öz çocuğuna bakmayı başarı sanmak

başlığı ve tanımı ilk okudugumda kendimi sorguladım önce. “öz çocuguna bakmak, ve bunu başarı zannetmek”

pek çok açıdan farklı cevaplara sahip bir konu.

aileleriniz de, kendi ailelerinden gördükleri muameleyi bilmeden hatta istemeden kendi cocuklarında devam ettiriyorlar, bu halkayı siz kırın, kırın ki evlatlarınıza aynı hataları devam ettirmeyin.

çocuga bakmak - onlara öğretilen dönemlerde “ çocuğa bakmak” demek onu yedirip içirmek demek değil. hastalıkların ölümcül, doktorların az , doktora ulaşımın sınırlı oldugu zamanlardan kalma bir alışkanlıkla çocugun sağlıkla buyumesı,adım başı özel okulun, cep üniversitelerinin olmadığı hatta okuma oranının bile düşük oldugu dönemlerde çocugun düzenli iş bulabileceği kadar okutulması, gözetilmesi ve hayatta tutulması demek. tabi eskilerde şimdiki gibi çocuk gelişimciler, pedagoglar, terapistler ve şımarık ebeveynler yaygın degıl. çocuk- ergen psikolojisi hiç gündemde olmayan dönemler. yani bir ergen için fazlasıyla çetin yıllar. dayağın normal, hiperaktivitenin haylazlık oldugu yıllar. öğretmenlerin yaramaz öğrencilerini ahşap cetvelle dövdüğü, ailelerin eti senin dediği yıllar. (tabıkı her nesil kendisine yapılan haksızlıkları doğru yada yalnış değerlendirip sonraki nesillerde bunu devam ettirmemeye gayret ediyor biraz deneme yanılma yoluyla ilerliyor ama elbet bir gün en iyisine ulaşılacaktır.) ailenize kızarken tüm bu gerçekleri de bilin isterim.

sorunun cevabı ise; hayır çocugu yedırıp içirmek, giydirmek çağımızda başarı değildir ( türkiye özelinde son günlerde bu bile başarı ya neyse) her ebeveyn imkanları ölçüsünde bunu özenle yapmaya gayret eder. ama onu her yönden sağlıklı bir birey yapabilmek için yıllarca emek vererek nihayetine erdirmek bir başarıdır.

bilmediğinize emin oldugum ise, çocuk anne babanın kendı zevkine olan istenmeyen bir canlı değildir. ailenizin eğitim yada kültürel seviyesi ne olursa olsun onların canısınız, kanısınız. güçlerinin yetmediği, yetersız oldukları bırseyler olabılır hepımız ınsanız. eksıklerını sız doldurun anlayışla. ebeveynlık cok buyuk özveri gerektırıyor. cocukken farkedemıyor ınsan. onlarında anne baba dan da önce insan bir birey oldugunu hatırlayın hep. gerı kalanda da hayatınızdan memnun degılsenız, ona şekil verecek zamana ve akla sahip olan yıne sızsınız.

çocuk yetiştirmek dünyanın en zor işlerinden biri. çocuğun maddi olarak ihtiyaçlarını karşılamaktan bahsetmiyorum. o da zordur ama o olsa bile esas zor olan çocuğa ilgi ve sevgi göstermektir.

her sorduğu soruyu dinlemek ve onun anlayacağı düzeyde sabırla arka arkaya sorularına cevap vermek bunu içten gelen bir istekle yapmak kolay değil.

(bkz: öz çocuk ne la)

yeni yeni işler.