psikolojik sorunları ciddiye almamak

büyük bir hatadır çünkü ruh sağlığımız da beden sağlığımız kadar önemlidir.
...

almazsanız bedeli kötü oluyor. denendi test edildi.

maddesiz kafa güzelliği.
öyle bir sorunum var mı bilmiyorum,sallıyorum

bunun ebeveyn tarafından yapılanı da vardır ki adına daha çok konduramamak denir. tedavi imkanı olan ve baş edilebilir sorunlara erken dönemde vakitlice eğilmek yerine... maalesef üç beş yıl sonra geri dönüşü olmayan tablolarla hekime yalvarılır.

tekil bir patolojiden türeyen yeni patolojiler birbirini besleyip dururken ve hızla psikoza doğru yol alırken kimse görmek istemez de maalesef bir atak sonrası başvurulur hekime. o atak bazen başkalarının yaşamının bazen de evladın kendi yaşamının tehlikeye atılmasıyla sonuçlanır acı bir şekilde.

toplumsal görüşün fazlasıyla etkilediği bir durumdur. ne yazık ki etrafımız hem kendi psikolojik sorununu saklayanlar, hem de saklamayanlara farklı yakıştırmalar yapan insanlarla dolu. böyle büyüyor ve yetişiyoruz. o yüzden bu durumun bizi hiç etkilememesini bekleyemeyiz. sanırım her dilde insanın kendisinin etrafındaki insanlar gibi olduğunu söyleyen bir söyleyiş bulunuyor, o yüzden etrafımız ne yazık ki çok büyük bir etken.

ancak sırf böyle görüp büyüdük diye bunu aşamayacağız diye bir şey yok. çevremizi farklı biçimde şekillendirmek, bazı toplumsal görüşleri ve hatta baskıları aşıp alışılmışın dışına çıkmak bizim elimizde. o yüzden bizden önce psikolojik sorunların ciddiye alınmaması normal diye bunu devam ettirmemeliyiz. psikolojik sorunlar hem birey hem toplum için büyük bir sorundur, ayıplanacak ya da utanılacak bir şey yok. kendinize boşuna eziyet etmeyin.

annem "herkes psikolojik sorunlarım var deyip işten güçten kaçıyor, kalk gez dolaş bir şeyin kalmaz" diyerek benim sorunlarımı küçümsemişti ama bana majör depresyon teşhisi konulunca gerçekle yüzleşti mecburen...

ciddiye alinmazsa toplum hayatındada bireysel hayattada büyük sorunlara sebep oluyor.

benimkiler de teşhis koyulduğu zaman bile dikkat çekmek için yaptığımda ısrar etmişlerdi. en iyi günümde yataktan kalkabildiğime şükrederken evdekilerin "abartıyor bir şeyi yok" dediklerini duyuyordum. intihar etmeyi düşündüğüm günler oluyordu.

insanın alışma kapasitesi çok fazla. bu da geçer buna da alışırız. bak onun başına neler neler gelmiş benim gibi tepki vermiyor. kıyaslama dertlerin küçümsenmesi derken bir bakmışsın nur tupu gibi psikolojik hastalığın olmuş.kendini çok dinleme derler de nereye kadar. arada bir konuş kendinle
nasılsın, ne ihtiyacın var,ne istiyorsun.
direksiyonda sensin arabayı bir başkası sürmüyor. uyuklamaya başladığında çarparsın bir yerlere. aman bana birşey olmaz deme. çarpa çarpa yara alırsın sonra bir anda acıyor her yerim başımı alıp nerelere gideyim serzenişlerine bırakırsın kendini. programlı robot değilsin ki elbet bir yerde patlak verecek ama yine de ipler senin elinde.
tanı kendini,keşfet sorunlarını gör ve çözmek için hemen işe giriş ki bu iş hayatındaki en önemli iş... misal yanların mı ağrıyor. dün ağrıdı bugünde ağrıyor geçmiyor. yanlarım ağrıyor yanlarım ağrıyor!!!* ne yapmam gerekiyor?
-hımm doktora gideyim.
koş doktora yazık be yanlarına.*

büyük hata. küçük gibi görünen sorunlardan büyük yıkımlar ortaya çıkabiliyor. özellikle çocuklarda dikkat edilmeli. ebeveynlerin ciddiye alması gereken bir durum.

bu da çok büyük bir psikolojik sorundur ve bilin bakalım ne yapmıyoruz?! bunu da ciddiye almıyoruz.

sonrasında o sorunlar daha ciddi travmalara yol açıyorlar. kendimden biliyorum.

zamanında ciddi anlamda psikolojik sıkıntılarım vardı. unutmaya, kendimi salıvermeye çalıştım. bir dönem herşey çok iyiydi. fakat sorun orada kalıyor öyle. keşke bu soruna neden olan durumlar hiç olmasaydı...

gerçek hasta, hasta olduğunu kabul etmeyendir. tedavi olacağınıza inanırsanız, iyileşme ihtimaliniz vardır demektir.

psikolojik sorunu olmayan insan yoktur diye düşünüyorum. ne zaman ciddiye almak gerekir derseniz hayat kalitenizi etkilemeye başladığında derim.

ben geç saatlere kadar kafamda deli sorular var diye uyumaz sabah da uyanmaz okula gitmezdim.

sonra bu durum okul hayatımı olumsuz etkiler hale gelince sorun oldu ve o zaman duruma müdahale ettim ama öncesinde hayat kalitemi azaltsa da üstünde çok durmuyordum.

psikolojik sorunum var diye psikolog aramadım. bitki çayı içtim, mekik şınav çekip kendimi yordum ve en önemlisi sorunun kaynağı olan kişiden ayrıldım.

kültürel alışkanlığımızdır. ruh sağlığına gerekli önem verilmiyor ve şikayetler küçümseniyor. bunu sonucunda da psikolojik sorunlar fiziksel ağrılarla kendini gösterebiliyor. bu psikosomatik ağrılar kimilerine daha gerçekçi göründüğü için daha dikkate değer oluyor. benzer şekilde başım ağrıyor, karnım ağrıyor gibi bahaneler de bir şeylerden kaçmak için kullanılabiliyor.

millet olarak oldukça gözardı edip küçümsediğimiz bir alan psikolojik sorunlar. fakat son derece ciddi sonuçlara yol açabilecek, insanların hayatlarını fiziksel sağlık sorunlarından çok daha fazla etkileyebilecek, yalnızca kendi için değil başkaları için de tehlike arz edebilecek durumlardır. ruh sağlığı uzmanlarına gidenleri “deli” diye yaftalamak yerine bir an önce gitmeyi normalleştirmeli, bunun diğer şeyler gibi bir ihtiyaç olduğunu anlamalıyız.

ki buna "yaşamak" diyoruz...

ağır sonuçları olur benden söylemesi.

majör depresyon tanısı konan kişiye "yav bi çık dolaş iki insan yüzü gör" demek gibi şeyler.

kendi sorunlarınızı ciddiye almıyorsanız sorun büyüktür ama çevreniz ciddiye almıyorsa dönüşü yoktur. hele bir de o çevreyle muhatap olman daha kötüdür. çok acı bir gerçek ki ülkemizde kimse psikolojik sorunları ciddiye almıyor. gerek sosyal medyada gerekse günlük hayatta herkes işin gırgırında. doktorun teşhis koyduğu hastaya dahi "gez geçer.", "ilgi çekmek için yapıyor." gibi acımasız ve hoşgörüsüz yaklaşımlarda bulunabiliyorlar. bu süreçten geçmiş birisi olmamın yanında sosyal hizmetler okuduğum içinde bu tarz durumlarla çok karşılaştım ve emin olun psikolojik destek süreci gibi zor bir süreçte birde etrafın sizi saçma sapan yargılaması direkt olarak mental çöküşün habercisi demektir. artık psikolojik sorunların ciddiye alınması ve aynı zamanda alay konusu yapılmaması gerekmektedir.

not: sadece bu sözlükte gördüğüm ve bu yüzden sözlüğe sempati duymama neden bir gözlemimde, kimse bu durumla dalga geçmemiş. normalde her yerde bu işin dalgası geçiliyor. o yüzden sözlük yazarlarını tebrik etmek istiyorum ve ayrıyeten teşekkür ederim.

edit: bu arada sonradan aklıma gelen kısa bir anımı anlatıyım. zamanında bunalımda olduğum için doktora gitmiştim. doktor bile bana "çık gez geçer. al birde ilaç yazayım." demişti. o zamanlar baya sinirimi bozsa da artık komiğime giden bir durumdur. bu arada gittiğim hastane büyük bir hastane değildi onun da etkisi vardır ama sonuçta bir psikoloğun dedikoducu teyze mottosuyla hastalara yaklaşması aşırı saçma bir durum.