olgunlaşmamış ebeveynlerin açtığı yaraları iyileştirmek

zordur. şu anki yaşamımızın tohumları çocukluğumuzda ve hatta bebekliğimizde beynimize kodlanır. her ne kadar iyileştim desen de, anlamlandıramadığın bir çok düşüncenin, davranışın altında o yatar.
ebeveynlik zor ve önemli bir iştir; ama gelin görün ki çocuğa ‘ekmek’vermekle onu yetiştirdiğini ve ihtiyacını karşıladığını düşünen ebeveyn sayısı çok.

kapatana kadar bir bakmışsın hayatın ellerinin arasından kaçmış gitmiş...

sanırım bu iyileşmeyen nadir yaralardan. çünkü bu yara teninizde değil. bu yara anılarınızda. ve dönüp baktığınızda aslında o zamanki masumluğunuzun nasıl suistimal edildiğini görüyorsunuz. ve bir yaşa kadar size olan tavırlarının değişeceğini umut ediyorsunuz. şefkatli bir elin başınızı okşayacağını, kızım/oğlum gibi hitaplar duyacağınızı...fakat bu asla olmuyor ve siz de vazgeçiyorsunuz. ve bütün ömrünüz mutlu ailelere imrenerek geçiyor. küçücük çocukları kıskanarak... ve belki bir gün böyle bir ailenin çocuğu değilde anne veya babası olmayı umarak. çünkü o mutlu aile tablosu orada hep duruyor ve siz onun bir parçası olmayı istiyorsunuz öyle veya böyle. çünkü olgunlaşmamış ebeveynlerin yetiştirdiği -yetiştirdiğini sandığı- çocuklar hep sevgiye aç kalır. ve o duyguyu tatmadan ölmek istemez, yaşı kaç olursa olsun. bu yüzden eğer kendinizden emin değilseniz bir çocuk dünyaya getirip sürünmesine izin vermeyin, küçücük omuzlara böylesine ağır yükler yüklemeyin. biraz vicdanınız olsun.ben dönüp ''neden?'' diye sorduğumda ''cahildim...'' cevabını alıyorum. ama bende çocuktum. ve rehberim çok kötüydü. bende yanlış yollarda harap oldum.

kolay değildir lakin olgunlaşmamış ebeveyn dengesizdir. belli görevlerinde aşırı olabilir. tüm gelirini çocuğunun özel okuluna harcayarak aşırı fedakar bir portre çizip, bunu koruma kalkanı olarak kullanabilir. sabah akşam yemek yemesi için pervane olup, çocuğa kıçını silme sorumluluğu bile vermeyerek "saçımı süpürge ediyorum" rahatlığıyla kalan duygusal şiddetini sürdürebilir.

yaraları kapatma burada, ebeveynin kusurunu kendine ve onra dış dünyaya anlatma aşamasında zorlaşır.

olgunlaşmamış ebeveyn çocuğunu duygusal olarak desteklemez, taleplerinde akıl dışıdır, suçlama ve utandırma ile ilişki kurar. aslına bakarsan dedelerimizin kuşağının hemen hepsi böyleydi. şehir hayatında aşırılaştı. bu yüzden anne- babalar doğrusunu yaptıklarından emin. eleştiriye kapalı olmak, kendinden aşırı emin tutum da bu tip ebeveynin davranışı zaten.

ablam kendi ailemizde bundan çok çekti. toparlamasından yukarıda verilmiş gibson kitapları da yardımcı oldu. ben yaş farkından kurtardım.