mezarlıklardan neden korkarız sorunsalı

mezarlıkları gezmeyi ve mezar taşlarını okumayı seven bir insan olarak katılmadığım tespittir. küçük bir arkadaş grubum var, ne zaman farklı yere gitsek kendimizi o şehrin mezarlığını gezerken buluyoruz. korku denen şey, tamamen çocukluktan beri pompalanmış olan hikayelerden kaynaklanıyor bence. yoksa mezardakierin kimseyle ne alıp veremediği var ki.

çünkü para vermeden satın aldığımız tek yatak orası

çünkü hala "sevdiklerinizle" birlikte ziyarete gidebiliyorsunuzdur.

hep şu zombi filmleri neden oldu buna.

aslında mezarlıklardan korkmayız. bizi asıl korkutan şey ölümdür. ölümün var olduğunun somut bir örneğidir mezarlıklar...

korktuğumuz mezarlık değil, aslında hepimiz ölmekten korkuyoruz...

küçükken köyün mezarlığının içinden geçmek zorunda kalmıştım mezarın içine tarla faresi yuva yapmış birden delikten çıktı ve geri içeri girdi el zannettim ruhum bedenimden ayrıldı üstüme işedim büyüyene kadar hep korktum mezarlıktan!

insanların “ölüm” olgusunu tam olarak kavrayamamasından dolayı ortaya çıktığını düşündüğüm durum. bilinçsiz ve stabil olduklarını sanırsam kabul edemediklerlerinden, belki de bunlarla beraber kendileri için ölümün varlığı da somut kaldığından insanlar mezarlardan korkuyor gibi geliyor bana.

ölüler var diye.

deliliğin tarihi kitabında bunun açıklamasını mezarlıkların, tımarhanelerin, hapishanelerin insanlar ürktüğü için şehrin dışında, yaşam merkezlerine uzak yerlere inşa edildiğinden bahsedilmişti. bunun nedeninin insanların kendinden olmayanı ve aykırı olanı görmek istememesi olduğu kitapta yazıyordu yanlış hatırlamıyorsam. mezarlıklardan ürktüğümüz gibi hapishane ve tımarhanelerden de ürküyoruz çünkü bizden değiller.

insanoğlu genelde hiç ölmeyecekmiş gibi yaşar, hayatının bir gün son bulacağı gerçeği ile yüzleşmek istemediğinden ölümü düşünmekten kaçınır. mezarlıklar ise ölümün soğukluğunu yüzümüze vurur. bu yüzden birçok kişiyi korkutur.

bir söz de şöyle der;

"mezarlıktan korkanın sevdiği ölmemiştir."

bugüne kadar izlenmiş korku filmleri havası olması sebebiyle fikrimce. karanlık, ıssız bir yer, bir sürü ağaç arasında bir şeyler saklanabilir ve siz son ana kadar bunu farketmeyebilirsiniz. etrafta sincap, kedi, köpek vs olacağından etraftan garip sesler de duyulabilir. daha ne olsun.

özellikle geceleri korkuyorum. sahibinden hortlak satılıyor sanki.

cevabı bulunamayan soru.

yerinizde olsam ölmüşlerden değil ölmemişlerden korkarım.

ölüm ve bilinmeyeni hatırlatmasından sanırım,bir de halk arasında dolanan saçma sapan asılsız hikayelere çocukluktan itibaren maruz kalıyoruz,bilinçaltına yerleşiyor haliyle.

mezarlıklardaki ıssızlık ve sessizlik insanları korkutuyor bence, yoksa bir ölü ne yapabilir ki.
mezarlığa her girdiğimde içimde tuhaf bir his oluyor. korku değil de oradaki ölüleri düşününce tüylerim diken diken oluyor. hani hüzünlü bir şarkıda tüylerin diken diken olur ya işte öyle oluyorum, bir değişik etkiliyor beni nedense.

ölmüş insandan ne zarar gelirki.yaşayanlardan korkacaksın.duanı et geç ..

korkmuyorum şahsen, ölüden değil diriden kork, mezarda yatan sana ne yapabilir?

gece mezarlıkta yürürken karşınıza çıkan adamdan. adam bir mezar taşının üzerindeki yazıları kazıyordur. sizi görünce kafasını çevirip "adımı yanlış yazmış adiler" deyip sizden yardım isterse ve gözleri de kımızımsı yeşilse korkarsınız.
değil mi? yoksa başka neden korkacaksınız.
...
şaka la şaka.
aysız bir gece, gece yarısı, ordu kirazlimanı mezarlığının ön kapısından girip ta en dipteki mezarın taşına sarılı kurdelayı alıp diğer kapıdan çıkmış adamım ben. koç gibi yiğitler yusuf yusuf diyerek yolun karşısında beklediler nasıl çarpılacaksam.
mezarlıklarda tek korkacağınız şey, şimdi sayıları anormal derecede artmış sokak itleri. mezarı açmasınlar diye mezarları dikenli telle saracak duruma geldi insanlar.

çünkü bize ölümü hatırlatır. ölüm bilinmezliktir. insan bilmediğinden korkar. ıssız ve sessizldir. herşey sade ve tekdüzedir. herkes aynıdır. bir zengin ile bir fakir yan yana yatar. kendi akıbetini görmek de ürkütür insanı.