perpa

küçükken gittiğimde büyülendiğim avm, mega avm.
istanbula gidersem koşacağım efendim buraya, mirkelam gibi hem de.

sekizinci kattan giriş yapıp, bir merdiven çıkınca, kendinizi 11'inci katta bulabildiğiniz iş merkezi. zamanda kırılma yaşatacak kapıdan geçeceğim korkusuyla, işimi halledip hemen fıydığım ucube yapı.

perşembe pazarı'nın kısaltılmışıdır.

harry potter'da hareket eden merdivenler versus perpa.

ben oyumu perpadan yana kullanırım.

çünkü harry potter serisinde sizi otuz dakika içinde asla ödeyemeyeceğiniz kadar büyük borçlara sokmaya çalışan çakma gucci ve dar pantolon giyen kısa paçalı esnaf yaratığı yok. bu boss dark souls evreninde de yok mesela. oyun yapımcılarına da sesleniyorum kendinize gelin.

yükseldim. pardon.

edit: imla

okul münasebetiyle istanbul'a geldiğim ilk sene fazlasıyla boş vaktim vardı. çevremden "en rahat sene hazırlık senesidir" söylemlerini dikkate alıp "seneye gezemeyeceğim nasıl olsa" diyerek her yere gitmeye çalışıyordum. sürekli bir yerlere gidiyordum; bu genelde otobüsün birisine atlayıp herhangi bir durakta inerek hiç bilmediğim mahallelerde yolumu bulmaya çalışmak suretiyle gerçekleşiyordu.

bir gün m4 tavşantepe-kadıköy metro hattında asılı olan metro haritasına bakıyordum. metrobüs duraklarından birisi dikkatimi çekti: darülaceze-perpa. anlık bir şaşkınlıkla "darülaceze neyse, ancak perpa da neyin nesiydi?" diye düşünmeye başladım.

o an karar verdim, ne olduğuyla alakalı hiçbir fikre sahip olmadığım bu yere gidecektim. belki büyük bir tema parkıydı, ya da onlarca gökdelenin bulunduğu modern bir bölgeydi bu perpa.

iki dakikada kafamdan rotayı hesapladım. öncelikli hedefim ünalan durağında inip uzunçayır metrobüs durağına aktarma yapmaktı.

bilenler bilir, bu iki durak arası aktarma yapmak hiç kolay değildir. yürüme bantlarından bir bir geçerken adeta hicret yolu gibi uzun bu aktarma yolunda defalarca kere yapacağım şeyi sorgulama fırsatım oldu. "ya beklediğim gibi bir yer değilse?" diye düşünmedim değil, ancak merak duygum o kadar ağır basıyordu ki pek önemsemedim elbette. bir kere yola çıkmıştım, geri dönmek olmazdı. "nasıl olsa metrobüste yer bulurdum oturacak" diyerek kendimi rahatlatmaya çalıştım.

bir şekilde durağa geldim ve metrobüse bindim. sanki daha önce hiç binmemişim gibi oturacak yer konusunda ümitlenmiştim fakat sonuç yine hüsrandı. vatan şaşmaz'ın oynadığı reklamı düşünerek yolculuğa başladım. metrobüse her bindiğimde kıta değiştirdiğimi fark eder ve bunu heyecan verici bulurdum ancak ben hariç kimsenin heyecanlandığını görmemiştim şimdiye kadar. istanbul, insanı hissizleştiriyordu belki de.

neyse, yaklaşık yarım saat sonra istediğim yere varmıştım. bir hışımla duraktan ayrılıp etrafa bakındım.

üzerinde kırmızı renkle perpa yazan ucube bir bina tüm çirkinliğiyle oradaydı.

o an yerin dibine girmek istedim.

en azından yerin dibine gidecek otobüse aktarma yaparsam daha az para ödeyeceğimi düşünerek kendimi avutmaya çalıştım.

üst kattaki komşudan internet çekmek için (o zaman telekom'da port sorunu vardı bizim muhitte o sebepten) 20 metrelik cat5 kablo almaya gitmiştim. tek atışta dükkanı bulunca adam "nasıl ya" diye şaşırmıştı. labirent gibi yer, millet çıkışı bile zor bulabiliyor oysa.

bildiğim kadarıyla hapishane olması için tasarlanmış, sonradan vazgeçilmiş. zaten ara katlar, ilginç merdivenler, arka taraflarda bulunan hexagon bölmeler vs. bunu gösteriyor.

edit: hapishane olayı yalanmış.

metrobüs kullanan biri için darülaceze dedikten sonra istemsizce gelir.

cezaevi olması için yapılmamıştır. bu söylenti şehir efsanesidir.
perşembe pazarı'nı tek çatı altında toplamak niyetiyle yapılmıştır.
ancak zamanla, insanın içine girdiği herşey gibi, yapılış amacı dışında tüm illegal-gayr-ı meşru ticaretin döndüğü yer olmuştur.
basılı kağıt fatura dönemi bitmeden önce, kurulan sahte şirketlerin, kesilen naylon faturaların haddi hesabı yoktur.
bu işlerle uğraşan, karanlık, bellerinde silahla gezen, kasımpaşa tayfasının yuvasıdır.
yine de:
viki - perpa

eğitim seminerleri düzenleyen kurum.

yapıldığı günlerde dünyanın en büyük monoblok beton binasıydı. elektrik sektöründeki herkesin bu binada bir dükkanı olması şart gibiydi. daha sonra park yeri sorunu, dükkan kiralarının aşırı pahalı olması vs nedenlerle cazibesini yitirdi.

gerçekten böyle bir yer.

(bkz: perpe)
(bkz: serbest çağrışım)

(bkz: okmeydanı)

perpa'da ilk iş günümde patron büfeye yemek söyle de gel dedi. yeniden bulabildiğimde 45 dakika falan geçmiştir herhalde. o zamanlar telefon da yaygın değildi. telefonum yoktu. zaten telefon olsa bile anlatması sıkıntılı bir yer.

yıllar sonra da başka bir işte çalışırken perpa'ya taşındık. 3-4 kişiyi 2 gün sabahları almaya gittik.

şaka degil yani, sistemini bildiğinde daha basittir fakat bilmeyen için ha uzay ha perpa. ana katlar ve ara katlar vardır. asansörler 3-5-8-10 gibi ana katlarda durur. ana merdivenler de aynı şekildedir. ara katlara yanlardaki ufak merdivenlerden inmeniz gerekli. a blok ve b blok var. ana giriş üst caddeden 8. kattan yapılır. bir de alttan 5. kattan giriş vardır merdivenlerden inip. arka tarafta ise yanlış hatırlamıyorsam -2. kattaydı.

genel olarak ana katlar ofis, onun bir alt katı ise atölye olarak tasarlanmış. yani 8. katta ofisi olan biri mal yüklemek için 7. kat araba girişini kullanması gerekiyor. otoparklar ana caddede var dışarda. icerde ise eksili katlar olması lazım. ana caddeden baktığınızda sağdan girişlerdeki yokuş şeklindeki girişlerden ulaşırsınız. 8. katta bir dükkanın atölyesine 7. kattaki yokuştan girersiniz.

iç avlularda ise renkli çizgilerle hastaneler gibi avlu avlu ayırmışlar ama ben daha faydasını görmedim. bunun bir nedeni de rakamları takip ederek aradığınız kapı nosunu takip ederek bulmanın nerdeyse imkansız olması. çünkü bloklar halinde kümelenmiş dükkanlar bitince diğer kümeye geçişte dizilim bozuluyor. belli bir düzeni yok.

sanıyorum mimari olarak antik yerleşim olan çatalhöyük'den ilham alınarak yapılan ucube bir yapı.

antik mimarı üzerine barok mimarı, gotik mimari, orta çağ mimarisi ve hatta modern mimari falan da geldi. ama abiler bu gibi şeyleri hiç önemsemeden direkt olarak yerleşik hayata geçilen ilk düzeni kurgulamışlar.

ana girişten girince sekizinci kat okuyor zaten. ara katlar, ana katlar, koridorlar falan derken insanların kaybolmasının çok kolay olduğu bir düzenek kurulmuş.

size verilen adresi ilk seferinde bulmanız mümkün değil. hayatım boyunca 3-4 kez bu ucube yapıya gitmek zorunda kaldım. istisnasız her seferinde kaybolmaktan kendimi alamadım.

bu arada mekan tamamen kapalı ve sigara içmek yasak. fakat her dükkanın önünde kül tablası var ve sigara içebiliyorsunuz.