oruç aruoba

"sen olmasaydın ben ne yapardım--"dedin; "hepsini sen sağladın" gibi birşey söyleyip, senin için yaptığım birşeyler için bana 'teşekkür' etmeğe kalkıştın -- demedim ama, "böyle şeyler söylememelisin" demeliydim; bunun yerine, o duygunun karşılıklı olduğunu anlatmağa çalışan birşeyler söyledim ben de.


sonra, "benim için ne çok şey yaptın--" dedin; ben de "şşş; sus; ayıp; o söylenmez" dedim, bu kez -- "sen bana çok yardımcı oldun" dedim sonra da. sen de, "ben senin başına dert olduğumu düşünmüştüm" dedin.
bu konuda bile başlamıştı yanlış-anlama...

oysa, ilişkide 'teşekkür'e yer yoktur -- olamaz : kişilerden birinin öbürü için yaptığı birşey, öbürü açısından gerçi bir 'lütuf' gibidir (bir armağan...); ama, yapan kişi açısından, bir 'ödev' gibidir (kant'ın anlamında) : kişinin yapması gereken; yapmazlık edemeyeceği, birşeydir.


bu ama, ne birşey 'amaçlayan'; ne de, bir 'zorunluluk'tan kaynaklanan birşeydir -- uzanıp, ötekinin parmaklarını okşamak gibi; ya da, arkasından boynuna sarılıp, yanağını öpmek gibi birşey -- nedensiz, niçinsiz; öylesine, önceden amaçlanmamış, ama, o anda, istenerek ve bilinerek yapılmış, birşey...


hani, birgün, denizde ve güneşteydik; sen yıkanmıştın; ben de senin güneş yanıklarına ilaçlı krem sürüyordum : sen, boyuna, üzerindeki havluyu çekiştirip örtünmeğe çalışıyordun. -- sana, "ben senin heryerini gördüm'' dedim; bunun üzerine havluyu bir kenara koydun, rahatladın.

ilişkide utanca da yer yoktur: utanç, temelde, kişinin kendini başkalarına olduğu gibi göstermekten kaçınmasıdır; oysa ilişki, iki kişinin kendilerini biribirlerine oldukları gibi göstermelerini gerektirir -- her bakımdan...

bunu yapmak çok zordur, biliyorum -- belki de, son sınırında, olanaksız --; ama, sen de ben de, bunu doğallıkla, kendiliğinden yapabilecek duruma gelmedikçe, ilişki tam olarak kurulamaz.

ilişki ancak iki kişinin kendilerini karşılıklı ve tam olarak biribirlerinin ellerine teslim etmeleriyle kurulmağa başlanabilir -- çekincesiz, sakıntısız, utançsız...

oruç aruoba- ile

belki de kendisinin en sevdiğimidir.

saatlerce okusam da sıkılmayacağım yazar

özlem, şimdi-burada, senin bulunduğun yere yağan yağmurun, o'nun bulunduğu yere de yağması konusundaki ikircikliliğindir : "keşke, burada, yanımda olsa da, yağmur birlikte yağsa üzerimize - keşke, orada, yağmur yağmasa üzerine de, ıslanmasa..."

özleyen şaşkındır ve bilinçlenme gereksinimi duyar, bu kadar yoğun bir duygu duyuyor olmasıyla ilgili olarak — nasıl oluyor da
bütün kişiliği tek bir duygunun çevresinde toplanmış; ama, gene de, bu, bütün kişiliğini taşıyabilen bir duygu olmuş?

özlem, şaşkın bilinçtir.

aruoba'nın kızına yazdığı mektubu dinledim bir daha, gözümden süzülen damlalara ben hakim olamadım, hıçkıra hıçkıra ağlayamadım lakin ağladığımı da anlamadım fakat gözümden yaşlar akıyor... bir nebze hisleriniz kalmışsa hissederek dinleyerek boğazın düğüm ve ağlak kırmızı gözlere sahip olursunuz. duygularımı kaybettiğimi düşündüğümde dinlemiştim rast gelmiştim o zaman da aynı tepkiyi vermişti bedenim, kafa tasımın içindeki çığlık sustu bir an... buradan dinleyiniz. saygılar sevgiler

#3036013
bana 4 dakika 35 saniyemi geri vermen gerekirdi ama bu mümkün değil, farkındayım. neyse ki hoşgörülü ve kibar bir beyefendiyim.*

onlarca şiir kitabı ve çevirisi bulunan türk filozof ve şair olup 1948/ 2020 yılları arasında yaşamıştır.
ayrıca akademisyendir.

bazı kitapları

uzak
tümceler
yürüme
kesik esintiler
hani

benim cok keyif alarak okudugum bir felsefeci.

okuduklarım:
-ile
-uzak
-yurume
-de ki iste

hepsi birbirinden guzeldi ama kadın "ile" erkek odaklı "ile" bir tık onde kalbimde.