öfkeliyken konuşmak

o güne kadar ki bütün zamanların en pişman olacağınız konuşmasıdır.

özkontrol dediğimiz kavramın zorluğunu, öfkeli anlarımızda pekiyi anlarız. insanın sakince düşünemeden konuştuğu, hareket ettiği bu anlarda kuvvetle muhtemel ileride pişman olabileceği bir şeyi de söyler, yapar. boşuna dememiş atalarımız: öfkeyle kalkan zararla oturur.

işbu giri öz eleştiri ve geneli içerir.
gerçekten sinirlendirildiysem kulağımın ağzımdan çıkanlara kapalı olduğu zamandır. bel altı vururum.
pişmanlık hissi soğuduktan sonra gelir

geçmişte fazlasıyla sinir ve nefret dolu bir insan olmamdan kaynaklı öfkeliyken konuşmanın sonuçlarını fazlasıyla öngörebiliyorum.
kendim sinirli olmasam bile karşımdaki insan sakinleşene kadar bekleme taraftarıydım normalde. sonradan farkettim ki herkes bu şekilde düşünmüyormuş. bazı insanlar çok aceleci ve konu her neyse anında çözülsün istiyor. araya giren zaman karşısındakine olan hislerinin* yok olmasına sebep olabiliyormuş.

benim önerge bu şekilde çürüdüğü için yapılabilir tek şey karşınızdakini kurşun gibi delip geçecek şeyler söylememeye çalışmak. maalesef bunu yapabilecek kadar dirayetli insan sayısı da hayli az.

konuşmamak daha iyidir, mümkünse yalnız başına kalacağın bir yere gidip sakinleşene kadar beklemek çok daha iyidir.
öfkeliyken ağzımı bantlayıp, elimi kolumu da bağlamak istiyorum.