mezarlıklardan neden korkarız sorunsalı

kafamı karıştıran sorunsaldır. sahi neden korkarız? paranormal olaylar olabilir diye mi? üç harflilerin bolca olduğu iddia edildiğinden mi? ıssızlığından mı? bizim de gideceğimiz yer orası değil mi? onca zaman mükemmel bir ömür geçirsek de kimsenin keyif almadığı bir şeye dönüşüyor bizden geride kalanlar kabul edelim. biz, bizim yok oluşumuzdan korkuyoruz.

bence asıl korkutan mezardan birinin çıkacak olması değil de o mezarlıkta bir gün yer alacağını çok çarpıcı bir şekilde fark etmek..

heyhat ne yaparsak yapalım sonumuz öyle olacak..

ben her an birisi mezardan fırtlayacak düşüncesiyle korkuyorum. diğer insanları bilemem.

korktuğumu kim söyledi?
açıkcası piskopat filan da değilim. ruh hastası filan. korkmuyorum ve akşam vakti gittiğim de oldu.

sadece zihni çeşitli kültürel bilgilerle doldurulmuş insanların mezarlıklarda korktuğunu düşünüyorum. bakın bilgi diyorum. doğaüstü şeylerin bilgisi de olabilir . maddenin bilgisi de. ama genelde fizikötesi nedenlerden dolayı korkulduğunu düşünüyorum.

karanlığın da etkisi olabilir. sonuçta evrimsel olarak gözlerimiz vb. karanlıkta görmek için pek evrimleşmemiş. dolayısıyla yine evrimsel olarak karanlıkta fark eşiğimize gelen her şeyi tehdit olarak algılıyoruz. hayatta kalmak için ya saldır ya da kaç.

benim korkmamamın sebebi kültürel bilgiyi öteleyip topraktan başka bir şey görmemiş olmam. akşam vakti mezarlığa gittiğim de oldu.

çocukken korkardım.
şimdi korkmuyorum.
neden mi?
ölülerden zarar gelmez, asıl dirilerden korkun.

insanlar bilinç altında sonsuz bir arzuyla yaşarlar bu sadece hayat konusunda değil bir çok aktivite, duygu vb. şeyler için geçerli olmakla birlikte kaçınılmaz son her zaman yıkıcı bir gerçek olmuştur bu sebeple birlikte mezarlıklar insana hayatın sonunu hatırlattığı ve aslında sonsuzluk arzusunun boşa olduğunu hissettirdiği için mezarlıklardan korkarız.

ben de korkmayan ekibin bir parçasıyım ve üstelik mezarlık ziyaretlerinde de huzur buluyorum. zaten çokça dile getirilmiş o yüzden uzatmadan şunu söylemek istiyorum; ölüden değil diriden korkacaksın

çocukken gider sırf heyecan olsun diye mezarların üzerine yatardik gece.

korkan sorunlu insandir.

aklıma eski bi anı geldi.
köydeyiz. gece vakti kuzenler, arkadaşlar dolaşıyoruz. mezarlığın oradan geçiyoruz
-ya adaş, korkmuyor musun gece tek başına da burdan geçerken?
+ne korkacam be yaa! epsi bizim akrabalar..

ben sabah korkmuyorum da, gece vakti uğrasam ödüm bokuma karışırdı herhalde.

hep o korku oyunlarından işte, her an zombi fırlayacakmış gibi hissediyorsun o karanlıkta.*

ölümü hatırlatır.


hazır olmadığımızı, gideceğimiz yer hakkında bir fikrimizin olmaması, yaptığımız kötülükler ile yüzleşme ihtimalini göz önünde bulundurmamız gerektiğini, hiç var olmamış gibi yok olup gideceğimizi, sevdiğimiz insanları bir daha göremeyecek olma ihtimalini vs vs.

mezarlıklar konuşur sizinle. duymak isteyene çok şey anlatır aslında. ama mezarlıkların çığlığını duymanın yolu kulak değildir.

kendi adıma ölümden korkmaktan ziyade, rahatsız edince rahatsız edilme olasılığının etkisi sonucu oluşan sorunsaldır.

o kadar da korkmuyorum aslında. korkunca bilinçaltıma işlenen arapça duaların gün yüzüne çıkmasından korkuyorum. o yüzden türkçe dua etmeyi öğreniyorum.

başka boyutlara, farklı enerjilere inanıyorum. yalnız olmadığımızı düşünüyorum. öyle ateist kafasında değilim. deist durağındayım. nereye varacak bu yolculuk ben de bilmiyorum;
yürüyorum gündüz gece...

ölülerden değil mezarlıkta saklanıyor olma olasılığı olan, yaşayan insanlardan korkarım. biri beni tutup içeri çekse kimse göremez, çığlık atsam kimse duyamaz. hatta belki öldürüp gömer bile yer hazır. izimi bulamazlar. benim korkum bu.

insan bir sevdiğini vermeyince mezara ölülerden korkar. sonra fikriniz değişiyor.

çocukluğumuzun vazgeçilmez korkusudur. amaçsız ve tarifsiz bir korku. gençlik yıllarında ise sürekli mezarlığa doğru yürüyüş yapardık, orda telefonun çekmesi bahane tabiki yoksa ne işimiz var mezarlıkta.

öyle bir korkum yok 1988'den beri. ölüden değil diriden kork. yaz bir kenara lazım olur.

lisede iken seyrettiğim bir korku filmi yüzünden.
izlediğim ilk ve son korku filmi oldu.

abi mezarlıklardan tuhaf bir koku oluyor... çok garip ve ürkütücü bir koku ve atmosfer.

mesela ben hristiyanların mezarlığını da görüyorum. abd de futbol sahası gibi, yemyeşil abi ya...
ama bizim mezarlıklar, genelde tepelik yerlerde ve mermer taşlarla örülü olduğu için bir ürkütücü geliyor.

kim neden korkar bilmiyorum ama ben ölüler var diye korkup 100 metre rekoru kırıyordum lisedeyken. zihinsel engelli olduğundan şüphe ettiğim arkadaşımla birlikte mezarlığa gezmeye, evet gezmeye gittik. baya bi ilerledikten sonra köpek havladı. onu duyunca ben usain bolt, arkadaşım da tyson gay oldu.

insanın dirisinden de korkarız ki. mezarlık korkusu “üstünü örttüğünüz biri ölmeden” geçmez. insan canından, zamanından, hislerinden birini toprakla bir yapınca anlıyor ki korkulacak bir şey yok. bir toprağa bakmakta şifaymış kalana.