pandemiden aklınızda kalan en dramatik an

2020 nisan ilk sokağa çıkma yasağı ilan edildiğinde, heryer kapalıydı. araçlarla mahalle arasında ekmek satılan o haftasonunu ömrüm oldukça hiç unutmam sanırım.

askerde olduğum zamandı. terhisime 3 gün kalmıştı, covid dediler uzattılar. 42 gün fazladan kaldım.

valla hiç pandemi varmış gibi yaşamadığım için bilemiyorum diyecektim. ama korona virüsten 15 gün hastanede yattım. ciğerlerimin yüzde kırkı pert olmuştu. teknik olarak bayağı bayağı ölebilirdim. bu da dramatiktir sanırım.

pandemide sokağa çıkma yasağının uzamasıyla birlikte çoğu akranım bunalıma girerken, yaşam şeklimde ya da duygu durumumda pek fazla bir değişikliğin olmadığının farkına vardığım an. pandemiden önce de bir hayatım yokmuş meğerse.*

okulumun bir anda artık mezunsunuz demesi sanırım son senem bir anda bitivermişti 4 sene boyunca beklediğimiz 12. sınıfın son haftası duygusallığını hiç yaşayamadan o sırada son kez oturduğumu bilmeden mezun oluşum çok dramatikti benim için.

ılk günleriydi, hastaydım ve terk edildim.
üzüntüden daha beter hasta olmuştum.

tam kapanma öncesinde bir çılgınlık yapıp dışarı çıkmıştım. hava kapalı ve kasvetli, sokaklarsa bomboştu. gökyüzünde siyah renkli kuşlar ciyak ciyak bağırarak uçuşuyorlardı. sanki distopik bir filmin içine düşmüşüm gibi hissetmiştim ve hayatımda bundan daha apokaliptik bir an yaşamamıştım.

pandeminin ilk günlerinde markete ameliyat eldivenleriyle gidip, eve dönünce alınanları kolonyayla silmek.
inşallah tek yapan ben değilimdir.

sokağa çıkma yasağında sıkıntıdan patladığım bir anda azcık nefes alayım diyerekten kaçak olarak sokağa çıkmam, sonrasında lastiğimin patlaması, arabada yedek lastik olmaması, sonra bir ekip otosunun gelip yanımda durması. önce ceza yazıp, sonra beni patlak lastikle birlikte ekip arabasıyla lastikçiye bırakmaları. tamirat bitince lastikçinin "abi yoğunum seni arabanın yanına bırakamam, yürüyerek git" demesi ve 2 km boyunca bomboş sokaklarda deli gibi lastik yuvarlamam.
aman allahım! o gün cenabet miydim neydim?
şehrin bütün musibeti o gün benim başıma çökmüştü.

ani verilen sokağa çıkma yasağı kararı ve sonrasında marketlerde yaşananlar bu kategoride sayılabilir.

luppocu dayı seni de unutmadık.

babamla kayınpederimin aynı anda* korona olup hastaneye düşmesinden dolayı eşimin kıyafet, yiyecek, içecek* vs. götürmek için bir o hastaneye bir bu hastaneye* koşuşturduğu günleri hiç unutamam sanırım. o zamanlar daha aşı bile çıkmamıştı, acaba ne olacak, iyileşecekler mi, yaşlı insanlar, sonuçta başka bir sürü hastalıkları da var düşüncesiyle birlikte çok büyük korku, endişe, üzüntü hissetmiştik. babam 27 gün, kayınpederim ise 45 gün hastane tedavisinin ardından iyileşti, çok şükür.

sokağa çıkma yasağının olduğu ilk haftalardı. gecenin on ikisinde zil çaldı. yasak var kim bu falan diye epeyce şaşırdık. yaşlı bir adam gelmiş benim oğlum açın kapıyı dedi. kapıyı açtık, pijamalarıyla yaşlı bir adam vardı, elinde de karton var belli ki bir yerlere oturmak için kullanmış. burası benim evim değil mi, oğlum nerde demeye başladı epeyce korktu. amcayı oturttuk, evin nerde falan diyoruz burası diyor. en son polis çağırdık, polis gelince komşular da sokağa döküldü tabi. karşı komşu geldi ben bu amcayı tanıyorum iki sokak ötede oturuyor dedi. meğer alzheimermış, evden çıkıp kaybolmuş. sabahtan beri ailesi adamı arıyormuş. karşı komşu polislere eşlik etti, götürdüler evine. adamın evi sandığı yere gelip yabancılarla karşılaştığındaki çaresiz hali ve korkusu epey üzmüştü.

oğlumla başbaşa evdeyiz.
2 haftadır babasını görmemiş ve çok özlemişti.
adam her zaman ki gibi belirttiği saatte gelmedi,çocuk sabırsız bir şekilde evde dört dönüyor.
evimiz müstakil ve oğlum sürekli babam geliyor mu diye kapıyı açıp sokağa bakıyor.
çelik kapı güm diye çarptı ve bir çığlık eşlik etti çarpma sesine.
başını kapıya çarpıp dikişlik boyutta alnını yardı.
yüzü anında kan içinde kaldı gözyaşları ile birlikte.
çaresizce babasını arayıp durumu anlatıp nerdesin diye sorduğumda kız arkadaşıyla uzak bir yerde olduğunu ve hemen gelemeyeceğini söyledi.
nasıl hissettiğimi dün gibi hatırlıyorum.
salgından korkuyorum acile götürmeye.
çok yakınımızda olan özel polikliniğe götürmeyi düşünüyorum ama cebimde ona yetecek para yok.
kucağıma alıp eczane eczane dolaşmaya başladım, hiçbirinde dikiş bandı yok.
15 dakika o şekilde geçti.
sonunda bir eczanede dikiş bandı buldum. koronadan dolayı kimse pansuman yapmaya yanaşmıyor.
malzemeleri alıp apar topar eve geldim, pansumanını yapıp kanamayı durdurdum, dikiş bandını yapıştırdım.
her şey bitti, çocuk sakinleşti, baba(!) nihayet gelebildi.
beni dikkatsizlikle suçlayıp bir dünya laf söyleyerek çocuğu almadan defolup gitti..
oğlum bunu yaşadığında 4 yaşındaydı, şuan 8 yaşında.. ve hala o günü hatırladığında ne kadar çok kanamıştı de mi annecim deyip duygusallaşıyor.
evet canım oğlum çok kanamıştı..
senin alnın, benim içim...

bendeki tiraji komik
gece vardiyasina gitnek için servis bekliyorum,
polis geldi ne yapıyorsun burada dedi
servisi bekliyorum dedim.
nerede çalışıyorsun dedi
alnım disinda heryerimde vestel yazıyor bu arada. vestel dedim
sokağa çıkma yasağında burada ne işin var dedi
servisi bekliyorum ise gideceğim dedim(2.defa)
o arada gözüm karşıdaki pastahaneye kaydı
dışarıdaki dondurma dolabının önünde 15 kişi sıra bekliyordu..

dramatik değil komik an:
ana cadde üzerinde banka oturmuş dinleniyorum. elimde sazlıktan kestiğim kamış. maske falan takmadım ben.
bir adam geçti önümden. döndü bir şey söyledi. anlamadım. "ne dedin" diye sordum.
"maske, maske, maskeni tak" dedi. "ne diyorsun validesini sevdiğim" diye bir ayağa kalktım. adam elimdekini de sopa sandı tabi. bir topuklayış. "züğürt ağa"daki şener şen koşusu.
videosunu çekmediğim için pişmanım.

iş yerimdeyim, bizim lisedeki sınıf arkadaşlarımızdan oluşan bir gurubumuz var wtsp'da, öğle falan, birisi bir resim attı bana, liseden bir fotoğraf, aaa ne güzelmişiz falan dedim atana, bir diğeri farklı bir foto attı, yine liseden topluca çekilmiş foto, ne oluyor lan? niye fotoları guruba atmıyorsunuz bana atıyorsunuz dedim. en yakın arkadaşım erhan yazdı, kelender, selcen....ne olmuş selcen'e? ölmüş.....kafamda bir vınlama... görüşüm bulanıklaştı...kusasım geldi. nasıl olur dedim? covid dedi....selcen benim lisedeki sevgilim, hayatında bir dal sigara içmemiş, alkol yok, beden eğitimi öğretmeni, zıpkın gibi bir kız...yapılı, kemikli, istese yere yatıramayacağı erkek yok...pat diye gitmiş...bana en son mesajı...

en yakın arkadaşımın dedesi rahmetli oldu covid'den. cenazesine gidemedim. arkadaşıma bir ömür babalık yapan o adama son kez teşekkür edemedim. çünkü benim ailem de yüksek risk grubundaydı ve onları da korumak zorundaydım. oysa anneannem öldüğünde o yanıma gelmeyi istemişti, fakat ölüm olgusundan korktuğu için "gelme, burası çok kalabalık ve ben kimseyi görecek durumda değilim" demiş, gelmesine engel olmuştum. çünkü biliyordum, etkilenecek aylarca benim o halimi hatırlayıp kendine gelemeyecekti. arkadaşlığımıza vurulan ilk darbe buydu. sonrası adım adım çöküş zaten.

pandemi diyince aklıma hep önce anneannemin cenazesinde kapının arkasına çöküp ağlayışım, 4 yıl sonra aynı kapının önüne aynı şekilde çöküp arkadaşımın dedesine ağlayışım geliyor. sevgi çok ilginç bir şey. torunuyla alakam kalmayan bir adamın ölümüne üzülüp hâlâ ağlayabiliyorum.

o dönem kuryelik yapıyordum ve pandemi yüzünden herkes internet alışverişe abanmıştı. belki de giymeden eskiyecek ayakkabılara, elbiselere, buz kıracaklarına yöneliyorlardı. işte o dönem bendeniz normalde 120-140 kargo dağıtırken bir anda 180-220 kargoyla karşılaşınca afalladım. hava kararana kadar dağıtıma devam ettim.

yine böyle bir akşam üstü bi kadın feryat figan fırladı evden "yetişiiiinn" diye bağırarak. hemen koştum nedir diye babası fenalaşmış. "yardım edin hastaneye götürelim" dedi ama malum covid salgını olduğundan biraz isteksiz davrandım içeri girme konusunda. isteksizliğimi farkettiğinde yalvaran gözlerle bakarak "corona değil, kalbi var. lütfen yardım edin, nolur" dedi. ambulansı aramış ama gelen giden olmamış, yapacak bir şey yok diye düşünüp silkelenerek girdim içeri. yaşlı amcayı kaldırmak için en az bir kişi daha lazımdı ama kimse çıkmıyordu evinden. ne bi tane komşu geldi ne de ambulans. çok afedersiniz ama sürüye sürüye taşıdık kızıyla arabaya.

hastaneye gittiğimizde onu aldılar hemen acilden, beni de karantinaya. test sonucu gelene kadar bekledim hastanede sonra negatif olunca çıktım gittim. ben gittim de onlar ne yaptı ne oldu hala daha merak ederim.