mezar taşı okumak

mezarlıklar sık sık ziyaret ettiğim yerlerdir. dua etmeyi sevmem, arkalarından okumayı anlamlı bulmam.

ancak her mezar taşını okurum. dedemin mezarına her gittiğimde mezarlığı dört döner her yerini gezerim.
eski mezarları inceler;meftunları düşlerim.

flornalı hancı hasan mesela. flornadan kalkıp gelmiş. kim bilir ne acılar çekmiştir;kimleri bırakmıştır balkanda.

dr. atıf bey mesela. ailedeki herkesin onla bir ameliyatı var. nasıldı acaba diye düşünürüm.

yahut tüp gazından zehirlenen ikizler. tüp kuyruklarının olduğu 70'ler türkiyesinde tüpten zehirlenmelerinin trajikliğini düşünürüm hep.

unutmak bir kenara dursun ki, bana sürekli acıyı ve ölümü hatırlatır mezar taşları. böylece ölüm korkum depreşir. hayatıma daha da sıkı sarılırım.

garip bir şekilde eğlenceli olan bir aktivitedir. bir yakınınızın, benim durumumda en yakın arkadaşınızın, mezarını ziyaret ettikten sonra mezarlığın içinde biraz turlayıp doğum ve ölüm tarihlerine bakmak ve o kişiler hakkında tahminlerde bulunmak garip bir haz verir. hele ki doğum tarihi hicri takvime göre yazılmış kişilerin yaşını hesaplamaya çalışmak yok mu? o bambaşka bir zevk.

ben her şeyi unutabilmek için hobi olarak tek tek gezip okudum sizin için fedakarlık yaptım merak etmeyin unutkanlık yapmıyor her şeyi daha da trajik hatırlıyorsunuz çünkü ölümü de hatırlatıp içinizi kapkara yapıyor

bunun bir de antik boyutu varki, okuyabilene helal olsun.

kaçbinlik yıllık eser, ne anlatmaya çalışıyor.

diğer açıdan ise, hristiyan mezarlıkları da çok güzel.

istanbulda olan varsa üslüdar da bir tane biliyorum,kendinizi inanın bambaşka bir atmosfere sokuyorsunuz, heykellerin ve resimlerin olduğu.

özellikle babamın kabrini her ziyaretimde istemeden de olsa yaptığım, mezarlıktaki tanıdıklarımın, dışarıdaki tanıdıklarımdan çok daha fazla olduğunu beynime çakan davranışım.

çok fazla köy hayatı yaşamasam da anadolu kültürüyle yetiştirilmiş bir çocukluk geçirdim. bayram ziyaretlerinde harçlık aldığım, el öpüp, şeker topladığım, yemeklerini yediğim insanların kendileri veya aile büyüklerinin artık hepsinin bir arada olduğunu gösteriyor bana bu durum. hatta dünyada kavga gürültü içinde yaşayan insanların bile yanyana sonsuzluğu beklemek zorunda kaldıklarını gösteriyor.

hepsini çok severim de okumaktan en çok hoşlandıklarım, karamanlıca olanlar.

hele allah rahmet eylesin kısmı öyle güzel, öyle içten ki ?



kaynak ve bilgi

babannem'in en cok kızdığı durumdur
unutkanliga sebep oldugunu soylerdi hep
gercekten oyle mi ki ?

unutkanlığa sebebiyet verdiğini söylemeye gelmiştim ama, yazarlarımız demiş zaten. onun dışında, mezar taşlarına bakarken, inceden o insanın hatırlanma ritüeli olduğunu düşünüyorum. 'kaç yıl önce yaşamış gitmiş bu dünyadan ama bak ben, senin adını andım. üzülme unutulmadın hiç.' gibi romantik bir his kaplıyor içimi.

sen benim hayatımdın iki yıldan fazla zamandır mezarlıktan dönerken yalnızca bu sözlerin yazılı olduğu adsız ve şekilsiz kabir taşının yanından geçerdim.

düzenli olarak mezarlık ziyareti yapar, yazıları da okurum. ölümü hatırlamak bana terapi

unutkanlık getirdiği söylenir. tabelaları okumak gibi. gereksiz bilgidir çoğu zaman.

çokca okurum. hele de bir hikayesi varsa mezar taşının ve de beğenmişsem oturup sohbet bile ederim.

birilerinin osmanlıca olanlarından sır bekledikleri eylemdir.
en son birisini çevirdiğimde “ramazan bayramı’nız mübarek olsun” yazıyordu.

bu bir huy ise kötü bir huy. denk gelince bir ikisini zaten istemesen de okursun ama özellikle okumak farklı.

tanımadığın insanlara "daha çok gençmiş" diye üzülmeyi getirir yanı sıra.

küçükken en büyük hobim di. evet okuma yazmayı çözünce hobim mezar taşı okumak oldu.

her mezarda hüvel baki yazınca ben herkes akraba zannediyordum meğerse hüvel baki dini bir terim miş.