özlemekten yorulmak

iç organlarımın yorulabildiğini öğrendiğim, yorulma şekli.
pür neşe olduğun bir anda bile, saniyesinde bitkin hissetmemi sağlıyor.
bitmeyecek bir özlem olması dolayısıyla, bu yorgunluğun üstesinden nasıl gelinir bilmiyorum.

bir de bunun beklenen bir ayrılık durumunda olanı var ki daha yanındayken özlemeye başlıyorsun öyle iç parçalayan bir şey ki nefesini zor alıyorsun
içime bir öküz oturdu deniyor ya öyle bir his öyle bir ağır yorgunluk zaman geçiyor o yorgunluğa alışıyorsun içinin acısı artık seninle bütünleşiyor hüzünlü ruh haline giriyorsun günlerce sürecek
yorgun hüzünlü ve iç acıtan günlere merhaba de

başlığı okuduğumda içim acıdı önce. özlemekten yorulmak. bir lanet mi lütuf mu bilemedim... insanın bu kadar özleyecek kadar sevebilmesi oldukça zor değil mi? keza bu kadar özlemeye değer insan bulmak da zor değil mi? bu yüzden, birini bu kadar özleyebildiği için insan şanslı mıdır, şanssız mı? özlemekten yorulan herkese tez zamanda vuslat dilerim, ben mi? benlik bi mevzu yok.

“özlemekte yorulmak “ artık tükenmişlik gibi. hiçbir şeyinin kalmaması. dayanağının olmaması. var ama artık yok gibi. yanında ama değil gibi. ölesiye sevmek ama artık sevmenin de yorulduğunu anlamak gibi

özlemek , bu his gelince kalbinin yerini hemencecik buluyorsun orası kocamanmış gibi ama elini uzatsan boşluğa gidecekmiş gibidir . kalbimin bana ağır geldiği ama bi o kadar da yok gibi hafif olduğu başka bir duygu yok. sonu hep vuslat olması dileğiyle.