odanızın en sevdiğiniz özelliği

yatak, çalışma ya da oturma odalarımızın en sevdiğimiz özelliğini/özelliklerini yazdığımız başlık.

akşam güneşinin yatağımla çalışma masamı sarıp sarmalaması ve penceremin kitaplardan fırlamış ağaç dolu bir sokağa bakması.

odanın geniş yatağın büyük olması. ve en önemlisi odanın çok ışık almaması. fazla ışık cidden rahatsız ediyor. bir de kot daire olduğu için sağ olsun zagor beni sabahları uyandırıyor alarm yerine..

dağınık olması.
böylece istediğimi istediğim an bulabiliyorum.

içinde yalnız olmam. valla böyle alıştım ya. üniversitedeyken de hep kendi odam oldu, çıktığımız evlerde. ilk tuttuğumuz ev hariç ama oradaki oda arkadaşım da genelde teyzesinde kalırdı.

liseye kadar abimle aynı oda(lar)da kalmıştık; bir de üniversitedeki ilk senemde 8 kişilik bir yurt odasında kalmıştım. onlar da sıkıntı değildi ama yalnızlığı daha fazla seviyorum.

olması.

yani başka bir numarasını görmedim.

arnella'nın erzurum'da yaşadığından eminim artık.

sabah güneşinin odaya vurması da ne demek?
ev değiştiririm ben sırf bu nedenle..

ah o yaz ayları yok mu özellikle...
güneş, öğleden sonra vurmalı odaya, illa vuracaksa..

tanım: yattığım yerden denizi seyredebiliyor olmak...

duvarlarının üstüme gelmesi. 4v1 yakaladılar bırakmıyorlar itler. konuşarak hallediyoruz ama. güzel oluyo işte o.

sadece bana ait olması.

henüz bir odam yok çünkü arkadaşımın 1+1 evinde sığınmacı hayatı yaşıyorum. salonda koltukta uyuyorum lsdkgjlsjgf. en sevdiğim yanı ise her yer dağınık ama istediğimi bulabiliyorum hemen.

yan binanın üst katında oturan komşu kadın. ne zaman balkona çıksam elinde sigara o da balkona çıkıyor. hele yazları. of of.

her şeyin bana ait olması ve her halimi maske takmadan gösterebildiğim tek mekan olması

her yerinin kitap dolu olması.

düne kadar kendi içerisinde dağınıkmışçasına dururken aslında bir düzensizliğe dayalı düzeni olmasıydı - ffffekât! bu elimden alınmış. görüyorum ki, ben evde yokken, çok şeyler değişmiş...

kardeşim. eve erken geldim zaten hiç keyfim yok. eve erken geldiğim için değil, keyfim olmadığı için eve erken geldim. yazasım zaten yoktu, bir şey de yazmadım. ne de bir de ne de göreyim?
annem, -odanı toparladım adı altında bana bir subikast hazırlamış...

hiçbir şey hiçbir yerde değil ya. odaya girdim kendimi zor buldum. bu nasıl saçma sapan temiz bir oda böyle? saatlerim, çakmaklarım, kitaplarım... elimin altında açık 8 tane kitabım verdi, -yaağuuhhuu anneeğaaaaa, nerede bunlar nereye soktun?

-bak saatlerin burada...

ya niye orada niye? hepsini kendi kutusuna koymuş kardeşim bana şu an külfet yarattın ellemesene ya. ben unuturum ki. -aa, bugün bunu takayım" demem için, benim saatlerimi görmem lazım mesela.

çıldıracağım ya. sanki misafirliğe gelmişim bana oda vermişler. kimin lan bu oda bu ne bu yani böyle oda mı olur?

o halde, bu dellenmemi bir şarkıyla taçlandırmak istiyorum... sinan özen'den geliyor, olmaz böyle bir şey, çıldıracağım...

yalnız kalmamı sağlaması.

duvarlarının rengi. bir çeşit mavi. sarı ışıklı lambalarımla güzel duruyor. ama bakın odayı benimsemek diye bir şey var. insan odasını benimsemez mi lan diye sorabilirsiniz. evet benimsemeyebilir muhtelif sebeplerden. ama gidecek bir yeri de kalmadığında ya da odasından başka bir yere gitmek istemeyince insan ister istemez başka gözle bakmaya başlıyor.
oda mühim.

penceresi. geceleri yatarken yıldızları izleyebiliyorum yatmadan öncede sahil manzaram var. önümdeki çocuk parkı bazen gürültüden dolayı beni üzse de bazı imtiyazlar için katlanılabilecek bir fedakarlık.

denizi görmesi.

odam olmasi. evet.

kombiye en yakın oda benim odam. ve hâliyle evin en sıcak odası da olmuş oluyor, bu yüzden seviyorum .d

bahçedeki ağacıma bakarak uyuyorum, uyanınca yine ağacıma bakarak kendime geliyorum.

odamı ve pencerenin yanındaki yatağımı ve ayak ucumdaki köpeğimi ve dizüstümü ve daha bir çok şeyi seviyorum.

yaşasın yaşamak ve onunla ilgili bir çok şeyler!