ne istiyorum biliyor musun

saatlerce uyumak, dinlenmek. sonra kalkınca kahve, sigara keyfi yapmak.

gece uykuya rahat dalmak.

bu aralar çok muzdaribim bu konudan. sersem gibi yatakta debeleniyorum saatlerce.

mayıs ayının gelmesini. şu ülkeden 15 günlüğüne bir uzaklaşayım. bir ülke kendi insanını bu kadar darlamamalı.

bilmiyorum ve bilmek de istemiyorum.

yolda sokakta baca gibi tüttüre tüttüre gezen insanlarla bir hasbihal etmek istiyorum. arkadaş ne sigaraymış ya, geçen abinin biri otobüsün içinde bile yaktı. duman çıkararak gittik öyle. yürüdüğünüz 5 dakikalık yol onu da o pis kokuyu herkese solutmadan yürümenin imkanı yok mu? sokakta insan yığını varken nasıl bir keyif veriyor onu içmeye çalışmak?

en çok da küçücük bebelere üzülüyorum. 10 aylıksın pusette gidiyorsun, anan baban sen zarar görme diye ne varsa yapıyor sonra dışarı çıkıyorsun sigara dumanının içinde nefes almaya çabalıyorsun. yazık değil mi? o kadar müslüman ve inançlı isek madem, oruç tutup sigara kullanan insanları düşünmeden niye çufçuf buharı tren gibi gidiyoruz?

"bu günler belki gelirim sana.
konuşmak için değil,
sadece yüzüne bakmak için.
belki senin yüzünde bulurum aradığımı.
bütün gördüğüm yüzler lakayt, hissiz.
senin yüzün nasıl?"

kamusal alanda sigara içilmesinden muzdarip birisi daha olarak insanların bu alışkanlıklarını giderecekleri sigarahaneler kurulmasını istiyorum ben. çözüm mü, değil aslında zira kendileri farketmiyor - ya da o kadar kötü kokmadığını düşünüyorlar - ama içmeyenlere işkence oluyor toplu taşımada. "e sen de araba al" demeyin, istanbul trafiğinde benim araba almam ya benim ya da yazık diğer insanın hastaneye/hapishaneye gitmesiyle sonuçlanır. ikisi de iyi şeyler değiller.

mutlu olmak.

bazen bunu :
files.fm/f/qkqzg5n3s4

dayak.*

huzur. birazcık huzur.

dinlenmek, bir motor alıp ruhumu özgürleştirmek..
vs vs vs annemi mutlu etmek.. her şeyden ötesi bu..