mutlu olmak zorunda mıyız sorunsalı

değiliz. ama elimizden geldiğince doğru kararlar almak zorundayız. bunu yapmadığın yani senin almadığın kararlar için hayat bir zar atar ve sen buna katlanırsın. sonuçta da mutsuz olursun. ancak kendin bir karar alıp uygulamaya çalışırsan en nihayetinde başarısız bile olsan, 'elimden gelen buydu' dersin. bu düşünce bile bir parça mutlu eder. vicdan azabından kurtarır. ama başarılı olursan var ya, işte o zaman hayata güzel bir gol atarsın ve çok mutlu olursun.

not: hayat kısa mutluluk molalarının verildiği uzun bir depresyon çeşididir. kiss

mutluluk nedir bilmeliyiz önce demek istediğim başlıktır.
mutluluk size göre ne olmalı. birini mutlu eden şeyler son derece basitken birini mutlu eden şeyler çok zor ve uzaktır.
insan burada çıtayı kendi belirlemelidir.
ülkemizde insanların yüzde 80 i falan mutsuz diye tahmin ediyorum. mutlu olmak zorunda değiliz. ama mutluluk gereklidir. son derece gereklidir.
bizler mutluluğu unutan bir ülkeyiz. basit şeylerden mutlu olmayı bilmiyoruz.
ama birisi çıkıp bana derse ki.
ekonomi ne halde nasıl mutlu olalım
iş yok güç yok ne yapalım
evladıma para yetiştiremiyorum ne yapayım evladım
ve saymakla bitmeyecek rezillik vahim durum
işte ben o zaman kocaman bir haklısın demek zorunda kalırım çünkü haklılar.
kimi insan şükür yaşıyoruz derken kimi insan mutsuz oluyor.
ikisi de son derece haklılar.
bu tamamen bize bağlı bir konudur.
zorunda değiliz ama gereklidir mutluluk

hayır. sonsuza kadar mutsuz olarak yaşayabiliriz.

"doğuştan gelen bir kusurumuz var; hepimiz mutlu olmak için dünyaya geldiğimizi sanıyoruz. bu kusurumuzu gidermedikçe, dünya gözümüze çelişkilerle dolu bir yer görünecektir. çünkü her adımımızda, ister büyük ister küçük bir şey yapmış olalım, dünyanın ve insan hayatının, mutlu bir yaşam sürdürmeye olanak verecek biçimde tasarlanmadığını anlayacağız. işte bu yüzden bütün yaşlıların yüzlerinde aynı ifadeyi, yani düş kırıklığını görmek mümkündür."

arthur schopenhauer

mutlu olmak sağlıklı olmanın bir göstergesidir.

mutlu olmayı 0 ile 100 arasında bir skalaya koyalım ve normal değeri 50 olsun. sağlıklı bir insan mutsuz olamaz mı? elbette olur. çok mutlu olamaz mı? elbette olur. ama genel durum her iki durumun da bir süre devam etmesi ve 50 civarlarına geri dönmesidir. burada bir faktör daha ekleniyor t sabiti. yani time. peki her çevrim ne kadar aşağıda, yukarıda olabilir? ben 30 ile 70 arası diyorum. time olarak da 2 hafta veya maksimum 1 ay diyorum. bunda daha düşük veya yüksek olan, uzun zaman seyreden durumları ise sağlıksız olarak değerlendiriyorum.

pskiyatride kullanılan iki terim vardır. taşkınlık ve çökkünlük. hep söylerler "ne var yani mutsuz olamaz mıyım? hep mi gülmek zorundayım?" ya da " insan çok mutlu olamaz mı yaa? bunun nesi garip?" neyin normal neyin anormal olduğuna ise birinci olarak 2 haftadan uzun sürmesi, ikinci olarak hayat kalitesini etkiliyor olması ile karar veriliyor.

gelin bunları beraber inceleyelim. o gün moraliniz bozuk olabilir. bu normaldir. intihar etmeye çalışmazsınız bu anormaldir. buna mutsuzluk değil çökkünlük denir.
bir konsere gittiğinizde dinlerken mutlu olabilirsiniz. bu normaldir. o mutlulukla sahneye atlayıp orkestrayı yönetmeye çalışmazsınız. bu anormaldir. buna taşkınlık denir.

çok aşırı mutlu olmanın ya da çok aşırı mutsuz olmanın beraberinde getirdiği bazı davranışlar ya da hissiyatlar da vardır.
çökkün dönemde kişi aynı zamanda kendini aşırı değersiz hisseder. bu onu intihara sürükler.
taşkın dönemde kişi kendini aşırı özgüvenli hisseder. riskli kararları bu yüzden çok kolay alır.

demek ki neymiş? ne çok mutlu ne de çok mutsuz olmamak lazım. dengede olmak en iyisi.

böyle bir zorunluluğun olmayıp, kimsenin de umurunda olmayan durum...

edit: umurundaymış gibi görülenlere de inanma sakın, onların da umurunda değil. hepsi sadece oynuyor.

mutluluk bir zorunluluk değil bir durumdur. mutsuzluk eğer gündelik ve uzun vadeli yaşama zarar vermiyorsa önemli değildir ancak veriyorsa mutluluk arzusu bir saplantıya dönüşür. burada sonu gelmeyen bir mücadele başlar.

aslinda degiliz, bu sekilde dusunmek bile, belli basli bir mutsuzluk sebebidir hatta. sadece mutluluga endeksli bir yasam insani daha da mutsuzlastirir, ani yasamasina izin vermez, bir seyleri takinti haline gelmesine neden olur, acisiyla tatlisiyla hayattan alacagi lezzetin onunu keser....

sürekli mutluluk diye bir tanım yoktur. mutluluk kısa bir andır. bir kişinin sürekli mutlu olması imkansızdır.

salt mutluluk diye bir şey yoktur.

değil miyiz? *

bence mutlulukla ilgili sorun, çoğu insanın gerçekten mutlu olmak istediklerini düşünmeleri. hayır, çünkü mutlu olma arzusu bir yönelimdir. insan özgür iradesiyle mutlu olmayı istemez, sadece içgüdüsel anlamda buna yönelimlidir. tıpkı aslında aşık olmayı bile isteye seçmediğiniz gibi, aslında sadece bilinçaltınız deneyimlediği ve maruz kaldığı olay/duygulara karşı bir tepki vermektedir. aslında bir varoluşsal kriz başlangıcıdır da diyebiliriz bu yüzden. çözümü ise basit, mutlu olmayı istememek. çünkü insanın kendi en iyi versiyonuna dönüşebilmesi için, bile isteye onu mutsuz edecek, kıracak, üzecek, rahatsız edecek seçimleri yapabiliyor olması gerekir. bir yönelim olarak mutlu olmaya odaklı olan insan ise sürekli olarak bu seçimlerden kaçacaktır. insan içinde yaşadığı dünyaya ait hissedebilmek için, ona haz verecek olan değil, onu ruhsal anlamda sağlıklı ve dengeli tutabilmesi için ihtiyacı olan seçimleri yapabilmelidir.

oğuz atay'ın şu sözünü ekler ve bitiririm;
mutsuz sanıyorlar bizi olric.
oysa biz mutsuz değiliz,
onlar boş yere bu kadar mutlu.

insan neye sahip değilse en çok onu düşünür. mutluluğa sahip olmalıyız ki aklımızdan çıksın. onu düşünmeyelim. başka işlere bakalım. mutlu olmak zorunda değiliz. ama hayat mutsuz olmak için fazla uzun değil mi?

olmazsan olma alla alla. itiraz ediyor bir de...*

değiliz ama olsak güzel olur dediğim başlık.

mutsuz olmadan mutlu olmanın kıymetinin bilinmediği bir dünya için mutsuz olmak, özellikle yalan mutlulukların yanında dürüst mutsuzluklar daha zorunlu.

bizde mutsuz olalım diyordu ya savcım hanım behzat amire. ne kadar haklı bir serzenişti o. ne kadar haklı

uff hayatta istediği gibi karşılığını bulamayan da felsefeye dalıyor.

anlıyorum bok gibi bir hayatınız var. ortalama üstü zeka gelişiyor böylece. sanıyorsunuz ki mutlu olmayı başaran herkes ‘s.lak’ üsten bakınca.

yok öyle bir şey. istersen kendini kömürlüğe kapat. ateşe at. istersen bu konularda otur mum ışığında tırt evinde internet anonimliğinde makale yaz, kitap yaz.

neticede hiçbir önemin yok ve insanlar “salak” olsalar dahi mutlu. gerisi önemli mi? yada şu an ölsen kimin umrunda?

kim demiş hayat zevk ve mutluluktur. ne saçma düşünce! hayat hayattır, bir ödevdir, ödev dediğin de çetin bir iştir. o halde ödevimizi yapalım. ivan gonçarov

değiliz de mümkünse biraz işte.