psikolojide normal kavramı

haydi tartışalım sevgili yazarlar. psikoloji biliminde normallik tam olarak nedir? benim anladığım ve düşündüğüm kadarıyla; kişinin gündelik hayatına zarar veren, çevresiyle ilişkilerini etkileyen duygu durumlar anormal olarak adlandırılıyor.

bence normal, kişinin hayat standartıdır. mesela benim hayatım için normal olan bir şey başkasının hayatında garip karşılanıyorsa bunun sebebi de budur. benim hayat standartlarim, günlük hayatım ve geçmisim benim normallerimi oluşturur. bu aynı zamanda toplumsal olarak da değişkenlik gösterebilir. (bunu psikoloji alanında daha donanımlı birinin daha iyi bir sekikde anlatabilecegini düşündüğümden çok da derinlemesine anlatmak istemedim)

akademik olarak hiçbir şekilde psikoloji eğitimim olmadığını, sadece kitaplarına olan ilgimden dolayı yazmak ve bunu belirtmek isterim. insan için normal kavramı , mental ve fiziksel anlamda dengede olma hali diyebilirim. kimse üzüntü, kaygı duygusunu uçlarda yaşadığı anları normal saymaz ama mutluluğun uçlarda yaşandığı anları normal saymak ve sürekli o normalin içinde kalmak , oraya ulaşmak ister. bu değildir , bu uca ulaşma isteği dengeyi çokça sarsacaktır ve bu defa o kaçmak istediği kaygı,depresif, hüzün hallerine daha da kolay girebilecektir. psikoloji biliminde insanın normali, mental olarak hissettiği duyguların, durumların, hallerin onu günlük hayatında fiziksel yaşamını ileri derecede engellemeyecek şekilde oluşması, devam etmesidir. dengedir , insanın iç ve dış dünyasının birbirlerine ,devam eden uzun bir süreçte zarar vermemesidir. aynı ,hayatın da çoğu kez korumak için çaba sarfedilen dengesi gibi.

"normal" kadar tuhaf olan başka bir şey yoktur.

kişinin hayat rutini, alışık olduğu çevre, her gün karşılaştığı veya karşılaşma ihtimali olan durumlar normaldir. ahlaki olarak aklına yatanlar normaldir. insanın değerlerine uymayan veya daha önce karşılaşmamış olduğu durumlar ise anormaldir. psikolojik olarak rahatsızlığa ve duygu karmaşasına sebebiyet verir. bence yani.

psikoloji eğitimi almadım, sadece psikoloji ile ilgilenen biri olarak yazıyorum. kendimdeki anormallikleri anlamlandırmak için yıllardır araştırmalar yapıyorum. bana ohh be iyi ki normal değilim dedirten "normal değilim, normalden daha iyiyim" kitabını okuduktan sonra anladım ki normal, bakış açısına göre değişen bir kavram. mesela, mükemmeliyetçilik kişinin hayat akışını zorlaştıran bir durumken, eğer kişi bunu yönetebilir hale getirirse örneğin uygun bir meslek seçerse normal kişilerden daha verimli işler üretebilir ki topluma yön veren kişilerin çoğu, "normal" değildir.

ruh sağlığı tanı el kitabını, psikiyatri - antipsikiyatri tartışmasını bir kenara koyarsak kişi çevresine sağlıklı bir biçimde uyum yapamıyorsa, kendine ve etrafındakilere fiziksel ruhsal zarar verme potansiyeli taşıyorsa veya veriyorsa anormal davranışlar gerçekleştirdiğini söyleyebiliriz. yine de bu bir insanı anormal, hasta, diyerek sınıflama hakkını bize vermez. psikiyatri bunu yapsa- yapmaya yetkinliği olsa bile, her zaman en uygun kararı veren bir alan olduğu da söylenemez. deliliğin tarihi ve yalanlar bilimi psikiyatri gibi eserlerde psikiyatrinin bu karanlık geçmişi sıkça dile getirilir. bu nedenle kişi çevresine sağlıklı bir uyum yapamıyorsa, kendine zarar veriyorsa bile kliniğe yatırmak gibi çözümler son çare olmalıdır.

hoş bizim ülkemizde ruh sağlığı hizmetleri bu tartışmaları yapacak ölçüde sistematik ve ayrışmış olmadığı için pek de fark etmiyor. gerçi doksanlarda şizofrengi gibi dergiler çıkaran küçük ama işinin ehli gruplar da vardı fakat yine de hemen yaftalamayı seven bir toplumuz.

deli konuşuyor konuş deli.

normal, norm kökünden türemiş bir kelimedir. norm ise , değer , değer yargısı gibi anlamlara gelir.. toplumdan topluma veya aynı toplum içerisinde bölgeden bölgeye değişiklik gösterebilir normlar.. ve normal.. mesela, siyah bütün dünyada matemin yasın rengiyken japon kültüründe tam tersi mutluluğun rengidir... örnekler çoğaltılabilir..