misafirlikte uyuyakaldıktan sonra eve kucakta taşınmak

insanın o zamanlar aklına geldiğinde yeniden çocuk olası gelir.

babamın öğretmen arkadaşları ile akşam oturmaları olurdu ben küçükken. muhabbet öyle güzel ve koyu ilerlerdi ki saatin nasıl geçtiğini pek farketmezlerdi. biz de çocuklar kendi aramızda oynarken bir şekilde uykuya teslim olurduk. sonrası anne-baba kucağında eve dönüş.

o uykunun tadı başkaydı be.

büyük rahatlıktı gerçekten, hele o omza baş koyma yok mu?
paha biçilemez.

ikincil ve benzer mahiyette, sevdiğim kadın koltukta uyuyakalsa alır yerine taşırım.
bence bu da yapılabilecek ölçüde sevginin göstergesi.

hatta elini ayanı kontrol eder ısıtırsın bile.
sevgi neydi.
emekti.

gecen ogluma yaparken aklima geldi daha dun babam beni tasiyordu diye…

zaman acaip birsey

gidilen yer yakın değilse önce arabaya, oradan eve ve yatağa şeklinde gerçekleşen süreç.

ne tatlıdır şu çocukluk anıları... büyükler muhabbettedir. içeriye sesleri gelir. sanki hep hayatınızda var olacaklarmış gibidir. ortamın durumuna göre artık çaylar mı içilir yoksa içkiler mi, sohbet de koyulaşır. bir iki kez gidip anneye mızmızlanılır "eve gideliiim" diye üzgün surat eşliğinde. anne sallamaz tabii pek çünkü sonuçta oraya muhabbete gelinmiştir, ateş almaya değil.

mecburen içeri yollanırsınız. diğer çocuklarla oyundu yaramazlıktı derken ne ara, nerede uyuyup kaldığınızı bile hatırlamadan bayılıverirsiniz bir köşede.

sonra? sonrası kucağa alınışı, merdivenleri ve arabayı hayal meyal hatırlayış...eve gelişi ve üzerinizin değiştirilmesini de aynı şekilde... güvenli bölge, yumuşacık pijamalarınız, sıcacık yatağınız ve gelsin rüyalar!

bunun bir de salondaki koltuktan taşınma versiyonu vardı; o tatlı uykunun bölünmesi ile kaçan keyfin çok geçmeden yerini tekrar tatlı bir uykuya bıraktığı.

anılar... bu akşam pek bir hüzünlüler benim için çünkü o karelerde yer alan bazı insanlar artık yoklar maalesef. kalanlara uzun ömürler dileyerek gidip uyuyayım. belki rüyamda görürüm o günleri.

evet, artık ancak rüyamda görürüm.

(bkz: yazarlar ilkokulda olsa açılacak başlıklar)

tam böyle bir yorgunluk var üzerimde . bugün çok güldük çok eğlendik. fenomen olmakta zor. iyilikte yaramıyor millete. tinerle boya lekesi çıkarttım zehirleniyorduk. boya yapıyorsun beğenmiyorlar. neyse kim bilecek benim yaptığımı dolu kişi yaptı zaten.
afrika menekşesi rengi ney ya ahaha. mecbur çok güzel oldu diyeceğiz. harika hayatımda gördüğüm en güzel oda boya işi.

çocukluğun unutulmaz güzelliklerinden biri. birde bunun arabada olan versiyonu var, ben yol boyunca uyanık kalıp eve iki üç dakika kalınca uyuyor numarası yapardım. bizimkiler fark ederlerdi ama bozmadan beni yatağıma kadar taşırlardı.