özgür hissetmemek

ruhsal olarak sıkıntıya sokan, nefesi boğan his.
beni bir sal ya.

özgürlüğün bir yanılsama olduğunun farkına varınca oluşan his

hem hissetmemek hem özgür olamamak bundan dolayı gelir zaten

duygusal olarak özgür hissedemiyorum neler hissetmem gerekiyor bazen ben karar vermiyorum.

aile ile yaşamak.

özgürlüğün tanımını özelleştiremeyeceğimizi ve var olan tek tanımına göre de asla ulaşamayacağımızı düşünüyorum.

zamanında şöyle bir şey düşünmüştüm..
bir başlangıç noktası var. muhakkak var. o nokta aynı zamanda ayağımızdaki pranganın* da başlangıç noktası.

kimimizin zinciri, sınırları çok keskin çizilmiş bir alanın dışına çıkmaya yetmiyor. kişi, özgür hissetmek istediğinde daima bileklerindeki o acıyla karşılaşıyor. çıkarıp atamıyor, kilidin anahtarını zaten bulamıyor ve zamanla vazgeçiyor.

kimimiz, hiçbir zaman belki de o acıyı duymuyor bileklerinde. çok uzun bir zincir ve geniş bir alanı var. istese dünyanın etrafında tam 5 tur atar! ama bağlı olduğu gerçeği değişir mi? işte bu noktada insan şunu düşünüyor "bir başlangıç varsa, mutlaka bir son da vardır."

çizilmiş sınırlar içinde veyahut bizi hiç bilmediğimiz bambaşka bir yere götüremeyen özgürlük, özgürlük müdür?

elimizden bir şey gelmiyormuş gibi sandığımız tüm anlara bakarsak, mutlaka herhangi bir şeyin esiriyizdir demektir. bir ölüme çare yok şu dünyada, kimse tek başıma ne yapabilirim ki kafasına girmemeli...

henüz delirmediğinizi gösterir. gerçekten özgür olabilmek için insanın önce delirmesi gerekir.

en nihayetinde beşikten beri kafana soktukları nedir? vazifelerin...