ölmeden önce son gününü nasıl geçirirdin sorunsalı

(bkz: yalan dünya)

yer, içer, dua ederdim.
sevmediğime sevmediğimi, sevdiğime de sevdiğimi söylerdim.

belki de bugün son günümdür. iki saniye sonrasına garantim var mı ki?

denize girerek .*

son günü bilmiyorum ama son yılı istediğim estetikleri yaptırıp bütün paramı harcayıp materyalistik bi cennet yaşatmayı planlarım kendime

sanırım küs olduğum insanlardan özür dileyerek ve sevdiklerimle geçirirdim.

bir şişe şarabımı alıp yanıma sahile sandalyemi atar napoliten operaları dinlerdim.

her günkü gibi.

elimde mikrofon ile caddelere atılıp, son ses müzik ile kuralların alayını çiğneyerek :) .

kalan saatlerimi sayarak geçirir onu da yanlış hesaplar hiç ederdim son günümü.
kısıtlı zamanlar beni gerer. böyle zamanlarda yaptığım hiçbir şeyden zevk alamam.
zaten zaman yönetiminde de sorunlar yaşıyorum.

kaybolurdum.gitti derdi sevdiklerim.öldüğümü bilmezlerdi.hoş yaşarken farklı değildim ama en azından benden nefret ederlerdi.

o gün temizlik ve yemek yapmam muhtemelen. ölüyoruz bir salın.

manyak mısınız olm? tabii ki namaz kılarak.*

bütün tanıdıkları toplarım. ölüm partisi yapardım. üzerinde death note yazan bir defter alırdım. (bkz: death note) ıcer, eğlenir, güler ve ağlardım. bol bol sarılır, anıları yad eder. ölümle ilgili tonla espri yapardım(hapsirip cok yasa dedirtmek). aldığım death note a da herkese yazdığım veda mektuplarını koyardim. herkese bir baybay öpücüğü niteliğinde. oturup okusunlar. bazi eşyalarımı anı kalsın diye arkadaşlara, kitapları kütüphaneye, kıyafetleri ihtiyacı olanlara bırakacak şekilde dağıtırdım. günlüklerimi yakardım. ailemle ve en yakin arkadaslarla guzel bir veda konusmasi yapardim. sonra herkes giderdi, en sevdigim şarkıyı acardim (bkz: siempre me quedará), aya bakardım, dua eder , allaha teşekkür ederdim ve onunla da son bir konuşma yapardım. her olum erken ölümdür tanrim derdim ve son bir sigara yakardım.

"muhtemelen her zaman nasıl ise yine öyle" diye cevap verilecek soru.

sonra akşamında gelirler, "abi bir yanlışlık olmuş, aslında ölmeyecekmişsin" falan derler, altımda çalıntı bir camaro, bagajda bir tane yavru fil, surat kokaine bulanmış halde arkamda bir sürü polisle öyle kalıveririm. neme lazım.

ne zaman öleceğimi bilmediğim icin, son günüm olduğunu da bilmezdim. sanırım oldukça rutin geçerdi. sabah kalk, kitap oku, kahvalti yap, ise git, is çıkışı voleybol oyna veya spora git. yorgun şekilde eve dön, duş al ve yat...

ama eger son günüm olduğunu biliyor olsam, bir daha dünyada göremeyeceğim herkese veda ederdim. helallik isterdim. sarılmak istediklerime sarilirdim, özür dilemem gerekenlerden dilerdim. çayı, kahveyi, yemeği tadını ballandıra ballandıra yerdim, attığım her adımdan keyif almaya çalışır ve yüzümden gülücükler bir an eksik etmezdim.

bu yüzden yaşadığımız her günü son gün edasıyla yaşamakta fayda var. tavsiyeme ilk önce kendimin uyması dileğiyle,

yaşamı keyifli yapan biriktirdiğimiz anlardır, anılardır...

tek başıma, herkesten uzakta...

çok basit. o günü beklemeden.

annem için bir mektup yazardım, kimseye göstermeden okumasını isterdim. sonra uzun bir yürüyüşe çıkardım. bugüne kadar yaşadığım her şeyi düşünürdüm, birkaç şiir yazardım sonrasında yine anneme bırakmak için. sonrasında eve gelirdim, bir akşam yemeği yapardım bizimkilere. birlikte yerdik. annem geç uyumayı sever, o uyuyana kadar onunla otururdum. sonra da gün biterdi herhalde.

rakı- balık - müzeyyen abla . tabi bu üçlünün cunda adasında buluşması şart. bir de kağıt kalem . son cümleler ,son ezgiler ,son kahkaha sonra mortingen