pandemi döneminde kaybedilen özellikler

düzenli spor alışkanlığım... ama geri kazanıcam bunu söz.

insanların birbirilerine ve topluma saygı duyma yeteneği.

evde oturup video oyunları oynayıp iyrenç diziler izlemekten gerçeklik algımızın buharlaştığına inamaktayım.

sözel derslere çalışabilme ve formül ezberleme yeteneği. ctrl+f'siz olmuyor.

kitap okuyabilirlik hızım. günde bir kitap bitiren ben, ayda bir kitap bitirir oldum.

üzüyor beni bu...

insanlara karşı tahammül seviyem

hiç özelliğim yokmuş veya çok sağlam bir kişiliğim varmış

üzerimde pandeminin bıraktığı olumsuz hiçbir şey yok, aksine çok evcimen birisi olduğum için halimden memnundum. sokağa çıkma yasağı olduğu günleri özlüyorum bile.

pandemiden önceki yıllardaki sosyal hayat şimdiye göre açık ara daha renkliydi. artık insanlar olarak daha küçük çevrelere mahkum olduk ve o eski girişkenliğimizi de yitirdik.

dışarıda rahat hareket etme konforunu kaybettiğimi söyleyebilirim. pandemi döneminde nefesle geçen bir bulaşıcı hastalık vurgusunun yanında temas ettiğiniz her ortamı temizlemenizi öne süren bir medya sektörü ile karşılaştık. - belkide bir çok hijyen ürünü satan firmanın kâr etmesi için planlı ve organize şekilde işleyen bir süreçti bu. ben akp döneminde yapılan her şeyden kuşku duyuyorum. kâr yoksa, parmaklarını kıpırdatmazlar.

dolayısıyla toplu taşımaların, sokaktaki her yerin mikrop ve pislik oranı öylesine gözümüze sokuldu ki, ben dokunduğum her yerden sonra hala ellerimi silme ihtiyacı hissediyorum.

eskiden sokak simitçisinden ansızın simit alıp yediğim günleri özlüyorum. daha doğrusu psikolojik olarak o konudaki esnekliğimi.. şimdi 50 tane şey düşünüyorsun simiti alırken bile.. aman simiti eli ile tutmasın, aman çift poşete geçirsin, aman ellerimi silip öyle yiyeyim.. hayat sokakta cehenneme dönüyor.

sokakta herkes hızlı ve düşüncesiz hareket eder. insanlar bencildir.dolayısıyla hep senin arkanı kollaman gerekir. dışarıda algın başka bir şeyde olduğu zaman, her türlü tehdide açık hale geliyorsun. yolun ortasında ıslak mendil çıkarıp haşır haşır el silmelik bir esneklik büyük şehirlerde olmuyor hele ki istanbulda..

yani olay aslında eylem değil, olay pandemi döneminin kafamıza yerleştirdiği “ eviniz dışında her yer tamamen pis “ algısı. sürekli bir yere dokununca temizlenme ihtiyacı güdüyorum. toplu taşımalara bindiğimde, koltukların ne kadar pis olduğunu düşünüyorum vs. yani öyle bir bilinçaltı kodlaması yapıldı ki 2 yılda, insan hayret ediyor.


algısı açık biri olarak, bu manipulasyonun farkındayım ve bu hislere yenilmiyorum. yukarıda saydığım şeyleri gayette yapıyorum aslında. olay kafanızdaki limitlerin üstüne çıkmak. sizi sınırlayan şeyi deneyimlemeniz lazım ki özgür kalın.

ama hala bir çok insanın sokaktan gelip, deli gibi yıkandığına ve yıkanmadan yatağına girmediğine eminim.

eskisi gibi uçamıyorum

ders çalışma özelliğim kayboldu. yahu ben nasıl o kadar soru çözebilmişim?

covid-19'a yakalanıp ağır bir şekilde atlattıktan sonra artık hayatı hiç önemsemiyorum. ayıp olur, üzülür, kırılır falan filan diye bir algı kalmadı. yapıştırıp yapıştırıp geçiyorum *

fitlik.