nefretin olduğu yerde sevgi de vardır önermesi

bana hiç de öyle gelmiyor. nefret edilen şeye içten içe, gizliden sempati beslemek her nefret etme durumunda görebildiğimiz bir şey değil sonuç itibarıyla.

benim hic basima gelmedi boylesi ...nefret ediyorsam saf nefrettir o

nefret ettiği birine sevgi besleyen bir insan evladı görmedim şu zamana kadar. varsa da ruh hastası olabilir dikkat edin.

sevgi olmasa bile hala sonlanmamış olan önemseme, takıntı vb. vardır. o yüzden sevgiliniz eski sevgilisinden öfkeyle bahsederse tekmeyi basmanız doğru bir karardır.

gerçek sevginin içinde şefkat vardır. ama sevginin nefrete dönüşmesi bence imkansız değil. sevilen kişinin değişmesi duygularında değişmesine neden olabilir.

bu ikisini peşi peşine ya da biri birini takip ederek yaşamaktansa ayazda bir yürek olarak kalmayı yeğlerim. nefret benlik bir şey değil.

"birinden nefret etmek, insanın kendi içine kurt koyması demektir. hayatını kemirir. " *

nefret ile kızgınlığı, öfkeyi karıştıyormuşuz gibi geliyor bana.

şimdi sevmediğiniz bir siyasetçiyi düşünün, suçlu bir mahkumu düşünün. bunlara karşı nefret duyuyor olabilirsiniz. bu onları sevdiğinizi mi gösterecek? hayır elbette. insanlar hiç iletişim kurmadığı insanların görüşlerine dahi nefretle bakabiliyor. nefret her koşulda doğrudur, gereklidir demiyorum. elbette bunun yerine zıtlıkları kabul etmek, empati kurmak önceliktir ancak bir insan nefret duygusu barındırıyorsa eğer bu da insana ait bir duygu olduğundandır.

insanlar evlatlarına dahi kızabiliyor, öfkelenebiliyorlar. bu onu sevmediğini göstermiyor. nefret dediğimiz hadisenin bu aşamada bu duygularla uzaktan yakından ilişkisi yoktur. evet, nefrete giden yol kızgınlıktan, öfkeden geçiyor olabilir fakat bu duygular dönüşmüştür artık. dönüşmek demek, bir meyvenin olgunlaştıktan sonra asla eski, ham haline benzemiyor oluşu gibidir. içinde hala ham halindeyken barındırdığı vitaminleri koruyorsa da artık eski haline dönemez, bambaşka bir görünüm elde etmiştir. aslında şunu da çok iyi biliriz ki bu kadar olgunlaşmış bir meyve mutlaka çürüyecektir. bir bakıma nefret, onu besleyen insanı da bu şekilde çürütür. insanlar nefret duygusunu da dönüştürmeyi bilmelidir. meyveyi çürümeye bırakmak yerine ondan faydalanmak gibi insan da bu duygu durumundan faydalanmayı seçebilir.

nefreti neye dönüştürebiliriz ki? tecrübeye elbette. bir insana karşı bu duyguyu besliyorsak belli ki onun gittiği yolu, aldığı tutumu hoş karşılamıyoruz demektir. bu tutumları ezberleyip bu tip insanlardan uzak durmayı tecrübe edinebiliriz veya kendimizin de insan olması münasebetiyle bu tip tutumları sergileme gafletinde bulunacak olan yanımızı bu tercübe ile törpüleyebiliriz.

nefretin olduğu yerde sevgiyi aramak, bizi nefrete bağımlı, nefret aşığı bir hale sokabilir. o nedenle nefretin olduğu yerde sevgiye rastlarsanız, bilin ki o nefret değildir.

nefretin olduğu yerde yoğun bir sevgisizlik vardır.