ölenler toprağın altında ne yapıyor sorusu

hiçlikte huzur buluyorlar ve vücutları toprak ananın evinde çürüyor.

çürüyorlar. böcekler ve çeşitli mikroorganizmalar tarafından parçalanıyorlar. bu kadar basit.

bir sual hem de kafa sözlük'te görmek istediğim tarzda bir sual.

bir rivayete göre çeşitli işlemlerden geçirilip azot vb olarak hizmete devam ediyorlar.

bir başka rivayete göre yaşamlarındaki iyi ve kötü eylemlerine göre muhtelif seviyelerde ödül ve eziyet içerisinde kıyameti belkiyorlar. (neticede henüz cennet ve cehennem yok. kıyametten sonra onlar)

bizzat kendi mabadımdan aktardığım bilgiye göre ise toprak altındalarsa iyi, purgatory'e * gidenler için ise fena.

milyonlarca yıl içinde petrol olmanın keyfine varıyorlar.

aşağısı çok havasız ama serindir. güneşte görmüyor romatizmam tutar. yakın beni.

(bkz: ölüler dirilerden çalacak)

çürüyorlar gençler abartmayalım

çürüyor. ne yapacak?
evde görünce korktuğu böceklerin midesinde olacak.
belki de yaşamın farkına varıyordur.

ne yapacaklar, münker ile nekir'le fantazi yapıyorlar.

(bkz: gübre)

bir yakınınızı kaybettiğinizde neye inanırsanız inanın gelip hayatınızın merkezine konuyu geyik moddan ele alamayacağınız kadar ciddi bir ağırlıkla oturan soru.
adına yas falan diyorlar. tedavisi görülüyor, bir şey.
bilgi.

dirilerin her gün helva yediğini düşünüp üzülüyor.

bu soru beni ürkütüyor. gidip gelebilme şansım olsa haber verirdim size gençler..

toprağın altında veya uzayda hatta bir balinanın midesinde ne yapıyorsa onu, hiçliğin derinlerinde hiç varolmamış gibi ta ki hayatına dokunduğu birisi tarafından hatırlanana dek. birilerinin hayatlarına dokunmak insanı ölümsüz yapıyor.

çoğu dine göre hesap verecek olsalarda sonsuz uykuda minerallerine ayrılıyorlar *

hiç aklımdan geçmeyen şey. mezarlığa böyle anlamlar yüklemedim, çocukluğum gencecikken kaybettiği kız kardeşinin mezarı başında yaptığı şakalar dolayısıyla, babam'lı hoş sohbet mezarlık anılarıyla dolu. bir miladı olan varlığı bedene ya da ruha bölüp ayrıştıramadığımı bir diğer baba'm dedem'i kaybettiğimde anladım. yas, toprak taş gibi varlığını su götürmez somutluklardan arı bir soruyla vurdu darbesini bana. dedem demin vardı, şimdi yok, ne demek yok?!
üstünden ancak 17 yıl geçtikten sonra söze dökebiliyorum inkarımı ve kabulümü. ikisini bir araya getirdim, zira yoklukla baş ederken inkar da kabul de faydasız onu öğrendim.
ölenler yok olmaz. varlıkları bedenlerinden ibaret olmadığı gibi toprağın altındaki de bir fideye kök ve gübre olabilir, yeşerip varlığını sürdürebilir.
ve bana kalan anlar sarmaşığın taşı sardığı gibi aklımı sarıp sarmalayabilir.
hiçbirimizin miladı yok, varken yok, yokken var olunabiliyor. dedem karşımda ağlama bico diye kızıyor mesela şu an bana. ayrıca mekanı da pek beğenmedi, kahve güzel ama asma katın tavanı çok dar bi' daha geldiğimizde aşağıda oturalım diyor.

solucanlara yem olunuyor.

toprağın üstünde oldukları günleri özlüyorlardır. özlemek sadece yaşayanlara has bir yeti değilse eğer.

kemiklere iyi geliyor(muş)