ne olursa olsun pozitif olan insan

işte beeennn. ona buna üzülmem üzülemem. üzülmeye çalışıyorum bazen olmuyor. fıtratıma ters. neden böyleyim peki? çok gerekmedikçe insanlarla iletişim kurmuyorum. dolayısı ile canımı sıkacak çok az insan var hayatımda, hatta yok. çekirdek ailem ve ben. yaşasın kişisel huzurum.

benim galiba, istisnai vakitler olsa da genel olarak böyle olduğumu düşünüyorum.

sanırım benim hayatla mücadele etme yöntemim de bu.

yoksa hayat yeterince kötülüğü barındıran bir yer, ama yinede yaşamalı ve daha iyi bir ihtimal için ısrar etmeliyiz. tam cismiyle "aklın kötümserliği iradenin iyimserliği" aslında benimki.
çünkü böyle kavrayınca kolay kolay hayat ve şartlar yıldıramıyor sizi. bu bakış insanı yetmişinde bile olsa zeytin dikecek umutla donatıyor.

velhasılı kelam iyimserlik iyidir. hele ki iradenin iyimserliği hayat kurtarıcıdır.
fakat aklın kötümserliği de mecburidir.
yoksa temelsiz bir iyimserliğe kapılıp hayatın gerçeğine yabancılaşırsınız. ve yabancılaşmaya dayanan iyimserlik, hakiki bir iyimserlik değildir.

geceleri ağlayıp sabahları sorumlulukları için yola çıkan insandır.

sanırım bu kişi psikologum

ben değilim. bazen üzülmek, ağlamak ve bulunduğun durumdan ötürü karalar bağlamak gerekir diye düşünüyorum. yaşadığım duyguları bastırmak istemiyorum, çünkü her duygunun kendince bir güzelliği var bence.

hiç böyle bi insan olmadım nerde negatif şey onu düşünürüm ve bu yüzden hep halsiz yorgun bitik hissediyorum.