morgda cenaze beklemek

çok yakının olunca o kapı , duvarlar ve insanlar sanki atomlarına ayılır da kimseyi göremezsin etrafında. senin için artık sevdiğin ve anıları vardır. düşünürsün , önce mucizelerin olmasını beklersin. "belki ölmemiştir," dersin . konduramazsın bir süre , ama ölümün gerçekliği ile birlikte kaldığın o an biraz biraz artık sevdiğinin gittiğini kabul edersin. ardından görevliler gelir. cenazeyi arabaya nakil etmen için gerekli prosedürleri anlatırlar. o hissiz bedeninle gidip ölüm kağıdını alırsın. bu kağıt öyle bir kağıttır ki , kafanda çatışmalara girersin. " nasıl ya ? şimdi gerçekten artık yok mu ? "dersin. evet gerçekten yok . artık senin sevdiğin başka bir yerde olacak.

peşinden hastanenin arka bahçesinden cenaze arabasını görüp , görevlilerce cenazeyi araca yerleştirip son yolculuktan önce evine getirirsin. sonrası zaten bildiğiniz ritüeller. ama ben o hastanede 15 yıldır hala duramayan birisi olarak yaşadıklarımı bu şekilde ifade edemem. umarım bu durumu çok geç bir şekilde tecrübe edersiniz ve sevdikleriniz değerini daha çok bilirsiniz. emin olun olmamaları bu hayatın en büyük kazıklarından biri bu sefil hayatımda.