ölüm bilinci yüzünden hevessizleşmek

tam bir şeye heveslenecekken bir anda "amaan bunu yapınca sanki ölmeyecek misin neticede yine öleceğiz bu yüzden zerre kadar manası yok" düşüncesiyle derhal hevesin geri kaçması hastalığıdır.

hastalığın ileri safhalarında şahıs, dünya üzerindeki hiçbir şeye heves etmeyen soyut bir varlığa dönüşmesi yetmez gibi hevesli insanların da aklından zoru olduğunu düşünerek onları uzaktan izler.

"şuna bak hele şuna sanki bana ölümsüz gibi iskeleden atlıyor tieeh."

ölüm bana huzur veriyor ya. bir gün bu aptal dünyanın bitecek olması hoş.

hayat felsefem...ömrüm boyunca hiç para biriktirmedim, hiç bir emeklilik programına girmedim, ev alayım, arsa alayım, yatırım yapayım demedim, ölecem lan, ne yatırımı? tüm tutkularıma harcadım emeğimi, 100 bin tl lik gitar aldım kendime, 20 bin lik saat...içtiğim bira okyanus olur, yattığım kadınlar yaşımın karesi...kızlarım var evet, kendileri kazansınlar, benden pas...anlık olarak isterlerse canımı veririm, ama babamdan bu kaldı...geç onu, babandan sana sadece tecrübeleri kalacak...

birgün öleceksin ve hiç varolmamış olacaksın. bu kadar hırs, çaba neden o zaman?

öleceğiniz zamanı bilmemek bizi hayata bağlayan bir durum. bir gün öleceğinizi bilerek yaşamda anlamlar bulmaya çalışırsanız ve anda kalarak yaşarsanız anlamlı hale gelecektir ölüm bilinci.

insanı bug'a sokan düşünce. en güzeli zaten öleceğim bari tad alayım diye düşünmek. insanız neticede.

tam aksine heyecanlı ve mutluluk verici. çünkü ateşsiz cehennem kurtarıcısnın ne zaman geleceğini bilmiyorsun, nasıl olacağını bilmiyorsun. bilinmezlikten nefret etsem de ilk ve tek bir bilinmezliği sevdiğimi fark ediyorum şu an. yaşadığımız hayat çok sıradan, çoğu benzer ve insanlarının da çoğu çok benzer. bu da sıkıcı hâle getiriyor. tahmin edilebilir şeyler zevkten, ilgiden ve istekten uzaklaştırıyor.
mutsuz sonların veya mutsuz sonsuzların farklı versiyonu olan hayat artık fazlasıyla bayat...