kalmış oluyor. bunu fark ettiğimde de çok geç oluyor o konuyu tekrar açmak için.
herhangi bir şeyi anlatmaya başlamadan önce karşımdaki insanın kim olduğuna bakıyorum.sonra söylemek istediğim şeyi söylememe gerek olup olmadığına bakıyorum,ki çoğunlukla gerek olmuyor.
böyle olunca gerçekten de sessiz biri miyim yoksa laf anlatmaya çalışmamak için mi öyleymiş gibi davranıyorum diye düşünüyorum. cevabını ben de bilmiyorum hâlâ. ama bir yandan da kolaya kaçmak gibi geliyor. kendini açıklayabilmem için çaba sarf etmem gereken yerde o konudan sıyrılmak , kaçmak da mantıklı değil.
fakat ben de mantıklı olan şeyin ne olduğunu fark edip bunu icraate geçirmeyen biri olduğum için sıkıntı yok gibi*.
bir gün de şaşırt be kızım.

karşındakinin asla seni tam olarak anlamayacağını bilmekten gelen bir yorgunluk, efor tasarrufu. birbirini anlayan insanlar kelimelere çok da muhtaç değildir. kendi kişilik türüne aykırı biri varsa karşında ona davul zurna az.

amacı duygularını paylaşmak ve anlaşılmak olan insanların, karşısındakine halini anlatmaya çalıştığı her seferinde anlaşılmak şöyle dursun, suçlanmaları sonucunda artık susmayı tercih etmeleridir. mesela; bir öğrenci, "bugün dersler çok yorucuydu, çok başım ağrıyor." der. karşılığında annesinden "bütün gün telefonla oynarken hiç başın ağrımıyor ama!?" gibi iğneleyici bir cevap alır. bir kadın, "bugün çocukları uyutamadım, çok yoruldum." der. karşılığında eşinden "bütün gün geziyorsun, sonra çocuklar uyumuyor diye bana şikayet ediyorsun." gibi bir cevabı duyunca kalbine ok saplanmış gibi hisseder. oysa bu insanların ihtiyacı, sadece sevgi ve şefkat ile anlaşıldığını hissetmektir ama böyle cümleler duyunca hayal kırıklığına uğrarlar ve o yüzden de en azından böyle cümleler söyleme ihtimali olan kişilerin yanında günden güne suskunlaşırlar...

birde karşı tarafa ne anlatırsam anlatayım anlamayacağından susunca kendilerini haklı sanmaları yok mu, işte ona sinir oluyorum. ama gene de boş beleş insanlarla konuşmaya değmez çünkü:

"ne kadar anlatırsanız anlatın, karşı tarafın anladığı kadarsınız"

genel olarak böyleym

susma sustukça sıra sana gelecek.
orada konuşma imkanın yoksa
uygun yerlerde konuş, anlat.

sen anlatmazsan
ben anlatmazsam
o anlatmazsa
nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa?

tweet bile retweet edesim gelmiyor. kafamda o kadar tartışma çeviriyorum ben bu siyaset ile ilgili tartışmalarda galip gelemiyorum, özellikle görüş olarak sağ ve solda bulunan belli bir kesime karşı. çok haklılar ulan.

karşıdakine harcayacağın eforun boş olduğunu düşündüğün an büründüğün durum.

kendisi benim taaa lisedeyken öğrendiğim metoddur.

keşke daha fazla yapabilsem dediğim eylem
gençlik ateşi ve yapısal sinirliliğim birleşince süpernova gerçekleşiyor bende maalesef ki

bazen o da işe yaramaz.
neden cevap vermiyon derler.
o yüzden ben "haklısın" diyorum genelde.

susmak en güçlü haykırıştır. ben genelde tercih ediyorum ve tartışma kısa kesiliyor.
gerek yok zamana haksızlık etmeye.

bu ikisi bana mı laf sokmaya çalışıyor yoksa kendi aralarında mı kavga ediyorlar acaba ahaha.


biri seksist başlık açıp ve devamlı sözlüğü eleştiriyordu.


diğeri de onu eleştiriyorum diye beni arkadaşlıktan çıkarmıştı.

nerde susacağın önemli. her yer susamazsın. sonra eziklenirsin.hadi eyv.