minimalist yaşam

son zamanlarda içerisinde bulunduğum ve benimsemiş olduğum yaşam şekli.
tuhaf bir biçimde önceki hayatıma göre daha mutluyum diyebilirim.

eşyası az olan insanın içi doludur, diyerekten desteklediğimi belirteçlediğim yaşam tipidir.

hoşuma giden yaşam şeklidir. az eşya eminim daha iyi hissettiriyordur. minimalist dekore edilmiş evler falan çok güzel bence.

fakir avuntusu.

bal gibi de, mis gibi de insana iyi gelen yaşam tarzıdır.
önceden böyle değildim elbette. tıklım tıklım solu bir bir odam, gerekli gereksiz tonla eşyam, yetmezmiş gibi beş dakika dışarı çıkacağım mesela, bavuldan hallice bir çantaya doldurabildiğim kadar eşya.

sonra bir şekilde yaşam alanım değişti tabii. başlarda ne bilgisayarım vardı ne de bir koltuk. ortopedik bile olmayan bir sandalye ve ben vardık.

sonra babamın eski bilgisayrını aldım, bir de ikinci el ucuz eskiler eskisi koltuk. bir tane de orta sehpa, bu kadarcık. mis.. sehpanın üstüne okuyabileceğim kadar dergi, bir sandalye ve arada uzanmak için bir koltuk. gençleştim resmen bu kadar mı fark eder..

baktım bu yalınlık beni kesmiyor, kıyafetleri filan da verdim etrafa. hafifliyordum giden her bir nesneden. sonra 4 tane de küçük çanta aldım, bak dedim yarasa kızım, alışacaksın bunlara, yok öyle 2 saatlik gezi için koca çanta ve lüzumsuz eşyalar! boşalttım koca çantaları, minik çantalarıma şarj aleti, küçük parfüm, minik bir cüzdan ve birkaç elzem hijyen malzemesi attım. ancak bu kadarı sığıyor zaten, inanın bana hiiç birşeycik lazım filan da olmuyor bu sadeliğin içinde.

ne fakiri ayol. bildiğin elde avuçta ne varsa verdim oraya buraya. şuanki eski püskü ucuz ama rahat yaşam alanımdan çook memnunum.

kitaplar bitince veriyorum istemiyorum da onları. ancak hala şu dergilere takığım anacım veremiyorum onları.. kesip biçip defterime filan yapıştırıyorum. bir de şu hatıra kutusu dediğim istif kutuma da kıyarsam benden iyisi yok.

susun da biyat edin hoff...

kalabalık her zaman için kafa yorar. sadelik güzeldir. nasıl kafanızın içi çok doluyken rahat etmiyorsanız çevreniz için de geçerli olmalı bu. etrafım bir şeylerle dolup taşıyorsa rahat edemem.

küçük dünya.
bana göre değil.
her ne kadar nickim köylü olsada ben metropol insanıyım.

göbek adı ''yeter'' olan insanların tercihidir.

anı biriktirmeyi benim gibi kutulara doldurarak en ufak nesneye dahi anlam yükleyerek yapangillerdenseniz çok imrendiğiniz ama asla cesaret edemediğiniz yaşam şeklidir.

popüler olduktan sonra içine edilen yaşam stili. insanlar minimalist olacağım diye tüm eşyalarını değiştirip beyaz ve ahşap eşyalar alıyor. minimalist olayım derken kapitalizmin daha fazla kölesi oluyorlar. popülist kesim böyle. gerçek minimalist yumurta sürme fırçasına ihtiyaç duymaz. eliyle şlap şlap sürer muntazam biçimde.

hayranlık duyarım da sonra küçük bir farkındalık gelir. kıbrıslı ayşe teyze gibi "yapamam canım çünkü arsızım" farkındalığı..

diyorlar ki fazla eşyalardan kurtulmak için sormanız gereken belli başlı sorular var. soruyorum, kalması için hiçbir sebep bulamıyorum ama yine de atamıyorum. kalabalığı dağıtmak için büyük çaba gösteriyorum ama bir türlü başaramıyorum.

ben de istiyorum ferah, aydınlık, az eşyalı çok huzurlu bir ortamda yaşamayı ama ol-mu-yor. bende bir de "her şey gözümün önünde olsun"culuk var. mesela resim yaptığım süre içerisinde sadece birkaç ay yağlı boya yaptım. sonra da asla yapmamaya karar verdim. ama yağlı boyalarım hemen akriliklerin yanında masada duruyor. niye? sebebi yok. ben mümkün oldukça çekmece bile kullanamayan insanım. minimalizm benim neyime.

minimalist şekilde yaşayabilme adına kendimi yüksek bir binadan aşağı attım.