nefretin merhamete dönüşmesi

çoğunlukta yaşadığım durum. beni üzen kıran ağlatan birisine karşı uzun ya da kısa bir zaman sonra içimdeki nefretin soğuduğunu hissediyorum. sonrasında giderek yok oluyor. yerini merhamete bırakıyor. oysa en başta yanımda ölse yüzüne bakmak istemeyeceğim insanlardı. umarım hayatımdaki herkeste böyledir bu. yoksa kendimi fazlasıyla saf ve enayi gibi hissedebilirim.

esasen nefret kolay kolay farkli bir duygu durumuna donusemeyecek kadar baskin ve siddetlidir. kolay da olusmaz. aktif olabilmesi icin cok ciddi yaralar/darbeler alinmasi gerekir. baska bir seye evrilememesinin altinda yatan neden de tam olarak budur zaten, canin cok yanmasi.
giderek yok olan kizginliktir, donemsel ofkeli kirginliklardir ama nefret degildir. o cok farkli bir alan. ki; bir insani affetmek, canin yanmasina ragmen alinan darbeyi unutmak, zamana birakarak iyilesmek, zor olsa gerek.