okul çıkışı annenin sesini duymak

bir dönemlerin en güzel sürpriziydi. şimdilerde sürpriz değildir. her gün gerçekleşen normal bir şeydir sonuçta..

sonuç olarak okul çıkışı annesi, babası okul kapısının önünde bekleyen nesil değildik biz. nadiren gelirdi anne babalarımız bizleri almak için..
işte bu yüzden o sesi duymak bünyelerimizde şaşkınlık ve büyük sevinç yaratırdı. "ama anne sen sabah bana söylemedin beni almak için geleceğini.." derdiniz ve aranızda güne dair o tatlı sohbet başlardı.. hele cuma günleriyse içinizdeki mutluluğu ölçebilecek bir şey olamazdı.

adımızı en çok o güzel, şefkat dolu sesten duymayı severdik şüphesiz. en güzel annemiz çağırırdı bizi. şefkat ve sevgi yüklü sesi bizi mutlu ederdi. o sesi duymanın yarattığı şaşkınlık ve sevinçle koşup annemizin boynuna sarılıp öperdik.. muhteşem bir duyguydu. yarimize kavuşurduk. annemizin ne güzel koktuğunu o zaman daha iyi anlardık. artık büyüdük annemiz yine sever bizi.. ama çocuk değiliz eskisi gibi...
yine küçük bir çocuk olmayı, yine annemizin bize öyle seslendiğini duymayı ne çok isterdik...

valla 1. sinifta annem beni eve gotururdu alip. herkes giderdi, anacim gec kalirdi. 1 saat aglaya aglaya beklerdim. meslek kadini tabi. evet.

ilkokulda yaşadığımız deneyimdir.

sözlük yaş gurubuna ayılmama sebep olan başlık. ben büyük oğlumu birinci sınıfta iken alırdım sonra servisli okula gitti, haliyle daha almadım.
ortanca abisi ile aynı okuldaydı onu da abisine bağladım onu okuldan hiç almadım. servisle gidip servisle geldiler.
kızımın okulu eve yakındı onu arada ben arada abileri alırdı.

beni kimse okuldan almadı. bizim nesilde öyle ritüeller yoktu.
birinci sınıfta dere boyu yol alıp okula gidiyordum. arada dereye iner bez mendilimi yıkardım.

lisede iken önce otobüse biner sonra dünyanın yolunu yürür okula giderdim.
biz yürüyen ve kendi işini kendi gören kendi başına gidip gelen nesildik.

okul hayatımın hiçbir evresinde ne girişinde ne çıkışında hiç yaşamadığım duygu.

güzel olmalı.
yaşayanlar çok şanslı bence.

ön edit: annem çok şükür sağ.

annem memur olup çok erkenden işe gittiğinden dolayı anaokul da dahil 2 anayol geçerek kendim gittim okula ve kendim geldim eve .
baba zaten kayıplarda olduğu için bir ebeveyn tarafından okula bırakılıp, alınmayı tadamadım.

genellikle babamın arabasının kornası olarak yaşadığım olay. ilkokuldayken annem daha sık gelse de okula, orta ve lisede annemden ziyade babam gelirdi bazen almaya. kornayı duyunca sevinçten deliye dönerdim. tabii ki serviste arkadaşlarla şaka şamata yapmak acayip hoşuma gidiyordu ama hiçbir yere sapmadan eve gitme fikri de bambaşkaydı. gerçi bazen doğrudan eve gitmez, arabayla dolaşırdık biraz, babamın vakti varsa. güzel günlerdi.

hiç başıma gelmeyen şeydir. ilkokulu, bir köy okulunda okudum. köyde çocuklar, okula kendi başına gidip gelirler. sonrasında ortaokul, lise, üniversite dönemlerim zaten hep yurtta geçti. bazı hafta sonları eve gelebiliyorsan, anneni görürsün. yoksa yurtta kızlarla takılmaya devam.

kendi çocuklarımın da okulları yürüme mesafesinde olduğu için, hiç okula götürüp getirmedim desem yeridir. arada sürpriz yapıp okul çıkışına gittiğimde, "üff anne yaa, bebek miyim ben niye geldin?" gibisinden bir cümle duyardım. z kuşağına annelik yapmak kolay değil.*